Tuesday, October 07, 2008

Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα

Χτες το βράδυ βγήκα με έναν κολλητό από τα φοιτητικά χρόνια της Θεσσαλονίκης. Πήγαμε σε ένα ρακάδικο στο Γουδί έτσι να μεζεδιάσουμε λίγο.

Ξεκινήσαμε με ένα φροντιστήριο οικονομικής φύσεως, καθότι ο Κ είναι αναλογιστής και τα κατέχει αυτά. Καθώς όμως έρρεε το κρασί, και μετά το ρακόμελο, περάσαμε σε πιο ενδιαφέροντα θέματα, όπως τα κοριτσούδια γύρω μας και μετά σκηνικά απείρου κάλλους και κάλου από Θεσσαλονίκη. Το γυρίσαμε στη νοσταλγία, σαν μπαρμπάδια που μιλάνε για τα νιάτα τους. Και όσο κατέβαιναν τα ρακόμελα τόσο θυμόμασταν. Λάθος, θυμόμουν γιατί ο άλλος κοντεύει να ξεχάσει πως τον λένε. Ο γερο μπισμπίκης..

Θυμηθήκαμε τη φάση στο πάρτυ των γενεθλίων του Γιάννη, που η Δ γούσταρε τον Κ και είχε φάει φρίκη. Και είχε αρχίσει και κατέβαζε τις τεκίλες σαν καραμέλες γάλακτος. Βέβαια είχε βοηθήσει και ο Γιάννης που την πότιζε αδειαλείπτως. Σε κάποια φάση λοιπόν και σε ημιλιπόθυμη κατάσταση η Δ γέρνει προς τα μπρός και ο κάφρος της λέει "Μη μου ξεράσεις στο χαλί θα σε κουτουλήσω". Μετά την πήραμε και την πετάξαμε σε ένα κρεβάτι, και αναγκάσαμε το αντικείμενο του πόθου της να πάει να την νταντέψει....δε μάθαμε ποτέ όμως αν έγινε τίποτα εκεί μέσα ή όχι καθώς αυτός ο αλήτης ο Κ είναι πολύ στρείδι και δε μιλάει με τίποτα.

Θυμηθήκαμε τη φάση στους καλοκαιρινούς Υπνοβάτες, τη μέρα που είχαν τελειώσει μάλιστα οι πανελλήνιες και γινόταν ... τεσπα. Είχαμε μαζευτεί ένα κάρο νοματαίοι. Πρέπει να ήμασταν καμιά 30αριά άτομα. Είχαμε πλακώσει τα Σίβας (τρομάρα μας, ψωμί δεν είχαμε να φάμε, Σίβας πίναμε – για αυτό κάθε φορά μόλις βλέπαμε το λογαριασμό μας έφευγε το γέλιο. Μιλάμε τώρα το 97 πχ να σκας 15-20 χιλιαρικα για μια έξοδο φοιτητής άνθρωπος, ήταν καλά λεφτά..- )και είχαμε γίνει πίτα. Σε κάποια φάση, θυμόμαστε αμυδρά τον Χ να χορεύει ζεμπέκικο πάνω στην πλάτη του καναπέ (ζογκλερ λέμε) και να τσακίζεται στα πατώματα μονοκόμματος , σα να φαγε σφαίρα στο δοξα πατρί. Χαμπάρι δεν πήραμε και θυμάμα λίγο μετά τα μούτρα μου και το Μ να έχουμε ανέβει στο μπαρ, μέρα πλέον και να χορεύουμε κάτι τραγικό και άθλιο. Αφού πήγαμε σπίτια μας (μετά από ώωρες καθοτι έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο απο αεροδρόμιο, να πάμε κέντρο, να φάμε τις μπουγάτσες μας και μετά 40 εκκλησιές...άστα) , κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε, πήραμε χαμπάρι οτι ο άλλος είχε τσακιστεί, και μάλιστα έσπασε και το πόδι του. Ο,τι ναναι...

Θυμηθήκαμε επίσης το σκηνικό μετά από ένα αποκριάτικο πάρτυ στο μαθηματικό που είχα την τύχη να είμαι στο μπαρ –όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για πολύ λάθος επιλογή τσεκαδόρου- και την επόμενη είχαμε δεύτερο πάρτυ στο Catanu (το στέκι μας)... Είχε γίνει σε εκείνα τα δύο πάρτυ της απαυτής το κάγκελο. Δεν ξέραμε ποιος είχε φασωθεί με ποια. Αυτός ο καναπές του Catanu ειδικά, άμα είχε στόμα να μιλήσει, δε θα είχαμε μούτρα νακυκλοφορήσουμε..Να με δείτε ντυμένο Πουλί του Παραδείσου με πούλιες, χρωματιστά φτερά και φάτσα μακιγιαρισμένη, να με φτύνετε δυό χρόνια λέμε.. Ήταν τότε ενα σουκού κόλαση. Πάρτυ την Παρασκευή, ούζα το Σάββατο το μεσημέρι –και δε μιλάω για ένα ουζάκι-, πάρτυ και το Σάββατο. Την Κυριακή ψοφήσαμε. Ή μάλλον, πέσαμε σε χειμερία νάρκη.

Θυμηθήκαμε και το κλασσικό σκηνικό στο Πήλιο, με εμένα στο ρόλο του κινηματογραφικού Αρτέμη Μάτσα να ξεπροβάλλω μέσα από τις ομίχλες της Πορταριάς, με μαλλούρα λυμμένη, μούσι και μακρύ παλτό και να παίζω αξέχαστες γερμανοφιλικές σκηνές.. Και φυσικά το μετά όπου στο μπαράκι της Πορταριάς ο κόσμος λιποθυμούσε κατά τόπους και τους κουβαλάγαμε στο ξενοδοχείο γιατί ούτε να περπατήσουν δε μπορούσαν (πως την πάτησα εγώ τότε και ήμουν από τους κουβαλητές και όχι τους κουβαλημενους, ακόμα απορία το χω). Και φυσικά τον Κ πίτα να κρύβεται στη ντουλάπα και να τον ψάχνουμε μήπως τσακίστηκε από κανα παράθυρο....

Ε θυμηθήκαμε και τα γκομενικά μας που πραγματικά τα περισσότερα είναι ιδιαιτέρως εξευτελιστικά και θέλω επειγόντως να τα ξεχάσω. Ειδικά τη φάση με τη Χ και τη Ν, στον τάφο θα την πάρω μαζί μου ο ξεφτίλας!! Και όχι δεν μιλάω για τρίο!

Θυμηθήκαμε και το επικό σκηνικό αντιγραφής στη C++ : Γράφουμε στο μεγάλο αμφιθέατρο του μαθηματικού. Είμαστε καμιά 15αριά άτομα. Ο μοναδικός που έχει επαφή με το αντικείμενο είμαι εγώ, γιατί ο μαλέκος ο Γιάννης που ξέρει και αυτός δεν έχει ξυπνήσει να ρθει να δώσει! Οπότε έχουμε πρόβλημα. Πως θα αντιγράψουν 14 από έναν, αλλά να γράψει και αυτός ο κακομοίρης.. ; Τη λύση τη βρίσκει ο Μανώλης . Κόλλες αναφοράς κομμένες σε όγδοα, συρραμένες με καρμπόν ανάμεσά τους. Οπότε έχουμε 5-6 συστοιχίες από χαρτάκια τα οποία βγαίνουν αμέσως σε 14 αντίγραφα ώστε να μοιράζονται άμεσα στους ενδιαφερόμενους. Τι να κάνω ο κακομοίρης, παίρνουμε τα θέματα, γράφω τα 3 προγράμματα που μας είχαν βάλει και τα μοιράζω. Μου κόβει κιόλας να τους βάλω υποσημείωση "Μαλάκες αλλάχτε τα ονόματα των μεταβλητών, μη δώσουμε 15 γραπτά ίδια. ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΜΕ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΙΣ ΚΟΛΛΕΣ" . Λες και τους είπα "αλλαξτε τα ονόματα των εντολών και μολις με δείτε να σηκώνομαι, ελάτε και δώστε τα γραπτά σας μαζι μου". Υπήρχαν άνθρωποι που το πάλεψαν δε μπορώ να πω. Αλλά ήταν τόσο άσχετοι που αλλάξαν τις εντολές και αφήσαν ίδιες τις μεταβλητές!! Και ήρθαν και τα ζώα και δώσαν τα γραπτά τους όλοι μαζί! Και η πλάκα είναι ότι οι μισοί περάσαν και εγώ κόπηκα ως ύποπτος αντιγραφής!! Βέβαια από ό,τι έμαθα μετά, το μισό αμφιθέατρο έγραψε από τις λύσεις μου, οπότε σώθηκε πολύς κόσμος. Αλλά εγώ κόπηκα ρε διάολε!!

Θυμηθήκαμε και τη μέρα στο Ούζου Μελαθρο που ο Κ έφευγε για Αγγλία την επόμενη. Βάλαμε στοίχημα με το σερβιτόρο, ότι θα μας κεράσει και άλλα 2 κιλά κρασί άμα καταφέρουμε να φάμε μια έξτρα τυροκαυτερή χωρίς να πιούμε νερό. Φυσικά κερδίσαμε, αλλα 4 κιλά κρασί, 2 άτομα... άστα να παν..Πλάκα πλάκα ο συγκεκριμένος σερβιτόρος δουλεύει πλέον στο Μέλαθρο στο Μοναστηράκι. Τον είδα και συγκινήθηκα λέμε..

Βασικά θυμηθήκαμε και άλλα αλλά είναι ακατάλληλα και δεν τα λέω... άσε που πρέπει να δουλέψω και λίγο..

Υ.Γ : Το σύνθημα της εποχής ήταν το "Ο πιο καλός ο φοιτητής χρωστάει τ'αντερά του, και το πτυχίο του θα πάρει μαζί με τα παιδιά του". Καθώς και το "Πτυχίο, πτυχίο, το 2002...." –ναι τότε ήταν μακριά..

15 comments:

Unknown said...

ΕΣΥ ήσουν το πουλί του παραδείσου;;;; :oooo

:pppp

Anonymous said...

Α μπλαστ φρομ ντα παστ η συνάντηση με τον κολλητό.

Αυτό που μ'έκανε να γελάσω πιο πολύ απ'όλα ήταν ότι κόπηκες στην εξέταση της C++, εσύ που ήσουν ο μόνος σε επαφή με το αντικείμενο.

diva said...

How sweet...
...
άντε να κάνουμε καμιά δουλειά τώρα κι άλλη φορά να μη κρατάτε κρυφά και ..μεθεορτίως αποκαλυπτόμενα τα μπεκροκανατιάσματα σας

[πρέπει να έγραψα τις περισσότερες δημοσιογραφικές λέξεις όλης της ιστορίας μου ως αρθρογράφου σε αυτό το σχόλιο, λέμε]

Drthr..μη με λοξοκοιτάς..σε παρακαλώ

Zaphod said...

Αααααχ τα νιάτα!!!!

Unknown said...

Θέλω να σε δω με πόσες λέξεις θα περιγράψεις τη Νταρδιριάδα εκδότα μου, μετά θ' αποφασίσω για τη γωνία βλέματος :p

Αστερόεσσα said...

Ενθύμησις των παλιαών γεγονότων...
Ωχ! Κακό σημάδι...Γήρας!
Αλλά να ένας λόγος παραπάνω που οι παππούδες γίνονται θελκτικοί: Διηγούνται ωραία!

Ellie said...

Στο Ελαϊκόν ήσουνα πουλάκι μου;;

Stefanos said...

Ναι Darth, ήμουν. Εχω ντυθεί και νοσοκόμα με μεγάλη επιτυχία :D
Ραφαέλα, άσε μεγάλη η πίκρα με τη C++...
Diva νταξ την επόμενη φορά θα σε καλέσουμε και σένα να μη γκρινιάζεις :D
Αστεροέσσα πάλι καλά που γινόμεθα θελκτικοί ώντες καλοί αφηγητές γιατί από μούτρα άστα να παν στο διάολο :P
Ελλη, ωχ μας πιάσανε :D

Ellie said...

Ποιος νομίζεις ότι χρηματοδότησε το άνοιγμα του δεύτερου μαγαζιού;;; Αφού με αφήνουν ακόμη και μπαίνω μέσα πάλι καλά!!

ΣΠΙΘΑΣ said...

"Μαζί μου έφερα εκείνη την σφεντόνα
παλιέ μου φίλε, γνώριμε.."
(Σφεντόνα του Παπακωνσταντίνου.)
Τι να κάνω ; Το θυμήθηκα..

osela said...

το 2002, ε? χμ...τι έτος ήμουν τότε? !
πάντως πολύ γέλιο με τα συνθήματα.

patsiouri said...

Γαμάτο!!!!
Σε μισώ.
Θα με κάνεις ν'αρχίσω κι'εγώ να μυξοκλαίω σαν την κοόγρια τι ωραία που ήταν τότε...( στο πα΄ρτυ μου για το πτυχίο που ο τότε φίλος μου είχε λιώσει καί κάποια στιγμή που εμφανίστηκε ο πατέρας μου πήγε όλο χαρά να του συστηθεί και ταυτόχρονα με το άπλωμα του χεριού του, άνοιξε και το στόμα του και ξέρασε πάνω του:!!!!)

ΥΓ:"αυτός ο αλήτης ο Κ είναι πολύ στρείδι και δε μιλάει με τίποτα. "

Σωστός ο Κ!
Πήξαμε στους κουτσομπόληδες...

Stefanos said...

Έλλη γαμάτο το μαγαζάκι πάντως, δεν είχα ξαναπάει.. :D
Σπίθα με συγκινείς.. κλαψ...
Οσέλα χαχαχα, το 2002 ήμουν ήδη δυό χρόνια πτυχιούχος, και το πήρα και στα 5.. :P
Πατσιούρι ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ!!!!!!
Βγάλτε ρε κωλόστρες στα μπλογκ σας φοιτητοφάσεις...άντε ντε!!

ΣΠΙΘΑΣ said...

Εγώ διάβαζα!
Δεν προλάβαινα ούτε τηλέφωνο να πάρω.
Η μάμα μου ανησυχούσε...
(πως βγήκε έτσι τι παιδί...κλπ!)
Δεν υπήρχαν κινητά ούτε ακίνητα τηλέφωνα στα σπίτια, τότες.

Αθήνα η σχολή και επαρχιώτης, εγώ.
1,1/2 ώρα η απόσταση, Αθήνα- πόλη μου. Στην Αθήνα έμενε και η αδελφή της μητέρας μου, η θειά μου.(αυτή είχε τηλέφωνο)

-"Παίρνε την θειά σου τηλέφωνο να μην πληρώνεις υπεραστικό, μούλεγε"

Ημέρες 15 πέρασαν, αλλά δεν προλάβαινα να πάρω τηλέφωνο ούτε και στην σχολή, όμως, προλάβαινα να πάω.

Διάβαζα:
Βίλχεμ Ράιχ "Άκου ανθρωπάκο" και την σημασία του λίμπιντο, μετάτινος δεσποινίδος....

Κάτω από μένα (ημιόροφο έμενα) υπήρχε ημιυπόγειο ψιλικατζίδικο.
Η γιαγιά 65-70, μ΄έβλεπε...
-" Ρε, πήρες την μάνα σου τηλέφωνο, όλο μέσα σε βλέπω και τα πατζούρια κλειστά !"
-"Θα πάρω, διαβάζω"

Ξάφνου, μεσημέρι, ήτανε ..
Ντρινν! Η μάνα μου ! Από το μάτι της πόρτας, την είδα. Αλλά η κοπέλα γνωστή και σε απρεπή κατάσταση (δεν ντρεπόταν..!)

Δεν άνοιξα, ώστε να φύγει λίγο και μετά να βγάλω την κοπέλα στο 1ο όροφο και να ανοίξω στη μάνα..

Ακούω να λέει στην γιαγιά:
" δεν είναι μέσα"
Αυτή η κουτσομπόλα:
"μέσα είναι, με την... άλλη!"

Και αρπάζει την σκούπα !
Χτυπούσε το στόρυ με δύναμη!
'"Άνοιξε, ρε ..αφού σε είδα! Μέσα είσαι και το ξέρω !"
-"Δεν ντρέπεσαι;"

Βγήκα έξω, η κοπέλα έτρεξε επάνω και είπα "κοιμόμουν.."

"με σένα θα τα πούμε, μετά! θα δείς άμα... ξαναψωνίσω!"

Η γειτονιά στο πόδι, γελούσε!
Ρόμπα μ΄'εκανε ...

Η κόρη της (ωραία 30αρα) τα ίδια έκανε, αλλά εγώ δεν την κάρφωσα στην μάνα της !!

Ellie said...

Δεν έχει πάει κανείς φυσιολογικός άνθρωπος χωρίς να του αρέσει αυτό το μαγαζί!!Στο πάνω πήγατε ή στο κάτω;;Το κάτω προσωπικά το λατρεύω, το πάνω είναι άλλο πράγμα! :-)