Thursday, June 16, 2005

Ο Goedel, η λογική και εγώ

Σήμερα έχω όρεξη για σοβαρά πράγματα. Και προειδοποιώ, για το 99.99% αυτών που θα το διαβάσουν το κείμενο θα είναι άκρως βαρετό και ανούσιο. Μονο στον i-fallo ελπίζω για θετικά σχόλια :) Ήταν το 97 όταν άκουσα πρώτη φορά για τον Kurt Goedel. Είχα βαρεθεί τη ζωή μου στη σχολή και έψαχνα να βρώ κανά μάθημα επιλογής ενδιαφέρον. Και πήρα "Μαθηματική Λογική Ι". Και μου φυγε η μαγκιά. Το μάθημα ήταν παλούκι, ζόρι, δύσκολο και δύστροπο. Αλλά ω! ήταν εκπληκτικά ενδιαφέρον, σε καθήλωνε και σε πόρωνε με τα τρίκ και τα παιχνίδια και τα προβλήματά του. Φανταστείτε καθημερινές σπαζοκεφαλιές που λέμε με τους φίλους (Κλασσικό παράδειγμα οι 2 τύποι που ο ένας λέει πάντα ψέμματα και ο άλλος πάντα αλήθεια, και συ θες να βρεις με μια ερώτηση μόνο ποιον δρόμο πρέπει να πάρεις), να διαστρεβλώνονται, να απογειώνονται και να σου σκάνε στη μάπα ως γαργαλιστικά και βασανιστικά προβλήματα. Ήταν το πρώτο μάθημα που με εκανε να ξενυχτήσω ευχαρίστως πάνω από ένα ρημαδοπρόβλημα, με τσιγάρα και καφέδες, και το πρώτο μάθημα που με έκανε να νοιώσω οτι ναι ρε πούστη μου, γίνομαι μαθηματικός.Και το πρώτο μάθημα που με δίδαξε την διαφορά μεταξύ επαγωγικής και παραγωγικής λογικής στην επιστήμη.. Σε αυτό συνέβαλλε και ο καθηγητής, ο κ.Τζουβάρας, που πραγματικά είναι από τους λίγους καθηγητηές εκεί πάνω στον οποίο βγάζω το καπέλο. Εξαιρετικός επιστήμονας, διαβασμένος, και με απίστευτη μεταδοτικότητα. Το μάθημα το παρακολουθούσαμε 3 άτομα (ήταν επιλογής και από αυτά που απέφευγε ολος ο κόσμος) και τα δίωρα γίνονταν πολλές φορές τρίωρα και τετράωρα απο την πόρωση που μας έπιανε. Εκεί μάθαμε και για τον Goedel και μας έφυγε το κλαπέτο. Ο τομέας της μαθηματικής λογικής είναι για μένα ένα είδος μετα-μαθηματικών. Είναι τα μαθηματικά των μαθηματικών. Η ανάλυση και επεξεργασία των λογικών βάσεων τους.Είναι η μελέτη των εννοιών της απόδειξης και του υπολογισμού ως κομματιών των θεμελίων των μαθηματικών. Καί εκεί ο Kurt Goedel ,σε κοινή απλή γλώσσα, έκανε σεξ και χειροδίκησε, κοινώς ,γάμησε και έδειρε. Ο τύπος είναι υπεύθυνος για τα θεωρήματα μη-πληρότητας τα οποία συντάραξαν τον απλοϊκό μαθηματικό του μεσοπολέμου. Τα θεωρήματα ουσιαστικά αποδεικνύουν το εξής : Οτι σε όλα τα αναδρομικά αξιωματικά σύστηματα αριθμών πάντα θα υπάρχει μια πρόταση η οποία δεν θα μπορεί να αποδειχθεί ή ανταποδειχθεί με τα υπάρχοντα αξιώματα του συστήματος. Με πιο απλά λόγια ο τύπος απέδειξε οτι πάντα θα υπάρχει κάτι το οποίο για να το αποδείξουμε θα πρέπει να φτιάχνουμε κάτι άλλο. Κοινώς απέδειξε οτι τα μαθηματικά ποτέ δεν θα τελειώσουν, και αναγνωρίζω οτι για το 99% του κόσμου αυτό ειναι παντελώς αδιάφορο αλλά ο καθένας με την κάβλα του, άλλος ενθουσιάζεται με την χλοοκοπτική άλλος με την ζωγραφική, εγώ ο καμμένος με αυτά.. Επισης ο ερίφης ο Goedel απέδειξε και κάτι άλλο που και αυτό και αν έκανε τους μαθηματικούς να κλάσουν μέντες ,και το οποίο είχε σχέση με την υπόθεση του συνεχούς και την θεωρία του Cantor, αλλά αυτά είναι απο τα πολύ βαριά... Ο τομέας της μαθηματικής λογικής είναι περίεργος . Δεν είναι μόνο μαθηματικά. Είναι ένα υβρίδιο μαθηματικών και φιλοσοφίας. Και αν μπλέξεις λίγο με αυτό, στάνταρ θα αλλάξεις τρόπο σκέψης. Εμένα με επηρρέασε πολύ πάντως. Οι έννοιες της συνέπειας και της συνάφειας απόκτησαν άλλο νόημα. Το ίδιο και η αντίφαση, η απόδειξη, η πρόταση. Και πάνω από όλα αυτα ο τρελλάρας ο Goedel, μαζί με τον Russel και τον Wietgenstein. Ηταν ολοι τους καμμένοι.Τελείως. O Goedel απο ένα σημείο και μετά έφυγε τελείως, κανονικά και με τη βούλα. Ήταν κλεισμένος σπίτι του και όταν ήθελε να δώσει καμια αποδειξη στον έξω κόσμο, φωναζε έναν τύπο, μισάνοιγε την πόρτα,έβγαζε το χέρι απέξω και του το δινε χωρίς καν να τον κοιτάξει. Μετά λέει τον έπιασε σύνδρομο καταδίωξης και κάτι άλλες παράνοιες, και ήταν πεπεισμένος ότι τον κυνηγάγαν να τον δηλητηριάσουν. Τελικά πέθανε στο σπίτι του απο ασιτία, καθως δεν ακούμπαγε το "δηλητηριασμένο" φαγητό του. Άρα ποιο είναι το λογικό δίδαγμα? Κάτσε αγόρι μου στα αυγά σου και μην πολυασχολείσαι με αυτά, αλλιώς θα καταντήσεις καμμένος και πεινασμένος.. (οπως καταλαβαίνετε την Μαθηματική Λογική Ι δεν την πέρασα ποτέ. Έπαιξε αρνητική βαθμολογία και τον ήπιαμε. Παρ όλα αυτά, ακόμα όποτε πιάνω κανά τέτοιο βιβλίο στα χέρια μου γουστάρω απίστευτα.. ) Παράδοξα : Μια συνέπεια ενός θεωρήματους του οποίου αυτή τη στιγμή αδυνατώ να θυμηθώ τον εμπνευστή (αν και είναι πόρισμα του πορίσματος του παραπορίσματος μιας παραλλαγής στο παράδοξο Banach-Tarski, είναι πως μπορούμε να κόψουμε τον φλοιό ενός πορτοκαλιού με τέτοιο τρόπο ώστε αν τον ξανασυνθέσουμε να έχουμε μια σφαίρα με τον όγκο του ήλιου. Πάρτε και την απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Με την οποία διαφωνώ, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω :) Το παράδοξο του Russel : Προσπαθείστε να σκεφτείτε ένα σύνολο του οποίου τα στοιχεία ανήκουν σε αυτό αν και μόνο αν δεν ανήκουν σε αυτό. :) (Θα το χετε ακούσει ίσως στην έκδοση με τον κουρέα που κουρεύει μόνο όσους δεν κουρεύονται μόνοι τους) Και ένα πρόβλημα : "Λέω ψέμματα" . Αυτό που λέω είναι αληθές ή ψευδές? :) καλά ξεμπερδέματα

Wednesday, June 15, 2005

"Τάκη πάμε στο ΝΑΟ?" -Η γυναίκα η Χόντος Σέντερ

Διάβασα πρίν 10 λεπτάκια ένα κείμενο -update : -της Νυχτερινής τύπισσας(συγνώμη δεν είχα πάρει πρέφα) στο οποίο περιέγραφε έναν πολύ γνωστό τύπο γκόμενας (και όχι γυναίκας, κοπέλας κλπ κλπ) που τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί ευρέως. Αγρυπνείτε! Είναι δίπλα σας, απέναντί σας, στο περίπτερο, στο σουβλατζίδικο, στον κινηματογράφο, στο μετρό, στον ηλεκτρικό, κάτω απο το κρεβάτι και μέσα στη ντουλάπα σας, στο νεροχύτη και πίσω απο το πλυντήριο (τι? δεν γράφω για τις κατσαρίδες?αχεμ..ναι σωστά σωστά..).. Και το κακό είναι πως στον αντρικό πληθυσμό έχει μεγάλες επιτυχίες. Αν δεν ανοίξει το στόμα της. Και αν δεν προσέξετε τα ρούχα που φοράει. Και τα νύχια της. Και το βάψιμό της. Τέλος πάντων θα σας άρεσε αν την βλέπατε γυμνή και σε φωτογραφία. Είναι η γυναίκα Χόντος, η γυναίκα Σκάσε-Τάκη-Εγώ-Μιλάω-Τώρα, η γυναίκα Σιγά-μην-σου-κάνω-καφέ-κάνε-μόνος-σου. Ακολουθεί γενική ανάλυση της ράτσας. Είχατε όλοι στάνταρ μια ξανθιά συμμαθήτρια, που στην β γυμνασίου προσπαθούσε απεγνωσμένα να μάθει οτι τα ρήματα καταλήγουν σε -ω και όχι -ο, και έγραφε το όνομά της Βάσο και όχι Βάσω. (Καλά για 'Βασιλική' δεν το συζητάμε, επειδή ήταν και σοσιαλίστρια δεν το χρησιμοποιούσε για να μην την περάσουν για βασιλοχουντικιά κλπ ). Αυτή η συμμαθήτριά σας ασχολούνταν συνεχως με τα νύχια της, είχε από τότε τσιριχτή σπαστική φωνή και έβγαινε τα βράδια με τους γνωστούς τύπους με το πράσινο μπουφάν, το πειραγμένο παπί και τα μεγάλα αυτιά. Στις καταλήψεις ήταν πρώτη και όταν έπιανε στο χέρι τη ντουντούκα οι τσιρίδες της ακουγόντουσαν σε όλη την Αττικοβοιωτία. Συνθήματα όπως "εδώ θα γίνει ο τάφος σας" , "δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε", και "Το μέλλον ανήκει σε μας" (ναι μωρή ποιος το χασε για να το βρείς εσύ), τα οποία συνθήματα ήσουν σίγουρος πως ακόμα και προφορικά, ανορθόγραφα τα λεγε. Μετά τελείωσε το σχολείο και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι στους δρόμους της ζωής. Η γυναίκα Χόντος Σέντερ έχει βασικό επίκεντρο στην κοσμοθεωρία της : Τον εαυτό της. Όλοι οι υπόλοιποι γύρω της είναι ταπεινά και ποταπά δίποδα πλάσματα (το "ποταπός" μην της το πείτε ποτέ, θα ψάχνει λεξικά) που έχουν ως χρέος τους να την υπηρετούν και να της διευκολύνουν τη ζωή.Η τσιριχτή της φωνή δεν την έχει αφήσει από το γυμνάσιο, την διατηρεί σε τέλεια φόρμα και την επιδεικνύει όπως θα επιδείκνυε ένας μπαμπουϊνος τον κώλο του και ένα παγώνι τα φτερά του. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις περιπτώσεις τσιρίδας σε συνδυασμό με ένρινη φωνή, πράγμα που προσωπικά βρίσκω βασανιστικότερο και από ο,τιδήποτε θα μπορούσε να μου κάνει ένας επαγγελματίας Ιεροεξεταστής. Την ακούς και φρικάρεις. Και αυτά τα επιφωνήματα... Προ ολίγων ημερών είχα ανέβει Αθήνα και έριξα ένα σουλάτσο Κολωνάκι-Σύνταγμα-Ερμού-Μοναστηράκι έτσι για να γουστάρω. Και τις έβλεπες στις βιτρίνες να ουρλιάζουν "ααααααααααααχ δεν το πιστεύωωωωωωωωωωω το χει και σε ροοοοοζ" (πίστευε και μη ερεύνα μωρή) "θα το χει στο νούμερό μουυυυυυυυυυ?αχ αχ αχ αχ αχ να το χειιιι"-ναζιάρικα (είσαι τόσο μεγάλο νούμερο που ο πωλητής χρειάζεται κομπιουτεράκι για να το βρει). "ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΚΟΙΤΑ ΚΑΤΙ ΓΟΒΕΣ ΜΑΡΙΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" (άμα ήμουν η Μαρίνα και μου ριχναν τετοια τσιριδα στο αυτί σίγουρα θα είχα πεθάνει απο εσωτερική αιμορραγία). Είναι ντυμένες σε αποχρώσεις του ροζ και του λευκού, που δεν λέω ,οταν το ρούχο είναι καλόγουστο προφανώς και δεν με χαλάει, αλλά αυτά που φοράνε είναι συνήθως και εξωφρενικά ακριβά και εξωφρενικά άθλια. Πάλι ακολουθούν τη νοοτροπία Παγώνι-Μπαμπουϊνος-Προσέξτε με ολοι ΤΩΡΑ. Και προχωράνε αγκαζέ με τις τσάντες. Σαν τσαμπιά. Και σκουντάνε τον κόσμο και χαζογελάνε. Και πού διάολο είναι ένα δίκανο όταν το έχεις πραγματικά ανάγκη? έστω ένα σφυρί, κάτι... Περνάμε στο θέμα της κοινωνικής συμπεριφοράς και επικοινωνιακών ικανοτήτων τους. Μέχρι να κάτσεις σε τραπέζι μαζί τους (ω ναι ω ναι, το πέρασα και αυτο) δεν πιστεύεις οτι α. μπορούν να μιλάνε τόσο γρήγορα β.να μην αφήνουν κανεναν να μιλήσει γ.να μην λένε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ δ. να τα ξέρουν ΟΛΑ, αλλά να μην έχουν ιδέα για ΤΙΠΟΤΑ. ε. να βιάζουν την ελληνική γλώσσα με ρυθμό 15 λέξεις / sec. 'Η μάλλον το ψιλιάζεσαι αλλά έχεις ακουστά μονο για την κορυφή του παγόβουνου και κανένας πούστης δεν σε έχει προειδοποιήσει για το από κάτω. Ειδικά όταν έχουν βρεί και τον κατάλληλο γκόμενο-θύμα να της συνοδεύει γίνονται συν τοις άλλοις ΚΑΙ σκύλες-κτητικές-dominatrix "Σταμάτα Τάκη εγώ μιλάω τώρα" (α ρε κακομοίρη Τάκη.. πάρε το πειραγμένο 106 σου και άντε..) "Αχ Τάκη, θα άμε αύριο στο Ναό?" -Εκεί αναρωτιέσαι, μπα, θέλει να πάει Σούνιο? αλλά μπά.. "Ναι γιατί θα κατέβουμε κέντρο και θέλω να περάσω απο το Ναό" -Τον Παρθενωνα εννοεί?..ή τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη? "Εχει βγάλει η Εστε Λοντερ/ Λορεαλ ένα καινούριο μανό που στραφταλίζει στον ήλιο, φωσφορίζει στο φεγγάρι, ψήνει μουσακά και φτιάχνει φραπέ" .. -Ρε διάολε εκεί κατάντησαν οι εκκλησίες, να πουλάνε καλλυντικα?. "Αχ ναι μπράβο θα πάμε.. δεν μπορώ ,αμα πάω κέντρο και δεν πάω στον Χοντο, κάτι θα πάθω" -Ας ελπίσουμε χειρότερο από αυτό που πάθαμε εμείς.. "Σε ποιά οδός είναι το μαγαζί?" -δεν ξέρω γιατί ρε νυχτερινέ τύπε αλλά αυτό με την οδό το έχουν ΟΛΕΣ..Και ξέρετε και σε ποιο άλλο έχουν πρόβλημα? στο "ενδιαφέρων ιδέα" :). Ιδιαίτερη πλάκα -άμα αποστασιοποιηθείς- έχουν όταν πάνε να μπλεχτούν σε σοβαρή συζήτηση. Οποιουδήποτε είδους. Πρέπει σώνει και καλά να αποδείξουν οτι ΞΕΡΟΥΝ. Και αποδεικνύουν οτι ξέρουν. Την τύφλα τους. Να βλέπεις να μπερδεύουν τον Αραφάτ με τον Μάο Τσε Τούνγκ... να βλέπεις να μπλέκουν τον Μέγα Αλέξανδρο με τον "Μέγα" Κωνσταντίνο ( "-Να βρε, ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ μας έφερε τον Χριστιανισμό,άθεε." " -Μακεδόνας?!?!?!" "-Ε απο πού ήτανε ο Μέγας Αλέξανδρος, απο την Κατερίνη".... Ναι, είχε και εξοχικό στην Επανωμή δίπλα στον φίλο μου τον Πάνο. Και ναιιι σουυυρ αν δεν ήταν και αυτός, ακόμα ειδωλολάτρες θα ήμασταν.). Το άλλο γέλιο είναι όταν πάνε να το παίξουν κοσμοπολίτισες σε ψιλοκαλό εστιατόριο και πάνε να παραγγείλουν φαγητό με ξένο όνομα. "Λέω να πάρω μακαρονάδα Αλ Ρέστο"- προσέχτε, με "ρό"" ... Άστο,χέστο "Ένα φιλέτο σινιέ παρακαλώ" -Έχει ιδιόχειρη υπογραφή του Αρμάνι στην ούγια "Τα σαμπιγκνόνς τί είναι?" . Μανιτάρια. Το λέει. Δίπλα. Το κακό είναι πως δεν επιδέχονται βελτίωσης, τσινάνε άσχημα άμα τους πείς και κάτι και στραβώνουν, μουτρώνουν, και ο Τάκης το βράδυ εκτός του οτι δέν σπρώχνει , ακούει κρεβατομουρμούρα και μετά την άλλη μέρα γκρινιάζει σε σένα. Απαιτούν και ακριβά δώρα. Ο Τάκης έχει σύμφωνα με αυτές την ηθική υποχρέωση να τους τα σκάει. Χοντρά όμως. Είναι δυναμικές και ανεξάρτητες όπως υποστηρίζουν αλλά σκοπός της ζωής τους είναι να βρούν καλό σπόνσορα, να γυρνάνε με το αυτοκίνητο που τους αγόρασε ο μπαμπάς τους, να φοράνε ροζ ρούχα, να πηγαίνουν για καφέ με τις φίλες τους, να μη δουλεύουν, να παντρευτούν τον σπόνσορα, να φτιάξουν ένα ελεεινά πανάκριβο και κιτς σπίτι , στο οποίο δεν θα μπορείς να καπνίσεις, να πιείς μπύρες, να κάτσεις στον καναπέ, να κάτσεις στην καρέκλα, να κάτσεις οπουδήποτε. Θα μπορείς απλά να μπαίνεις και να το κοιτάς, και μετά θα παίρνεις τον πούλο. Φυσικά και ΔΕΝ ξέρουν ούτε πρόκειται ποτέ να μάθουν να μαγειρεύουν, γιατί θα μένουν πάντα κοντά στη μάνα τους και αυτή θα τις ταϊζει. Και άμα σκάσει κανας επισκέπτης έτσι πρόχειρα, κανας φιλος του γαμπρού, οι πιτσαρίες και τα περισσότερα σουβλατζίδικα έχουν delivery μεχρι τις 2, και μερικά διανυκτερεύουν κιολας. Και θα φάτε έξω! μη λερώσετε το σεμεδάκι! Και μην κάνετε ποτέ το έγκλημα να της ζητήσετε να φτιάξει καφέ. Εκτός του οτι θα πάθει αναφυλαξία, θα κοιτάξει τον Τάκη με μίσος και "ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΕΚΕΙΝΟ" και ο κακομοιρης ο Τάκης θα σηκωθεί να σου φτιάξει αυτός. Σε πλαστικό ποτήρι γιατι α.τα γυάλινα ειναι πανάκριβα και β.σιγά μην πλένει η πριγκηπέσσα. Ούτε στο πλυντήριο πιάτων δεν απλώνει το κουλάδι της να τα βάλει. Και ο Τάκης θα ζήσει ευτυχισμένος μια ζωή με μια χαζοβιόλα που θα πασαλείβεται με διάφορα πασπαλιψατέρ ολη τη μέρα, θα του αμολήσει και δυό κουτσούβελα να γουστάρει. Μετά ή θα παραμείνει αιώνια κοκέτα ακόμα και στα 60 της και γαία πυρί μιχθείτω για τον Τάκη, τα παιδιά, τον κόσμο όλο ή θα παχύνει και θα γίνει σαν σαμπρέλα, στα 40 το βυζί θα φτάσει στο γόνατο και θα ζητάει επίμονα πλαστικές ουρλιάζοντας, η φωνή θα γίνεται όλο και πιο τσιριχτή και η αδιαφορία της για τα πάντα ολο και πιο έκδηλη. Για το μόνο που δεν θα αδιαφορεί θα είναι για τον εαυτόύλη της και για τα "χρόνια που της έφαγε ο Τάκης".Ακόμα θα νομίζει οτι τα Γιάννενα είναι ανάμεσα στην Καλαμάτα και την Πάτρα , οτι η Πελοπόννησος ανήκει στις Κυκλάδες και οτι η Κοζάνη είναι δίπλα στη Λωζάνη. Ακόμα θα μπλέκει τον Αραφάτ με τον Μάο, τον Χίτλερ με τον Μαρκεζίνη και την Κρουέλλα Ντε Βιλ με την Βάσω Παπανδρέου (καλά αυτό δεν ειναι και ιδιαιτερα δύσκολο). Και ακόμα θα ψάχνει την οδός που βρίσκεται το ιατρείο ενός πλαστικού με μια ενδιαφέρων θεραπεία Εγώ τους απανταχού Τάκηδες λυπάμαι πάντως..

Νοσταλγία - μέρος δεύτερο

Ντισκλέϊμερ : Αυτό θα είναι μεγάλο.. και πάλι όχι οσο μεγάλο όσο θα πρεπε. Αύγουστος 1995. Σκάνε μύτη αποτελέσματα στο σχολείο και μέχρι να ξεκινήσω από το σπίτι να κατέβω να τα δώ ήξερα οτι η τύχη μου είχε χαμογελάσει και έφευγα για Θεσσαλονίκη. Η πλατεία δεν ήταν γεμάτη, ήταν όμως το τραίνο. Τίγκα στα 18χρονα που ανεβαίνανε με μανάδες και πατεράδες στον αγώνα εύρεσης κατοικίας. Θα μπορούσα να γράψω διάφορα τραγελαφικά σκηνικά από το τραίνο αυτό, αλλά θα ήταν ψέμματα γιατί δεν θυμάμαι τίποτα απο κει μέσα, παρά μόνο την ανυπομονησία μου. Ήμουν από αυτούς που δεν φοβόντουσαν να φύγουν από το σπίτι, που δεν τρομάζαν στη σκέψη να μείνουν μόνοι τους και που δεν είχαν ανάγκη τη μαμά τους για να τους πει πως να βράσουν αυγά. Δεν ήμουν ο μάγκας του χωριού, κάθε άλλο, απλά ήμουν απο μικρός ιδιαίτερα ανεξάρτητο άτομο. Φτάνουμε πάνω. Μας φιλοξενούσε ένα άλλο παλικάρι από την πόλη μου που ήταν και αυτός στο Μαθηματικό (βγάζει έξυπνα παιδιά το κατσικοχώρι μας :P). Με το που σκάμε μύτη σπίτι του, έρχεται το πρώτο "σοκ" περί φοιτητικού σπιτιού και ζωής. Και αυτός 40 εκκλησιές έμενε, στη Σαμακοβίου. Μεγάλο σπίτι και άνετο. Είχε και συγκάτοικο .Περίοδος που ξεκίναγε εξεταστική σε λίγες μέρες. Το σπίτι άνω κάτω. Κουτάκια από μπύρες, φραπεδιές μισοπιωμένες, τασάκια τίγκα και το πουλί να παίζει. Οχι αυτό το πουλί ρε ζώα. "ο αετός πεθαίνει στον αέρα" ..Αυτό το πουλί. Αράζουμε λίγο, την κάνει η μάνα για να πάρει καμιά εφημερίδα, και σκάνε μύτη απο το διπλανό διαμέρισμα τα θηλυκά με τα μποξεράκια. Πρέπει να είχα στο πρόσωπό μου ζωγραφισμένο το απλανές και ηλίθιο χαμόγελο ανθρώπου με τη βέβαιη πεποίθηση πως βρίσκεται στον παράδεισο. Χαλαρότης, ιλαρότης ,συστάσεις κλπ κλπ. Εκείνο το βράδυ ήταν η πρώτη μου έξοδος μετά βαϊων και κλάδων στα "Μπλέ Παράθυρα" ένα ρεμπετομάγαζο κάτω απο τις εστίες. Είχα βεβαιωθεί πλέον πως η ζωή απο κει και πέρα θα ήταν τουλάχιστον άξια για καταγραφή ,δικαιώματα ταινίας κλπ κλπ. Εντάξει, ο ενθουσιασμός του πρωτάρη. Βρήκα τελικά σπίτι σχετικά εύκολα , και κονόμησα και συγκάτοικο. Άγνωστο. Αυτό ήταν λάθος. Μεγάλο. Ο συγκάτοικος ήταν φανατικός καταναλωτής και συχνά πυκνά μεγαλέμπορος αρωματικών χορταρικών μια και προερχόταν από πόλη-παραγωγό. Βαρέθηκα να μυρίζω αυτή τη μπόχα και να μαζευω πτώματα από τα πατώματα. Δεν είχαν μέτρο οι καριόληδες. Ολη μέρα. Μα όλη μέρα. Το ότι ήταν συνέχεια χρέπια και ελεεινοί ήταν και ο λόγος που το σιχάθηκα τόσο που δεν δοκίμασα ποτέ και ακόμα όταν το μυρίζω μου χαλάει η διάθεση. Απο κείνον γνώρισα και τον πρώτο φοιτητικό έρωτα. Μια εκλεκτή κυρία και πελάτισσα του μεγαλέμπορου. Αυτή έκανε και διάφορα άλλα όπως πχ βενζίνη. Ομολογώ οτι απορώ και γω πως κατάφερα και επιβίωσα 9 ολόκληρους μήνες παρέα με αυτά τα άτομα, χωρίς να απωλέσω τα λογικά μου (δεν θέλω κακεντρεχή σχόλια εδώ ζώα) και χωρίς να καταλήξω σαν και αυτούς. Βασικά από κάποιο σημείο και μετά είχα γίνει ένα ζώο αναισθησίας και με ενδιαφέραν τα απολύτως βασικά όπως το τι θα φάω, που θα βγώ, αν θα σπάσω το χτεσινό ρεκόρ πηδήματος (α ρε στα 18...) και αν θα έχω λεφτά αύριο. Ουτε καν κάπνιζα τότε ακόμα. Ναι ,ένα πακέτο silk cut άσπρα ανα δύο εβδομάδες δεν θεωρείται κάπνισμα. Και αυτό για κανα δίμηνο μετά δεν έκανα καθολου. Τελείωσε αυτή η φάση ευτυχώς και ακόμα πιο ευτυχώς ξέκοψα τελείως με αυτά τα χρέπια. Αν και η λεγάμενη ενοχλούσε κατά καιρούς. Είχαν γίνει απίστευτα σκηνικά με αυτό το άτομο αλλά δεν τα λέω εδώ μέσα. Δε λέει :) Δεύτερο έτος μετακόμισα στη γκαρσονιερούλα μου λίγο πιο κάτω απο το παλιό σπίτι. Στην οδό Αγαθουπόλεως. Στο 15...ωραιότατο σπιτάκι. Να είχε και θέρμανση καλά θα ήταν αλλα τι να κάνουμε,δεν γίνεται να τα έχεις όλα. Στο δεύτερο έτος ήταν που έκανα πλέον τις σοβαρές και μακροχρόνιες παρέες με άτομα, παρέες που κρατάνε μέχρι τώρα, έστω και αν οι περισσότεροι ειμαστε σκόρπιοι. Στο δεύτερο έτος σε τρείς εξεταστικές κατάφερα να περάσω μονο 1 μάθημα (μιγαδικές συναρτήσεις) και τα περισσότερα μαθήματά του τα κουβάλαγα μέχρι το πτυχίο. Αλλά ποτέ δεν το μετάνοιωσα. Εκτός ίσως για τον Ολοκληρωτικό Λογισμό 2 που μου έμεινε τελικά και τελευταίο μάθημα και μου βγήκε το λάδι να το περάσω. Το δεύτερο έτος ήταν που συχνάζαμε -ωχ πως το λέγαν..- στην Καμάρα, δυο μαγαζιά πιο πάνω απο το "Μικρό Μπλέ". ...ρε διάολε..πωπω γέρασα ,το ξέχασα το μαγαζί. Ώωωρες εκεί. Οι άλλοι να παίζουν τάβλι και εγώ να τους βρίζω ασύστολα (μου σπάει τα νεύρα το τσακα-τσούκα στο τάβλι). Τότε ενδιαφέρθηκα και για την πολιτική και το μέλλον του τόπου και μπλέχτηκα και με αυτά. Δουλειά δεν είχε ο διάολος, γαμούσε τα παιδιά του ενα πράμα. Αλλά ήταν καλή φάση. Πολύ καλή φάση. Γνώρισα τον άπειρο κόσμο ,από ελλεεινούς τριμάλακες και ακόμα πιο ελεεινές ψώλες, μέχρι παιδιά με μυαλό και γνώσεις, και πραγματικά ιδεολόγους. Και γούσταρα πολύ που είχα μπεί σε μια διαδικασία να διαβάζω τα άπειρα άσχετα βιβλία για να μπορώ να στέκομαι σε μια όντως σοβαρή συζήτηση. Και μου άρεσε αυτή η εμπειρία. Γιατί άσχετα με την εγγενή κοροϊδία της όλης φάσης, εμένα μου έμαθε πολλά και βελτίωσε και τον τρόπο που μιλούσα και συμπεριφερόμουν στους άλλους. Με έκανε και πιο διαλλακτικό γιατί μέχρι τότε δεν σήκωνα μύγα στο σπαθι μου σε μια διαφωνία. Ρε τι ξενύχτια ωραία ήταν αυτά. Και τι γέλιο στις εκλογές. Πολύ γέλιο. "Ρε μλκ, την πήρες την .... να κατέβει να ψηφίσει?" "την πήρα" "και πού ειναι?" "με τον γκόμενο" "για του δικού της κώλου τα εννιάμερα θα χάσουμε τις εκλογές" "και τι να κάνω ρε συ, να της υποσχεθώ οτι άμα έρθει τώρα θα την πηδήξω εγώ?" "σε χαλάει?" "αχεμ.. οχι βέβαια :) οκ,θα θυσιαστώ ρε καθίκια" . Τελικά δεν χρειάστηκε να θυσιαστώ γιατι η τύπισσα έβγαζε τα μάτια της τις άπειρες ώρες και δεν ηρθε να ψηφίσει. Και το φερε ο διάολος όντως να χάσουμε εκεινη τη φορά την έδρα της αυτοδυναμίας για μια στρογγυλοποίηση 2/3 πράγμα που σήμαινε πως άμα είχε έρθει να ψηφίσει θα είχαμε κερδίσει. Ε τι άκουσε η κακομοίρα..χεχεχε.. Και ενδιάμεσα σε όλα αυτά οι κλασσικές καψούρες στην παρέα, μια ο ένας μια ο άλλος, πάντα είχαμε θέμα να αλληλοδουλευόμαστε. Η παρέα είχε αρχίσει να διευρύνεται πααααααρα πολύ. Είχαμε φτάσει σε ένα σημείο να κλείνουμε τραπέζι για 30-40 άτομα στους Υπνοβάτες. Πράγμα που σήμαινε πως έσκαγαν μύτη και αρκετοί άσχετοι που στο τέλος βαράγανε κανόνια και πληρώναμε τα σπασμένα εμείς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν αρχικαρμοίρη, όχι στον πυρήνα της παρέας, αλλά ένα κλικ παραέξω, που μια φορά που χρειάστηκε να πληρώσουμε 2 χιλιάρικα παραπάνω ο καθένας στη Figaro, κοντεψε να του ρθει ταμπλάς. Μας το λεγε μετά στη βιβλιοθήκη ποσο καιρό. (Ένα απο τα γνωστά post-it της βιβλιοθήκης που έμεινε ιστορικό ήταν ένα δικό του, που απεικόνιζε μερικά κανονια,μερικά μπιστόλια,κάτι φέσια, και τις 2 κοπέλες που μας τα χαν φορέσει :) ) Το τρίτο έτος ήταν ακόμα καλύτερο. Αλλά δεν το θυμάμαι και πάρα πολύ, εκτός απο την εκδρομή στο Πήλιο και την εκδρομή στη Μυκονο..Ήμουν πλέον ένας μαλλιάς,ενίοτε και μουσάτος τύπος, που στη σχολή πάταγε μονο στο κυλικείο (με Χρήστο και Ντάφυ να δουλεύουν- απιστευτες αττάκες και φάσεις , οι παλιοί της ΦΜΣ τους θυμούνται και γαμωσταυρίζουν την ώρα και τη στιγμή που τους πήραν το κυλικείο και το κάναν "Γρηγόρης Μικρομαλακίες". ) Και κάνουμε την εκδρομή στο Πήλιο. Με χορηγία ενός μεγαλου φροντιστηρίου βγάζουμε την αφίσα, στην οποία αναφέρεται εκτός των βασικών πληροφοριών, οτι "Η Πορταριά είναι ένα ποίημα ακόμα και σήμερα" και η φράση μυστήριο "ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΛΙΖΑ". Γιατί το γράψαμε αυτό κανείς δεν θυμάται. Ηταν μια σουρρεαλιστική πινελιά. Ελα ντε που στο πούλμαν είχαν σκάσει ολοι να μάθουν ποια στο διάολο ειναι η Λίζα. "Ρε μαλάκες, τοσες γυναίκες έχουμε στο πούλμαν, η Λιζα σας μάρανε?" (Πραγματικά είχε μαζευτεί ωραιότατος κοσμος και τρίβαμε τα χέρια μας..που να ξέραμε). Οποτε και παίρνει ένας φίλος το μικρόφωνο,με δείχνει και λέει "Να, αυτός είναι η Λίζα". Μετά τα πρώτα 2 εγκεφαλικά που έπαθα και αφού μου σκουπίσαν τους αφρούς απο το στόμα, με δέσαν και απομάκρυναν τα αιχμηρά αντικειμενα απο διπλα μου. Σιγή στο πούλμαν. "Λιζα, αυτός? λες? και δεν του φαίνεται,κρίμα το παλλικάρι" .Η παρεξήγηση λυθηκε οταν εξηγήσαμε οτι α.ο μελλοθάνατος με είχε δεί τις προηγούμενες απόκριες ντυμένο νοσοκόμα και με το μαλλι μοιραίο και του χε μεινει η αττάκα β. οτι όποια ενδιαφερόμενη ήθελε να τεστάρει τον ανδρισμό μου ήταν ευπρόσδεκτη αυτή και 2 φίλες της στο δωμάτιό μου το βράδυ :P Τελικά πείστηκαν..ελπιζω.. Το βράδυ πήγαμε σε ένα μπαράκι στην Πορταριά το οποίο σέρβιρε πετρέλαιο σε διαφορετικές αποχρώσεις. Ήταν απίστευτο. Δεν έχω δεί τοσο κόσμο να μεθάει τόσο πολύ,τόσο γρήγορα. Την είχα ακούσει για τα καλά, και είχα διπλαρώσει μια βιολόγα. Προσπαθούσα ο κακομοίρης. Αλλά άμα δεν σε θέλει η πουτάνα η μπάλα..Σκάει μύτη συμφοιτητής και ανακοινώνει "ο Κυριάκος είναι κομμάτια στην τουαλέτα, ξεκιναμε κουβάλημα γιατί τα ίδια σκατά είναι και ο Λύσανδρος,ο Λουκάς, Δημήτρης, ο χ ο ψ ο ζ, ολοι τεσπα" . Γαμωσταυρίζοντας τον Κυριάκο και τα ξύδια πάω να τον μαζέψω. Στην τουαλέτα συναντιέμαι με άλλον λιώμα ο οποίος ημιλιπόθυμος και αλλοιθωρισμένος μου λέει με σοβαρότητα "ρε μαζέψτε τον Κυριάκο, δεν είναι καλά"..Θέατρο του παραλόγου.Στα 50 μέτρα απο το μπαράκι στο ξενοδοχείο, έχουν ακουστεί απο τους μεθυσμένους απίστευτα πράγματα. Θυμάμαι τον Λύσανδρο (κρυώνει ο κώλος του στο Λονδίνο τώρα) να τον ρωτάνε "Λύσανδρεεε, άμα σου αφήσουμε το κεφάλι, εντάξει?" "Θα πέσει ρε μαλάκες"..Και άλλα τέτοια. Τους πάμε στο ξενοδοχείο και τους βάζουμε στα κρεβάτια. Μετά από λίγο παμε να τσεκάρουμε μην έχουν γυρίσει ανάσκελα κα ιτα γνωστά. Απο το δωμάτιο του Κυριάκου βγαίνει ο Γιάννης και λέει πως δεν τον βρίσκει. "Κοιτα δίπλα απο το κρεβάτι μην έχει πέσει". Ξαναβγαίνει.. Τίποτα. ΡΕ ΚΑΠΟΥ ΜΕΣΑ ΘΑ ΝΑΙ. Μετά απο 2 δευτερόλεπτα ο Γιάννης βγαίνει κλαίγοντας από τα γέλια...Ο Κυριάκος έχει ανοιξει την πόρτα της ντουλάπας, έχει μπεί μέσα, έχει κλείσει και ψάχνει να βρει που είναι η λεκάνη . Και να ψάχνουμε την γαμημένη την κάμερα και να μην την βρίσκουμε..Στο διπλανό δωμάτιο η τύπισσα που μπαλαμούτιαζε ο Κυριάκος εντωμεταξύ έβγαζε τα μάτια της με πιο νηφάλιο μέλος της εκδρομής μας. Το ίδιο και η "δικιά" μου. Τρομάρα μου. Ακομα του το χτυπάω αυτό. Αλλά για πλάκα γιατί ήξερα πως δεν θα έπαιζε τίποτα με την συγκεκριμένη.. Αααχ.. ηταν κγμ τις εκδρομές αυτή. Είχε και άλλα σκηνικά την ίδια και την επόμενη μέρα αλλά πολλά έγραψα.. Αν ξαναγράψω Νοσταλγία #3 θα σας πω και για τα χρόνια στο Catanu (Δεσπεραί 17- το τρελλό στέκι, το μαγαζί που πάντα έβρισκες κάποιον γνωστό..) Καληνύχτα τώρα. Έχω ένα χαμόγελο, απλανές και ηλίθιο, σαν άνθρωπος που έχει την βέβαιη πεποίθηση πως είναι στον παράδεισο..

Tuesday, June 14, 2005

Ρε τι θυμηθήκαμε πάλι

Χτές είχε γαμάτη μέρα, και επειδή δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να κάνω ,πήγα για καφέ στο Αγρίνιο. Είναι εκεί πέρα ένα φιλαράκι, και μια παλιά φίλη από τα χρόνια της Θεσσαλονίκης. Είχα να τη δώ 5 χρόνια, και συγκινήθηκα πολύ που την είδα. Και πιάσαμε την κουβέντα και θυμηθήκαμε τα γνωστά και μη εξαιρετέα "παλιά". Τα τηλέφωνα στις 3 το πρωί "Στέφανεεεε δεν ειμαι καλάαααα, χώρισααααααα, έλα σπιτι". Ευτυχώς έμενε 2 δρόμους παρακάτω απο μένα στις 40 Εκκλησιές και δεν έτρεχα στην άλλη άκρη της πολης. Τα δικά μου τηλέφωνα πάλι σε πρωινή ακατάλληλη ώρα "Ελα σπιτι.Φερε αλκοολ.Δεν ειμαι καλα" Τα απίστευτα ξενύχτια που 2 μαθηματικοί, μερικές φιλόλογοι, κάτι νομικάριες και εκάστοτε γαλλικούδες έκαναν φιλοσοφικές συζητήσεις επί παντός επιστητού. Εμείς με την απόλυτη λογική ,ειδικά σε επιστημονικά θέματα, αυτές πιο ρομαντικές και "φιλελεύθερες". Και τα παιχνίδια με τις τράπουλες που τους κάναμε και σπάγαν τα κεφάλια τους να δουν πως βγαίνουν αυτά . (Μπορεί Πιθανότητες 1 και θεωρία αριθμών να τις περάσαμε νύχτα, αλλά θεωρία παιγνίων και διαιρετότητα εφαρμόζαμε άψογα με τράπουλες). Και το παιχνιδάκι με τα πολλαπλάσια του 9 που στο τέλος απαντάς Δανία και Ελάφι ή Δανία και Ελέφαντας αναγκαστικά.. Τις μασαμπούκες στο Μέλαθρο, στο Τσάμπουρο, στο "Πλατεία Άθωνος", στην Πέργκολα, στο Τσινάρι, στον Κήπο του Κουφού, στον Τζότζο και στο Μακεδονικό Τα ρεμπετόβραδα στο Chic, στο Παρασκήνιο, στην Πανδούρα, στο Υπόγειο. Τις βραδιές κλάμπινγκ σε Υπνοβάτες και Priviledge Τις νυχτερινές προβολές θρίλερ που μετά φοβότανε να κοιμηθεί και μέναμε μέχρι να ξημερώσει και μιλααααγαμε Το βράδυ που ήμουν στην παραλία ,μπροστά στο Μακεδονία Παλάς με μπύρες και τσιγάρα και που έλεγα πως αν το αντέξω ΑΥΤΟ θα αντέξω τα πάντα (τι μεγάλες κουβέντες που λέει κανείς οταν είναι πιτσιρικάς) Την εκδρομή στη Μύκονο που όλοι ζευγαρώσανε εκτός απο τον μαλάκα (εμένα) επειδή ήμουν κολλημένος με μια και δεν ήθελα να κάνω τίποτα με καμία άλλη. (Ω ρε μαλακίες) Τις ρετσίνες και το κοτόπουλο με κάρυ σπίτι μου Τρελλές αττάκες σε Post it στην πόρτα ( Ηρθα να σε πάρω αλλα έλειπες - Χάρος) Τα σκουλίκια στον περιβόλι δίπλα απο το σπίτι της που εμφανιζόντουσαν πολύ συχνά και μέσα στο σπιτι της Το πάρτυ γενεθλίων μου το 98 που γίναμε ολοι καστανοχώματα και μου λέγανε μετά τι μαλακίες έκανα. Και την επόμενη μέρα έγραφα και διαφορική γεωμετρία η οποία και μπιστολιάστηκε αγρίως Το "διάβασμα" στην κεντρική βιβλιοθήκη, που πιάναμε ολοι μαζι ένα τραπέζι και μονο που δεν διαβάζαμε. Που κολλάγαμε post it του στυλ "Η επιστήμη θέλει θυσίες,διάβαζε μαλάκα" και δίπλα "να πάτε να γαμηθείτε και σεις και η επιστήμη σας πάμε για τάβλι" ή "ρε σεις την πήρατε πρέφα την γιατρίνα απέναντι?" ή "Μαρια σου βρήκαμε γκομενο,στα μέτρα σου" ή "Κάτω οι κυλότες ζήτω τα στρινγκ γαμώ τον διαφορικό λογισμό μου" και άλλα τέτοια. Ωραία πράγματα θυμηθήκαμε χτες. Και είδα την φοιτήτρια που τώρα είναι καθηγήτρια σε κάτι κωλόπαιδα που της σπάνε τα νεύρα και χάρηκα τόσο μα τόσο πολύ.. Και οχι ρε ζώα δεν τρέχει κάτι μαζί της ούτε έτρεχε ποτε. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που έζησα τόσο όμορφα χρόνια στη Θεσσαλονικη. Και μου λείπουν πολύ παιδιά που έχω χάσει από τότε. Ευτυχώς με τους περισσότερους βρισκόμαστε ή τα λέμε απο τηλέφωνο. Να στε καλά ρε ολοι..

Monday, June 13, 2005

Αχρηστες πληροφορίες επειδή βαριέμαι να γράψω κάτι ουσιαστικό

- Αν με πάρεις τηλέφωνο την ώρα που κοιμάμαι, μιλήσουμε για κάποια ώρα και ξανακοιμηθώ, μην περιμένεις να θυμάμαι τι είπαμε,τι κανονίσαμε ,ούτε καν το τηλεφώνημα.Το ίδιο ισχύει αν με ξυπνήσεις χτυπώντας μου την πόρτα, σηκωθώ, συνεννοηθούμε, και μετά ξαναπέσω. Για να μην συμβεί αυτό πρέπει να κρατηθώ ξύπνιος παραπάνω απο 15 λεπτά - Όταν διαβάζω κάποιο βιβλίο και φαίνομαι απορροφημένος, δεν με διακόπτεις παραπάνω από μία φορά ,και αυτό μόνο σε κατάσταση επείγουσας ανάγκης. Το συνεχές μπίρι-μπίρι οταν έχω φάει κόλλημα φέρνει ως αποτέλεσμα χριστοπαναγίες. - Όταν μαγειρεύω, ευχαριστώ πολύ που προσφέρεσαι, αλλά πραγματικά δεν θέλω καμία βοήθεια, προτιμώ μόνος μου. Αντίθετα, βαριέμαι να πλένω πιάτα οπότε εκεί είσαι ελεύθερη να βοηθήσεις. Και οταν ταίζω τα φιλαράκια μου εκτιμώ ιδιαιτέρως το οτι μετά μου καθαρίζουν το μπουρδέλο που εχει γίνει η κουζίνα - Είμαι πρεζάκιας της coca-cola και της βανίλιας (σε οποιαδήποτε μορφή αρώματος και γεύσης-ειδικά πάνω σε γυναίκα) - Δεν τρώω ποτέ ωμή ντομάτα . Την τρώω όμως οπωσδήποτε αλλιώς. - Σιχαίνομαι τον Σιδηρόπουλο και τους Doors - Αν είχα αφίσα κάποιου επαναστάτη πάνω απο το κρεβάτι μου, θα ήταν του Καραϊσκάκη και όχι του Γκεβάρα - Γέλαγα απίστευτα με τους Χίπηδες και τους θεωρώ μεγάλα σούριελα. Και τους νεο-χιπηδες-σες. Ταγάρι-φούστα κλαρωτή-αξύριστη μασχάλη-τραγίλα/απλυσιά. - Έχω μετανοιώσει που παράτησα την κιθάρα ένα εξάμηνο πριν τις εξετάσεις για πτυχίο, αλλά πέθανε ο δάσκαλός μου και είχα φάει μεγάλη φρίκη. Αυτή τη στιγμή είμαι εντελώς κουλός σε σύγκριση με τότε - Προτιμώ να διαβάζω το κάθε βιβλίο στη γλώσσα που γράφτηκε, όταν αυτό είναι εφικτό. - Θεωρώ μεγάλο μέρος των σύγχρονων καλλιτεχνών εντελώς ατάλαντα ανθρωπάκια που γίνονται γνωστοί μονο και μόνο λόγω p.r . Το να βουτήξεις τα χέρια σου σε μια μπογιά και να αφήσεις το αποτύπωμα σε έναν καμβά δεν είναι τέχνη ούτε πρωτοτυπία. Ούτε η ανάποδη λεκάνη με την υπογραφή σου πάνω μπορεί να με κάνει να την θεωρήσω ως τέχνη. Τέχνη είναι το "Ναυάγιο της Μέδουσσας" πχ.. - Είμαι τρομερά ακατάστατος αλλά ξέρω που ειναι τα πάντα στο σπίτι. Ποτέ δεν μου συγυρίζεις το γραφείο και τη βιβλιοθήκη. Ο,τιδήποτε εκτός από το γραφείο και τη βιβλιοθήκη! Γιατί? γιατί σε αυτό που σου φαίνεται εσένα χάος ,εγώ ξέρω πως αν απλώσω το δεξί χέρι εκείιι, θα πιάσω την Ψηφιακή επεξεργασία εικόνας του Πίτα, και αμα το απλώσω λίγο παραπάνω έχει ένα cd των Paradise Lost,απο κάτω το Lovelorn απο Leave's Eyes και στηριγμένο πάνω τους το Όνομα του Ρόδου. - Δεν ξέρω να σιδερώνω και ποτέ δεν πρόκειται να μάθω, είναι ένα από τα πράγματα που ο εγκέφαλός μου αρνείται να εμπεδώσει - Γουστάρω πολύ να οδηγώ αλλά καθόλου να παρκάρω, για αυτό πάντα παρκάρω οπως να ναι, χύμα και στα καλαμπαλίκια μου, και άμα ειναι και στενός ο χώρος κάνω και μια ώρα να παρκάρω γιατί βιάζομαι και δεν προσέχω καθολου (και γαμώ τα οξύμωρα ε?). - Στο αυτοκίνητό ΜΟΥ, ακούω ο,τι μουσική θέλω εγώ, και αν έχω τις καλές μου, θα ακούσεις ήρεμα πράγματα. Αλλιώς παίζουν και καφρίλες. Μην τολμήσεις να απλώσεις χέρι να αλλάξεις τίποτα. Οπου πάω ακούω αναγκαστικά πράγματα που δεν θα τα άκουγα ποτέ, τουλάχιστον στο ρημαδοαυτοκίνητό μου ακούω αυτά που γουστάρω - Δεν γουστάρω κανείς να ψάχνει τα πράγματά μου άνευ αδείας, και δεί τα μηνύματα στο κινητό μου. Είναι αιτία άμεσου χωρισμού, τερματισμού φιλίας κλπ κλπ κλπ. - Βρίσε με όσο θές, πες μου ο,τι θες και δεν θα κουνήσω βλέφαρο (είναι και γνωστή τακτική μου έτσι και αλλιώς). Μην πιάσεις επ ουδενί στο στόμα έστω και κατά λάθος γονείς και αδερφή μου. Μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Βλέπω κόκκινα. - 2 είναι τα πλεονεκτήματα που μου αναγνωρίζω , το χιούμορ και η εξυπνάδα. Ναι θεωρώ οτι ειμαι έξυπνος και χιουμορίστας. Δικαίωμά μου είναι. - Έχω σπουδάσει μαθηματικά. Αυτο σημαίνει οτι έχω συνηθίσει να μιλάω με κάποιες ελαφρώς ασυνήθιστες εκφράσεις. Χρησιμοποιώ πολύ το "προφανώς" , το "έστω", το "άτοπο" , και κάτι άλλα. Δεν κάνω φιγούρα με αυτό τον τρόπο, απλά έχω συνηθίσει να μιλάω έτσι. - Τρελλαίνομαι για θρίλλερ, τρόμου και σπλάττερ. Τρελλαίνομαι για φαντασία και κωμωδία. Βαριέμαι ασύστολα κοινωνικά,δράματα,κοινωνικά δράματα,αισθηματικές κομεντί,και γένικά γλυκανάλατα. Δεν μπορώ να δώ με τίποτα σινεφίλ ταινίες, συγνώμη. Η πλέον βαριά ταινία που έχω δεί είναι το "2001: A space Odyssey" και με έκανε να ψάχνομαι ένα δίμηνο. Το πράγμα πάει ως εξής : Προβληματίζομαι αρκετά για ένα σωρό πράγματα ολη μέρα, θέλω να βλέπω κυρίως έυπεπτα πράγματα για να χαλαρώνει το ξεράδι μου. - Θα πάω σε μαγαζί με Βισσοβανδές αλλά μην περιμένετε να έρθω στο τσακίρ κέφι κιολας. - Σε live παρακμιακό μπουζουξίδικο πάω όμως ευχαρίστως και αμα λάχει τραγουδάω και μαζί με τον Μπουγά. - Δεν χορεύω σχεδόν ποτέ. Είμαι άθλιος στο χορό. Αλήθεια. Και ο καλύτερος τρόπος να μου χαλάσουν το κέφι είναι να με τραβάνε και να επιμένουν "μα έλα ,έλα έλα". Αν πάρω τα πόδια μου να χορέψω, είναι μεγάλη σας τιμή καθοτι αυτό σημαίνει οτι αισθάνομαι ιδιαίτερα άνετα μαζί σας ,οτι έχω και γαμώ τα κέφια και ότι είμαι σχεδόν καστανόχωμα απο το ποτό. - Βαριέμαι ασύστολα να ψωνίζω ρούχα. Ψωνιζω 2 φορές το χρόνο . Και τα ψώνια μου δεν διαρκούν παραπάνω απο 1 ώρα. Επισης απεχθάνομαι να φαίνεται οποιαδήποτε μάρκα σε ο,τι φοράω. Ή φροντίζω να μην υπάρχει καμια στάμπα γενικότερα ,ή τις ξηλώνω. Η απαίτησή μου αυτή εντυπωσιάζει την εκάστοτε πωλήτρια που έχει συνηθίσει να πουλάει μπλουζες με στάμπες που φαίνονται από το Αλφα Κενταύρου. - Ποδόσφαιρο θα δω μονο αν δεν έχω να κάνω απολύτως τίποτα άλλο και αυτό μονο με παρέα. Ναι εγώ ήμουν αυτός ο τύπος που έβγαινε με τις κοπέλες σας όταν εσείς βλέπατε την ομάδα σας στο champions league και δεν τους δίνατε σημασία. - Δεν έχω ηθικούς φραγμούς σε μερικά πράγματα. - Δεν γουστάρω τους θρησκόληπτους, τους πολιτικά φανατισμένους και αυτούς που δεν μπορούν να δεχτούν οτι διαφωνούμε και αυτό είναι όλο, αντίθετα προσπαθούν ντε και καλά να με πείσουν για κάτι στο οποίο είμαι ριζικά αντίθετος. - Κανείς εξ ορισμού δεν μου είναι συμπαθής και κανείς εξ ορισμού δεν μου είναι αντιπαθής. Σπάνια λέω "χάρηκα πολύ" όταν γνωρίζω κόσμο γιατι είναι ψέμμα, και οταν μου το λένε πάντα απαντάω "βιάστηκες". - Μιλάω και φέρομαι όπως μου μιλάνε και μου φέρονται. Αν αρχίσεις να μου "τη λες" για να με τσεκάρεις , θα ακούσεις τα ίδια .Αλλά μετά μην πας να παραπονιέσαι οτι "γιατι δεν με συμπαθεί αυτός". - Είμαι απότομος και ιδιαίτερα κυνικός όταν δεν έχω κέφια. - Το ίδιο και με τους ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπάω. Αν με ρωτήσεις σε μια προφανή συναισθηματική κατάσταση για το τι συμβαίνει και πιστεύω οτι η κοπέλα σου/ο φίλος σου γαμιούνται ασύστολα, αυτό που θα ακούσεις είναι "γαμιέται ασύστολα,ξεκόλλα". - Προτιμώ τα σκυλιά απο τα γατιά αλλά σκέφτομαι να πάρω γατί - Θυμώνω πολύ σπάνια αλλά όταν συμβαίνει γίνομαι άλλος άνθρωπος. - Ακούω μεταλ και κλασσική. Και οχι σε κουβέντα αρνούμαι να απολογηθώ γιατί - Και ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΑΤΑΝΙΣΤΗΣ. Αμάν πια.. - Γουστάρω το υπερφυσικό και τα αποκρυφιστικά κείμενα καθαρά ως φιλοσοφική προσέγγιση της πραγματικότητας και επ ουδενί δεν τα πιστεύω. Αφήστε που για να κάνεις μια ρημαδοεπίκληση απο τη Σολομωνική χρειάζεται να κάνεις ένα εκατομμύριο πράγματα.Κούραση..(ναι την έχω, οπως και το Αλεξανδρινό βιβλίο των Σκιών, τα γραπτά του Κορνήλιου Αγρίππα, του Rudolf Steiner κλπ κλπ). - Μου αρέσουν τα ταξίδια και τα ξύδια UPDATE ..ΣΒΗΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΣΑΝ ΠΟΛΛΕΣ @@ιες να ειχα γράψει.. παπαπα πολλα έγραψα.. αυτα προς το παρον

Saturday, June 11, 2005

ο,τι ναναι

Τι να πώ ρε γαμώτο. Έχω χάσει τα αυγά και τα καλάθια. Λογικοποιείς, οριοθετείς, σκέφτεσαι, καπνίζεις, ξανασκέφτεσαι, πίνεις και μια γουλιά, ξανακαπνίζεις και βγαίνεις με παρονομαστή 0 . Και δεν πρέπει να σου βγαίνει και κατ'εκδοχήν σημείο στη λύση. Σιγά μην βγάλετε άκρη. Είναι τέτοια η ώρα που μόνο εγώ καταλαβαίνω τι γράφω... :) Α ρε διάολε..α ρε διάολε

Thursday, June 09, 2005

Aντι-Trendy

Οι περισσότεροι που έχω στα links μου γράφουν σοβαρά πράγματα. Και έχουν κάτι να πούν όντως. Και το λένε και πολύ καλά. Εγώ από την άλλη έχω δηλώσει εξ αρχής πως είμαι ρηχός σαν την θάλασσα στην Ελαφόνησο και χαμηλού επιπέδου σαν δημοσιογράφος μεσημεριανής εκπομπής. Για αυτό λοιπόν και αρνούμαι να γράψω για βαθυστόχαστα και σοβαρά θέματα, γιατί αφ ενός μεν ξέρω οτι θα τους αλλάξω τα φώτα, αφ ετέρου δε, δεν έχω κάτι να πω. Προτιμώ να γελάτε οταν με διαβάζετε (με την καλή έννοια) (αντε και με την κακή) παρά να σας βάζω σε σκέψεις και σε προβληματισμούς. Αρκετά προβλήματα έχετε και απο μόνοι σας, δεν έχετε ανάγκη την αφεντομουτσουνάρα μου να σας γαμεί την Ψυχολογία . Το σημερινό Light με 0 λιπαρά και ολη τη γεύση θέμα μας είναι η απεχθής φυλή των τρέντυδων και τρεντυσσών. Θα γκρινιάξω, θα κοροϊδέψω, θα λοιδωρήσω (ώπα και δύσκολες λέξεις) γενικά θα τους κράξω για να μην πω τιποτα χειρότερο.Γιατί? γιατι τους απεχθάνομαι και στο δρόμο προσπαθώ να τους πατήσω με το αυτοκίνητο. Και αν ο φόνος είχε ως επιχειρημα αθώωησης το "μα κύριε πρόεδρε κοιτάχτε πως ντυνόταν" , ε τοτε θα ειχα φάει πολλούς. Πάμε από την αρχή.. Πότε άρχισαν να εμφανίζονται? Δεν είμαι ιδιαίτερα σίγουρος αλλά θυμάμαι την κάκιστη εντύπωση που μου είχε κάνει ένας τυπάς στο Babewatch στη Χαλκιδική πριν αρκετά χρόνια, ο οποίος μάλλον ήταν το διαβόητο "παρδαλό κατσίκι" της γνωστής ρήσης. Το αλάνι ήταν ντυμένο σαν παραίσθηση απο LSD. Κολλητό φωσφοριζέ μπλουζάκι με κάποιο "ψαγμένο" σχήμα πάνω (όπου "ψαγμένος" ο,τιδήποτε βγάζει ο οποιοσδήποτε άγνωστος μαλακοπίτουρας που τη δουλειά του δεν την ξέρει ούτε η μάνα του.-Αυτό ισχύει για πολλούς χώρους-). Παντελόνι απο αυτά τα σχεδόν κοντά που στο χωριό μου τα λέγαμε ψαράδικα και μετά μάθαμε οτι στα ελληνικά λέγονται κάπρι.Το χρώμα του παντελονιού ήταν απροσδιόριστο. Οχι το ξέρω οτι "απροσδιόριστο" δεν είναι υπαρκτό χρώμα αλλά το ίδιο και το "σάπιο μήλο" και η "μαραμένη γαρδένια" αλλά καμιά δεν παραπονιέται. Τα γυαλιά ήταν ένα χάρμα. Ο τύπος έμοιαζε με έναν πολύ μαστουρωμένο και μανιοκαταθλιπτικό εξωγήινο με το γυαλί που φόραγε το οποίο στραφτάλιζε αστραφτερά στον ήλιο. Τα παπούτσια του με έκαναν να ψιλιάζομαι πως κάπου μέσα τους είχαν κρυμμένους τζετ προωθητήρες, νυχοκόπτη, φακό, ασπιρίνες, και φιαλιδια οξυγόνου για επιβίωση στο κενό του υπερδιαστήματος. Αυτός ο τύπος λοιπόν γύρω στο 97 πρέπει να ήταν, σηματοδότησε για μένα την επέλαση των τρέντυδων. Που δυστυχώς δεν είναι οι περίφημοι βάρβαροι που περίμενε ο ρημαδης ο Καβάφης γιατί οι βάρβαροι τουλάχιστον ήταν μια κάποια λύση. Αυτοί εδώ πέρα δεν είναι λύση.. Είναι άστα ναπαν στο διάτανο.. Η πολύχρωμη φυλή. Τα παιδιά των λουλουδιών #2-Η επιστροφή. Σήμερα πια ο τόπος βρωμάει απο ερμαφρόδιτα πλάσματα ντυμένα -κατ εμέ πάντα- με απαράδεκτο τρόπο και με το ύφος που έχουν τα τυπάκια στις διαφημίσεις κρουασάν. Ναι ναι το γνωστό "αγελάδα που βλέπει το τραίνο να περνάει" ύφος. Αλήθεια έχετε παρατηρήσει οτι σε όλες τις "νεανικές" διαφημίσεις ολοι οι πιτσιρικάδες μοιάζουν τουλάχιστον σαν να έχουν καπνίσει 27 τρίφυλλα και να έχουν χαπακωθεί? ("κουμπωθεί" το λένε τώρα) Οχι προσέξτε το.. Επίσης ακούγοντας κουβέντες τους απο δώ και απο κει, σε κανα τραίνο,κανα λεωφορείο,κανα μετρό, ομολογώ πως ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΟΝ ΔΙΑ ΜΟΥ. Θεωρούσα πως ήξερα αρκετά καλά αγγλικά ,αλλά μου πηδάνε την ψευδαίσθηση! Δίνουν κάτι χαρακτηρισμούς σε μέρη ,μουσική, γκομενες, φαγητά κλπ που ειναι αφενός μέν πρωτάκουστοι,αφ ετέρου δε σουρρεαλιστικοί κατά τρίτον οι ιδιοι χαρακτηρισμοί για την διπλή με τζατζίκι και για τον κώλο της Μαρίας? Οχι το άκουσα αυτό. Και το χειρότερο είναι πώς δεν κατάλαβα αν είχαν μείνει ευχαριστημένοι απο την διπλή με τζατζίκι και απο τον κώλο της Μαρίας. (Που από ο,τι κατάλαβα ήταν συμμαθήτριά τους απο τις υπερβολικά διαθέσιμες και πρόθυμες..ξέρετε το στυλάκι, φουστίτσα-ζώνη,μπουστάκι τσίτα απο το βυζί που ξεχειλάει, και "σχέση" είτε με τον κλασσικό κάγκουρα με το πράσινο μπουφάν και τα μεγάλα αυτιά, είτε με "μεγάλο" που την "έκανε γυναίκα" και πλέον "δεν μπορεί τα πιτσιρίκια"). Δεν κατάλαβα ρε.. κατι λέγαν για ένα μαγαζί αλλά ήταν πιο κωδικοποιημένο και από κάτι_πολύ_κωδικοποιημένο :P. Και τι σκατά σημαίνει γαμώ το κέρατό μου "θεά το μαγαζί"!! Τα χουμε μπλέξει ολα αρσενικά θηλυκά και ουδέτερα σε ένα άνευ προηγουμένου χαοτικό συνοθύλευμα ερμαφροδιτικού πριαπισμού (αυτό που έγραψα τώρα δεν βγάζει νόημα αλλά φαίνεται ψαγμένο και το αφήνω) Ευτυχώς ο τρεντυσμος είναι μια αρρώστια που από ό,τι καταλαβαίνω περνάει μετά τα 25 -και πολύ λέω-.. ένας που ξέρω 28χρονος τρέντυς είναι τρέντυς γιατι το σηκώνει το σακάκι.Τεσπα Τα χετε δει ρε να χορεύουν? Και εγώ που έλεγα οτι δεν μπορώ να χορέψω..Κολλανε το χέρι με το ποτό στα πλευρά, και το αφήνουν κολλημενο μεν, αλλα παράλυτο δε. Το άλλο χέρι είναι σε γωνία με το σώμα, λυγισμένος ο αγκώνας προς τα έξω και απο τον αγκώνα και μετά πάλι παράλυτο. Σφιγγο-ξεσφίγγουν κωλομέρια και παράλληλα κάνουν χουλαχουπ κίνηση, ή την άλλη την κάθετη-κυματοειδή. Το κεφάλι κουνιέται χαλαρό και στο πρόσωπο έχουν ζωγραφισμένη αυτή την έκφραση που ονόμασα "δυσκοίλια". Ξέρετε αυτό που σφίγγουν τα χείλια και τα σουφρώνουν και μισοκλείνου και τα μάτια. Και καλούα απολαμβάνουν τη μουσική αλλά φαίνονται σαν να ζορίζονται να αποπατήσουν :) Επισης τι κακό με αυτούς ρε, δεν φοράνε καθολου μαύρα. Δεν βλέπουν θρίλλερ. Είναι μονιμως χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Τι είναι αυτά ρε? Που πάει ο κόσμος?Σταματήστε να κατέβω!. Με τις γυναίκες τρέντυσσες δεν έχω πολλά πολλά. Δεν τις κατηγορώ. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως τις γυναίκες δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τις καταλάβουμε και πως πάντα θα κάνουν του κεφαλιού τους και πως ακομα και μαλακίες αν κάνουν, θα μας πείθουν οτι ολα καλά ειναι και να σκάμε και να τις ευχαριστούμε που μας κάθονται και απο πανω :P Αλλα με τα αγοράκια...τι ειναι αυτα ρε? Είναι δυνατόν να πας να ρίξεις γκομενάκι αγόρι μου και να είσαι ντυμένος πιο πολύχρωμα απο αυτήν? και πιο προκλητικά? και με το μαλλι σου καλύτερο απο το δικό της? και πιο αποτριχωμένος? Τι αττάκα θα της πείς ρε κακομοίρη? "ωραίο ρουζ, δώσε μου να το δοκιμάσω στο δικό μου δέρμα"? η μήπως "έχω ένα μανό σάπιο μήλο που κολλάει τρελλά με τα μάτια σου. Αχ θεά τον έκανα τον μουσακά η μπλούγκρα".. Εχουμε μπερδέψει τους ρόλους ρε..χαλαρώστε. Είπαμε ισοτιμία και ισοδυναμία (ΟΧΙ ισότητα,δεν είμαστε ίσοι, είμαστε ισότιμοι και ισοδύναμοι!) αλλά όχι να τα ισοπεδώσουμε όλα. Θα μας σιχαθούνε ρε οι γυναίκες στο τέλος. Θα βγάζουν γκομενο σε κλαμπ και δεν θα ξέρουν αν ειναι στρέιτ ή λεσβίες. Θα τον πηγαίνουν σπιτι και θα αναρωτιούνται ποιος θα φυστικώσει ποιον. Σοβαρευτείτεεεεεεεεεε...έχετε ένα μέτροοοοο.. Και σταματήστε να ξυρίζετε τα πόδια και τα στήθη σας ρε ζώα αν δεν ειστε κολυμβητές ή ποδηλάτες..Και μην κουνατε τους καρπούς πολυ όταν μιλάτε.. μην ξεράσω.. ουφ..αυτά

Wednesday, June 08, 2005

Βαριέμαι

Σήμερα βαριέμαι ασύστολα..Ζεσταίνομαι αφόρητα..Ο ιδρώτας στάλα στάλα χαιδεύει τα γυμνασμένα μούσκλα,το ηλιοκαμμένο δέρμα μου.Σηκώνω το σφυρί από το αμόνι και σκέφτομαι "δύσκολη μέρα για σιδεράδες". Από μακριά,πλησιάζει μια ξανθιά οπτασία ντυμένη σε ένα κοκκινο εφαρμοστό "φουστανάκι". Κάπως έτσι ξεκινούν τα σενάρια για ταινίες της Jenna Jameson :P ...Δεν ξέρω τι να γράψω. Χτες ήταν μια καλή μέρα πάντως. Την αφιέρωσα στα μούτρα μου. Πήγα, ψώνισα διάφορα μεζέδια και διάφορα κρασιά, έβαλα το λευκό να παγώσει καλά, έφτιαξα μια πιατέλα με ένα κάρο πράγματα πάνω,σαλάμια,ζαμπόνια ο,τι ναναι.. πάστες ελιάς, αγγουράκια τουρσί,παρμεζάνες,μετσοβόνε,καυτερές πιπεριές κλπ κλπ.. Αραξα στην καναπεδιά μου , έβαλα το κρασάκι μου, έριξα ένα cd με κιθαριές και άραξαααααααα... ήταν μια χαλάρωση που την χρειαζόμουν αυτές τις μέρες.. Ήταν φάση από αυτές που βλέπεις σε διαφημίσεις :) Γούσταρα απίστευτα. Μετά αφού κοπάνησα το μισό μπουκάλι κρασί και ήρθα και μεράκλωσα, έβαλα και λίγο Πανούση για να μην μας φάει και η κουλτούρα. Και μετά ξεκίνησα το καινούριο βιβλίο του Έκο για να ξαναπέσουμε στην κουλτούρα. (Θεός ο Έκο..τι θεος.. Ημίθεος και βάλε :P) Καλημέρα σας, βαριέμαι σημερα,το πα?

Tuesday, June 07, 2005

Ο μικρός Κθουλιάρης και ο ήλιος

Ο μικρός Κθουλιάρης ξύπνησε από τον λήθαργό του και ανασηκώθηκε πάνω στο αναπαυτικό πέτρινο κρεβάτι του. Η ευχάριστη υγρασία της σκοτεινής σπηλιάς του ,γεμάτης λειχήνες και ασπριδερά φωσφορίζοντα ζωϋφια πάντα έκανε καλό στον κατά τα άλλα ταραγμένο ύπνο του. Εκείνο το βράδυ είχε δεί πολύ ωραία όνειρα. Οτι λέει είχε πάρει προαγωγή σε Θεό των Αζτέκων γιατί είχε πεθάνει ο Χουτζιλοποχότλι (και γαμώ τα ονόματα) και είχε μείνει η θεση κενή. Οπότε λέει και για να γιορτάσουν την άνοδό του, είχαν κάνει ένα τρελλο τσιμπούσι (τσιμπου-"ΣΙ" !! ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ) στην πυραμίδα του Ήλιου και του είχαν θυσιάσει καμια 20αρια χιλιάδες κόσμο, μεταξύ των οποίων και παρθένες! είχε φχαριστηθεί τζιέρια στα κάρβουνα.. Ο μικρός Κθουλιάρης τίναξε από πάνω του τα τελευταία απομεινάρια του ύπνου και έμεινε για λίγο ακίνητος. Τα πλοκάμια του κινούνταν αργά αργά, σαν θαλάσσιες ανεμώνες σε ελαφρύ ρεύμα. Κάτι χτύπησε το πρόσωπο του μικρού Κθουλιάρη. Κάτι ζεστό και απαλό. Ξαφνιάστηκε. Ανοιξε με προσοχή το ένα μάτι και κατάλαβε πως ακόμα και εδώ, στα έγκατα της σπηλιάς του στην R'Lyeh είχε φτάσει ο καλοκαιρινός ήλιος. Τον είχαν προειδοποιήσει οι μεγάλοι για τον ήλιο. Είναι λέει ένα μεγάλο κίτρινο πράγμα στον ουρανό που καίει τις φτερούγες και στεγνώνει τα πλοκάμια. Είναι λέει ένα πράγμα που κάνει τα κοπάδια των ανθρώπων πιο χαρούμενα και χαμογελαστά ,άρα είναι φίλος μας εν μέρει, γιατί άμα οι άνθρωποι ειναι πιο χαρούμενοι, είναι και πιο νόστιμοι, και ψήνονται καλύτερα, με όλες τις βιταμίνες τους! Αλλά όταν είσα ένας χθόνιος αρχαίος θεός της καταστροφής και του θανάτου, πρασινογάλαζος ,με πλοκάμια και ατροφικά φτερά νυχτερίδας, έχεις προηγούμενα με τον ήλιο, πως να το κάνουμε.Οι σχέσεις σας είναι στην καλύτερη τεταμένες Ο μικρός Κθουλιάρης είχε μάθει να φοβάται τον ήλιο, αλλά τώρα άρχιζε να αισθάνεται πολύ περίεργα. Ήταν αρκετά ευχάριστη η αίσθηση αυτής της ζεστασιάς.. Αποφάσισε να βγεί έξω να τον δεί απο πιο κοντά. Μετά απο 6 ώρες περπάτημα στα λαγούμια της R'Lyeh βγήκε έξω απο μια είσοδο στην πλαγιά των βουνών. Μολις έσκασε μύτη όξω, πήρε μια βαθιά ανάσα και σταμάτησε μαγεμενος. Από κάτω του απλωνόταν μια καταπράσινη πεδιάδα, στην οποία οι αχτίδες του ήλιου αντανακλώνταν σε αμέτρητες δροσοσταλιδες που στραφτάλιζαν σαν μικρά διαμάντια. Μια παλλόμενη θάλασσα απο διαμάντια. Πέρα η θάλασσα έδινε τη μυρωδιά της στον αέρα που έφτανε στα ρουθούνια του γεμάτος ζωή και φρεσκάδα. Τα αισθήματά του τον έκαναν να φοβηθεί πως οι αρχαίοι θα τον αποβάλλουν από το Πάνθεον των Σατανικών και Χθόνιων Θεών και πως θα τον διαολοστείλουν σε τίποτα σιχαμερά μέρη όπως ο Όλυμπος, η Valhalla ή το Arvandor. Αλλά μετά σκέφτηκε "Ρε δεν πα να γα, στα 27 κυβικά @@ μου".Ο μικρός Κθουλιάρης αναθάρρησε και θυμήθηκε.. και ντράπηκε..και χάρηκε.. και αποφάσισε..και έπραξε.. και άπλωσε τα μαύρα φτερά του, σαν φτερά νυχτερίδας, και πέταξε ανατολικά.. Ο ήλιος έπεσε όταν έφτασε αλλά ο μικρός Κθουλιάρης έτσι και αλλιώς, ήτάν πλάσμα της νύχτας.. Και χτύπησε μια πόρτα κρατώντας στα χέρια του ένα μικρό κθουλομπουκέτο απο μαραμένα λουλούδια και ένα αγαπημένο βιβλίο στο άλλο.. :D--- Η συνέχεια αυτολογοκρίθηκε --

Sunday, June 05, 2005

3:20

Ναι οκ, δύσκολο..γιατί κάνει κάποιος post στις 3:20 το πρωί αντί να ροχαλίζει? Ή είναι καμμένος (σκασμός δεν θέλω σχόλια),ή δεν τον πιάνει ο ύπνος και βαριέται (κατά το ήμισυ σωστό, δεν βαριέμαι καθόλου τώρα) Ή.... Ή λέω? Α μπράβοοοοο... Το πιάσατε? σας άνοιξε η όρεξη? μπράβο, πάτε για βρώμικο Μαβίλη τώρα :) χμμμ εδώ που τα λέμε έπρεπε να κάνω μια στάση να αρπάξω ένα διπλό σουβλάκι χωρίς ντομάτα-κέτσαπ ,με ταμπάσκο. Λεπτομέρειες δεν λέω. Η μαύρη, άραχνη και κθουλιάρικη απομίμιση καρδιάς που έχω παραμένει κλειστή δια το ευρύ κοινόν. Έτσι και αλλιώς δεν σας ενδιαφέρει.. (ή σας ενδιάφέρει ρε ξώγαμα της Τατιάνας?? :-) ) .. Τεσπα.. θα κλείσω με κάτι που τα λέει όλα.. Ποτέ δεν υπήρξα λάκων και ειδικά στον γραπτό λόγο, αλλά τώρα το μόνο που έχω να πω είναι αααααααααααααααααχχχχχχχχχχχχχχχχ

Thursday, June 02, 2005

Κουίζ

Τί κοινό έχουν ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, ο Τέως, ο Charlie Watts( των Rolling Stones),o Henry VIII και εγώ?? α) Τις ίδιες διαστροφές β) Απλά,δεν στέκουν και πολύ καλά γ) Γενέθλια σήμερα δ) Μεγάλο ^%^$#^%# ε) Σιχαμερά πολλά λεφτά στ)Οι μισοί από αυτούς έχουν ψοφήσει ζ)τίποτα από τα παραπάνω η)μερικά απο τα παραπάνω θ)όλα τα παραπάνω ι)βαριέμαι δεν απαντώ απαντήστε και κερδίστε. Το δώρο το σκεφτόμεθα ακόμα
UPDATE- THE BIRTHDAY SONG Γεννήθηκα εις το "Λητώ" Πέμπτη 2 Ιούνη ανήμερα που πήραν το Βλαδιβοστόκ οι Ούνοι και ο γιατρός με έβγαλε 2 μήνες πιο νωρίς βιαζόταν να προλάβει πρωί τ' Ωτομοτρίς 7 μηνών με βγάλανε, γραμμάρια 1900 το έτος ήταν 77 και 1000 και 900 Και αμέσως γω δεν έκλαψα φοβήθηκε η νοσοκόμα "είναι και 7μηνήτικο, είναι και σε κώμα?" -"Τι άσχημο που ν το μωρό και πως σας βγήκε έτσι χριστέ μου θα ξεράσω το χτεσινο γιουβέτσι" -"Καιάδας του χρειάζεται πετάχτε το μακριά που μοιάζει με τον νόθο γιό του Σατανά" μα τελικά τη γλύτωσα σκαπούλαρα το Χάρο, μάλλον εκείνη τη στιγμή θα βγήκε για τσιγάρο Και λίγα χρόνια πέρασαν με τάιζαν ολη μέρα σαν μπόγος ήρθα και έγινα, μου παίζαν και φλογέρα σύνδρομο κατοχικό είχε η γιαγιά μου σαν μπούτια απο μοσχάρι νεογνό γίναν τα κανιά μου και από τότε πέρασαν 28 ολόκληρα έτη παλιό με λένε πιά και γέρο και προπέτη να με παντρέψουν θέλουνε τη χάρη δεν τους κάνω μαγκούφης θέλω να γενώ, μονάχος να πεθάνω σε ένα ανήλιαγο υπόγειο μαζί με τα σκυλιά μου τα 24 πισιά και τη ρωσσίδα γκόμενά μου Update #2 , 13:31 ΜΟΛΙΣ ΤΣΕΠΩΣΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ YEEEEAH BABY!!! ΘΑ ΤΟ ΚΑΨΟΥΜΕ ΑΠΟΨΕΝΕΣ!!

Wednesday, June 01, 2005

Ελληνικά και δίκτυο...

Ως αφορμή για αυτό το κείμενο είναι η ανακοίνωση πως από 4/7 θα διατεθούν δικτυακές διευθύνσεις με ελληνικούς χαρακτήρες .Ή μάλλον οι αντιδράσεις για αυτό. Εκ μέρους χρηστών. Τα ελληνικά στο δίκτυο είναι ένας από τους κλασσικούς λόγους που τσακωνόμουν σε διάφορα φορουμ που έμπαινα κατά καιρούς. Γιατί τσακωνόμουν? γιατί μου φαινόταν αδιανόητο, ασύλληπτο και εντελώς εκτός τόπου, νέοι άνθρωποι, ως επί το πλείστον φοιτητές , πτυχιούχοι και γενικότερα -θεωρητικά- μορφωμένοι να μου λένε αττάκες "άντε και γαμήσου δεν μπορώ να γράψω ελληνικά, δεν γουστάρω να γράψω ελληνικά, τα greeklish με βολεύουν περισσότερο". Και όταν έλεγα "ώπα ρε παιδιά, στάκα..πόσο είσαι εσύ? 19? μάστα..πότε έμαθες να γράφεις greeklish? πέρισυ..ΕΛΛΗΝΙΚΑ ποσα χρόνια γράφεις ρε καραγκιόζη? απο τα 7 σου πες..μεχρι τα 18..18-7=11. Αρα θες να μου πείς ρε ζώο τετράποδο και εντελώς κατά σύμπτωση όρθιο οτι δεν μπορείς να γράφεις με χαρακτήρες που βλέπεις από τοτε που γεννήθηκες και που διαβάζεις και γράφεις τουλάχιστον 11 χρόνια,και σου ρχεται πιο εύκολο να γράφεις με greeklish!..Μήπως,εντελώς τυχαία μου ρθε αυτό τώρα, μήπως τα greeklish είναι μια καλή δικαιολογία για να καλύψεις το πόσο ανορθόγραφος είσαι? Και δεν μιλάω για λάθη σε δύσκολες και περιεργες λέξεις. Έχω δει άνθρωπο, φοιτητή σε οικονομικό τμήμα μάλιστα, να γράφει ρήμα με κατάληξη "ο" και να με γαμωσταυρίζει που του την είπα. Και είχε και το θράσος να πει και το αμίμητο "δεν είμαι φιλόλογος ρε,οικονομολόγος είμαι".. Πως γράφεται το "οικονομολόγος" ξέρεις τουλάχιστον ή για να καταλάβεις το γαμημένο το πτυχίο σου πρέπει να στο γράψουν στα greeklish.Και με λένε μαλάκα και οπισθοδρομικό (έχει ακουστεί και αττάκα -πρόσφατα μάλιστα,στην λιστα χρηστών Linux-"ο λαός τραβάει το δρόμο του ασχέτως των εμποδίων που πάνε να επιβάλλουν κολλημένοι σαν και εσένα") Ναι πορώνομαι με αυτό το θέμα. Γιατί έχουμε γίνει βασιλικότεροι του βασιλέως. Ευρωπαίοι..Είμαστε ίσως η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που πασχίζει τόσο έντονα να αποβάλλει εντελώς την εθνική της ταυτότητα. Εντελώς όμως. Όταν η κ.Διαμαντοπούλου είχε πετάξει την πρώτη περίπου ιδέα/πρόταση ότι θα μπορούσε ίσως εάν εφόσον κλπ να αντικατασταθούν τα ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες, ευτυχώς πέσανε από πάνω της 2-3 και της είπανε να κοψει τις μαλακίες οποτε δεν βγήκε και πολύ παραέξω (σημείωση: δεν το έχω ελέγξει, παίζει να είναι και ψέμα ολκής). Μετά της ήρθε η φαεινή ιδέα (αυτό έγινε όμως) να προτείνει ως δεύτερη επίσημη γλώσσα τα αγγλικά. Εντάξει ,εδώ ο κόσμος καίγεται και το απαυτό χτενίζεται. Δεν ξέρω αν είμαι οπισθοδρομικός, κολλημένος, μαλάκας, φασίστας, ή ό,τι άλλο, αλλά δεν θεωρώ καθόλου προοδευτικό το να καταργήσω τη γλώσσα μου εν ονόματι μιας εξαιρετικά αμφίβολης προόδου, ειδικά όταν παρατηρώ σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη τα οποία και καλά έχουμε ως πρότυπα, σε τέτοια θέματα να μην χαρίζονται καθόλου. Γάλλοι,Γερμανοί,Ιταλοί κλπ είναι μια χαρά περήφανοι για τη γλώσσα τους δεν την παρατούν για χάρη καμιάς Ευρώπης.(χωρίς να χρειάζεται να είναι "φασίστες" για αυτό, οκ;) . Άλλο  ο ψευτοσυντηρητισμός και το κόλλημα σε παραδόσεις κάτι τύπων "τάξις και ηθική" άλλο το "τα γαμάμε όλα μην τυχόν και μας δε μας πούνε προχώ". Δεν υπάρχουν 2 άκρα μόνο. Εδώ μόνο μας έφαγε η πρόοδος και θέλουμε να τα ισοπεδώσουμε όλα. Οσον αφορά τις ελληνικές διευθύνσεις στο δίκτυο, ειδα ωραίο σχόλιο του τύπου "ε πως θα συνηθίσουμε να γράφουμε ελληνικά τώρα?".. Ρε πάμε καλά? είμαστε σοβαροί? Τι σημαίνει αγόρι μου "εγώ πώς θα γράψω ελληνικά"? που ζεις? στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ? που μεγάλωσες? στα στενάκια του Μπέλφαστ? ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΙ! Στη δουλειά μου, επικοινωνώ κυρίως στα αγγλικά, στις σπουδές μου, διαβάζω αγγλική και γερμανική βιβλιογραφία. Στον κινηματογράφο, ακούω αγγλικά, βιβλία διαβάζω ελληνικα όσα είναι γραμμένα απο Έλληνες και αγγλικά όσα είναι γραμμένα απο ξένους, όταν πάω εξωτερικό, μιλάω αγγλικά, όταν συναντώ ξένους εδώ πέρα, πάλι αγγλικά μιλάω. Ε αει γαμήδια, ας γράφω τουλάχιστον ελληνικά όποτε μπορώ μην τα ξεχάσω. gamw to kerato moy me ta greeklish

Tuesday, May 31, 2005

Ο μικρός Κθουλιάρης βαριόταν

Τα ζοφερά σκοτάδια του υπόγειου γραφείου χωρίστηκαν για λίγο καθώς ο μικρός Κθουλιάρης άνοιξε την βαριά σιδερένια πόρτα και βγήκε όξωωωω. Έσυρε θλιμμένα τα πλοκάμια του (αυτή είναι περίεργη έκφραση γιατί ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν πως σέρνεις κάτι "θλιμμένα") και κατευθύνθηκε πρός το Κθουλουκίνητο. Με το πίσω αριστερό πλοκάμι άναψε ένα τσιγάρο που βρισκόταν κολλημένο στο στόμα του εδώ και αρκετές ώρες,αλλά είχε ξεχάσει να το ανάψει. Πιο βαριεστημένα και από δημόσιο υπάλληλο που τον ανάγκασαν να δουλέψει 15αυγουστο, έβαλε μπρός και ξεκίνησε για το σπίτι. Η διαδικασία του να ανέβει τα σκαλιά και να ανοίξε την πόρτα του φάνηκε βασανιστική,σαν συνεδρία s&m με τον θείο Hastur και 27 κουτσούς Lloigor. Σωριάστηκε στον καναπέ κουνώντας το χταποδοκέφαλο αριστερά-δεξιά κάνοντας ευχές για οριστική λύτρωση από την αδίστακτη βαρεμάρα που τον ταλαιπωρούσε. Το στόμα του άνοιξε ΄σε ένα επικό και αβυσσαλέο χασμουρητό, και αν πλησίαζε η κάμερα κοντά, μέσα απο τον οισοφάγο θα βλέπατε μερικές χαμένες ψυχές να καλούν ακόμα σε βοήθεια.Επίσης θα ανακαλύπτατε και το πόσο σκόρδο είχαν τα λουκάνικα της Κυριακής (ΠΟΛΥ). Ξαφνικά μια ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό του Μικρού Κθουλιάρη. "Βέβαια!Πως δεν το σκέφτηκα" φώναξε και έριξε μια με το πλοκάμι στο κούτελο. "Θα μαγειρέψω!Κάτι χρονοβόρο". Τα 4 βήματα μέχρι το ψυγείο μπορεί να ήταν πασπαλισμένα με μπουρζουάδικη βαριεστημάρα, αλλά έκρυβαν μέσα τους την ελπίδα της δημιουργίας. Η πόρτα του ψυγείου άνοιξε με τον ανατριχιαστικό και οξύ ήχο που θα έπρεπε να ανοίγει η πόρτα του ψυγείου ενός απόγονου Κθούλου."Καρδιές παρθένων..ΠΑΡΘΕΝΩΝ?ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΜΕΣΑ?ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΑΡΘΕΝΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ" (ξερω αυτο με τις παρθένες ειναι παλιό πλέον,αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ).. "Συκώτια απο Mi-Go...μπα,πολύ λιπαρά..Τσουτσούνια βρυκόλακα???!?!?ε? α..ναι..είχε έρθει η θεία Yeb πριν καναδυο μηνες..αναρωτιέμαι αν τα έφαγε ή..τεσπα.. ΜΟΣΧΑΡΑΚΙ? ΜΟΣΧΑΡΑΚΙ?ε ποτε..ποιος διάολος το έφερε? δεν γαμείς..θα το φάω..χμμ..για να δούμε,λεμόνια παίζουν?παιζουν..κρομμύδια?παιζουν.Κρασί?Παίζει. Μάτια φρύνου και ουρές νυχτερίδας?Παίζουν.Ωραία". Μετά από 1 1/2 ώρα ο καναπές ήταν πλήρως καλυμμένος από μια ημιάμορφη φουσκωμένη χταποδόμαζα. Απο διάφορα σημεία του πλαδαρού και γλιτσιασμένου σώματος αναδύονταν σιχαμερές αναθυμιάσεις. Το ταβάνι είχε πρασινίσει και ευχόταν να ήταν ταβάνι κάπου αλλού. Αλλά είχαμε πρόβλημα. Ο μικρός Κθουλιάρης ξαναβαριόταν. Και ως γνήσιος απο μηχανης θεός (deus ex machina στα ελληνικά) χτύπησε το Κθουλοτηλέφωνο. Μέσα απο ανίερες ψαλμωδίες και σπαραχτικά ουρλιαχτά ακούστηκε η φωνή του αρχιερέα Γεράσιμου. "ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΜΠΥΡΕΣ ΡΕΕΕΕΕΙ". Ο μικρός Κθουλιάρης δεν χρειαζόταν να ρωτήσει "που" μια και οι δύο πάσχοντας αυτές τις μέρες από οξεία αφραγκίτιδα, είχαν μία και μοναδική διέξοδο, αυτή της Πλατείας Όλγας και του γνωστού καφενείου του Κυρ-Μάκη, ο οποίος έχει την μεγάλη μπύρα 1.5 ευρώ και σερβίρει και έναν ημιαξιοπρεπή μεζέ που δυστυχώς χρεώνει και αυτόν :P. Ο μικρός Κθουλιάρης αισθανόταν όμορφα σε αυτό το μαγαζί, κυρίως γιατί ως επί το πλείστον εκεί κυκλοφορούν μεγαλύτερα φρικιά απο αυτόν,οπότε και δεν αισθάνεται παράταιρος, με τα 8 πλοκάμια, το πράσινο δέρμα, τις φολίδες και τα κέρατα (αυτά δεν τα είχε εκ γεννετής,είναι μετέπειτα προσθήκες). Οπότε ο αρχιερεύς Γεράσιμος και ο Μικρός Κθουλιάρης άραξαν στου Μάκη και άρχισαν να κοπανάνε μπύρες και να μασουλοκοπάνε μεζέδια. Τα πλοκάμια του μικρού Κθουλιάρη τρεμούλιαζαν από χαρά,και οι μπύρες κατέβαιναν βάλσαμο στο μιαρό στομάχι του. Έπιναν και οι Χαμένες Ψυχές μέσα και είχαν γίνει κουνουπίδι,για αυτό και αισθανόταν μια άλφα ναυτία, αλλα δεν πειράζει. Το περιβάλλον ήτο ειδυλλιακό. Δεντράκια,δροσούλα,κόσμος,και κυρίως, άνοιξε το μάτι του μικρού Κθουλιάρη. Αν και στην αρχή επικρατούσε μια κατάσταση που ο αρχιερέας φίλος του περιέγραψε ως "αρχιδόκαμπο", μετά η κατάσταση βελτιώθηκε και παρατηρήσαμεν μια αξιόλογη συλλογή από ωραία πρόσωπα,μπουτάκια,στηθάκια κλπ κλπ κλπ.Μπορεί να μην ήτο παρθένες, αλλά ήτο αρκετές καταλληλότατες για θυσία στον Μεγάλο. Ειπώθη και η πολύ ψαγμένη αττάκα (μετά την 5η μπύρα) ότι "ο ωραίος κώλος φαίνεται και από μπροστά". Μετά από κουβέντα που συμπεριέλαβε ως θέματα το "Γυρίστε τον γαλαξία.." , το "SinCity", το γιατί διαβάζω απο πρωτότυπο και οχι μεταφράσεις, το σουτιέν μιας απέναντι και διάφορα άλλα πρόστυχα, το διδακτορικό του Αρχιερέα και κάτι παντρολογήματα γνωστών αποφασίσαμε ως γνήσιοι γέροι να τσακιστούμε να πάμε σπίτια μας να ξεραθούμε γιατι είμεθα και κάποια ηλικίας. Ο Μικρός Κθουλιάρης κοιμήθηκε τόσο ευχαριστημένος που δεν κατάλαβε μια απο την διαδικασία, και το πρωί ξύπνησε κάθετα στον άξονα του κρεβατιού. Πήγε με κέφι στη δουλειά (ποου δεν έχει δουλειά) και κάθισε να σας γράψει πως πέρασε χτές..καλημέρα

Monday, May 30, 2005

Γυρίστε το γαλαξία με ωτοστόπ

"Στην αρχή δημιουργήθηκε το σύμπαν. Γενικά αυτό θεωρήθηκε ως κακή ιδέα." Έτσι ξεκινάει ίσως το πιο αστείο βιβλίο που κυκλοφόρησε ποτέ, και στάνταρ το πιο αστείο από αυτά που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Το "Γυρίστε το Γαλαξία με ωτοστόπ" στα ελληνικά ή "The hitchhiker's guide to the galaxy" στα αγγλικά είναι μια τριλογία απο πέντε βιβλία που έγραψε ο δυστυχώς μακαρίτης Douglas Adams. DONT PANIC ρε! Αυτό είναι το γενικότερο σύνθημα. Στην ιστορία μπλέκονται ένας διαγαλαξιακός ωτοστοπατζής ονόματι Ford Prefect (Φορντ Έσκορτ στην ελληνική έκδοση),ένας κακομοίρης γήινος ο Arthur Dent,ο απατεωνίσκος δικέφαλος Zaphod Beeblebrox,η Trilian,και ο περίφημος Marvin,το ρομπότ με τα ψυχολογικά προβλήματα. Τα βιβλία είναι μια σπουδή στο σουρρεαλιστικό, αλλά παρόλα αυτά απίθανο και πανέξυπνο χιούμορ (ναι όπως ψιλιάζεστε δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά με τον σουρρεαλισμό). Εδώπάντως,υπάρχουν αττάκες από τα βιβλία,τσεκάρετέ τις για να πάρετε μια ιδέα.Είναι πλέον αλάνθαστο κριτήριο για να δούμε αν κάποιος έχει χιούμορ ή όχι. Οποιος διαβάσει το "Γυρίστε" και δεν γελάσει, κατατάσσεται αμέσως σε άτομο άνευ ή με εντελώς λανθάνουσα αίσθηση του χιούμορ. Οι περιγραφές που χει μέσα είναι απίθανες. Τα ευρήματα άστα να παν. Μια Pangalactic Gargleblaster παρακαλώ και σε ψηλό ποτήρι λέμε... Γιατί έτσι μόνο θα καταλάβετε το νόημα της απάντησης στην ερώτηση για τη Ζωή,το Σύμπαν και ΤΑ ΠΑΝΤΑ.. Για τους αμύητους, η Pangalagtic Gargleblaster είναι το πιο δυνατο coctail στο σύμπαν.Όταν το πίνεις αισθάνεσαι σαν να σου βαράνε τα μυαλά με ένα χρυσό τούβλο τυλιγμένο σε φέτες λεμόνι. Η συνταγή είναι η εξής : "Juice from 1 bottle of the Ol’ Janx Spirit Combine with one measure of water from the seas of Santraginus 3 Cubes of Arcturan Mega-gin melted into mixture (it must be properly iced or the benzene is lost) 4 liters of Fallian Marsh gas Use the back of a silver spoon to float a measure of Qualactin Hypermint extract Drop in a tooth from an Algolion Suntiger and watch it dissolve Sprinkle with Zamphuor Add an olive" Επίσης στο βιβλίο υπάρχει και μια πολύ σοβαρή απόδειξη της μη-ύπαρξης του Θεού η οποία είναι και η εξής : "Αρνούμαι να αποδείξω οτι υπάρχω" λέει ο Θεός "γιατί η απόδειξη καταργεί την πίστη και χωρίς πίστη δεν υπάρχω" "Όμως" απαντάει ο άνθρωπος ,"το ψάρι βαβέλ δεν μπορεί να είναι τυχαίο,δεν μπορεί να έχει εξελιχθεί μόνο του,άρα αποτελεί απόδειξη του οτι υπάρχεις,άρα με τη δική σου λογική,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ" "Ουπς!!Αυτό δεν το σκέφτηκα" απαντάει ο Θεός και εξαφανίζεται :D Και τώρα βγαίνει σε ταινία. Κυκλοφορεί την Παρασκευή 3/6 , και ελπίζω να καταφέρω να την δώ την Κυριακή. Το trailer πάντως είναι πολλά υποσχόμενο. Για όποιους ενδιαφέρονται για τα βιβλία, η σειρά είναι η εξής : 1.The hitchhiker's guide to the galaxy 2.The restaurant at the end of the universe 3.Life,the universe and everything 4.So long and thanks for the all fish 5.Mostly harmless Οσοι δεν το χετε πάρει χαμπάρι τρέχτε και αγοράστε τα βιβλία όσοι το γνωρίζετε ετοιμαστείτε για την ταινία...Θα πέσουν μεγάλα γέλια.. (Λέτε στο σινεμά αντί για αναψυκτικά να μοιράζουν gargleblasters?Καιψάρια βαβέλ για να μην παίζουν υπότιτλοι?) :D DONT PANIC!!

Δεν έχω φωνή....

Δεν είναι κατάσταση αυτή, τα έχω πάρει. Ασχολούμαι με τη μουσική από 7 χρονών. Έχω 10 χρόνια κλασσικής κιθάρας στην πλάτη και άλλα τόσα από τότε που γρατζουνάω και μια ηλεκτρική και την κλασσική όποτε μου καπνίσει. (Καλά προφανώς έχω "σκουριάσει" ασύστολα, αλλά το Asturias -οσο το θυμάμαι- το παίζω σε διπλάσια ταχύτητα ακομα,και το 3ο πρελούδιο του Villa Lobos το λιανίζω. Προφανώς και το Recuerdos de l'Alhambra δεν το βγάζω με τιποτα πλέον..τεσπα) Άλλο είναι το θέμα. Ποτέ μου δεν είχα φωνή. Κάποτε, γύρω στα 15-16 που η κιθάρα στην παρέα ήταν α. καλή φάση για ωραία βραδάκια με μπυρίτσες και αραλίκι β. -μην κρυβόμαστε κιόλας- ακόμα καλύτερη φάση για να ρίξεις κάποια συμμαθήτρια ή καμιά πιο πιτσιρίκα (από τότε το είχα το κολλημα με τις μικρές..) ε, είπα και εγώ να αρχίσω εκτός από τα κλασσικά να μαθαίνω και τίποτα τραγουδάκια.. Και κάθισα και έμαθα αρκετό πράμα. Σιγά, τι ήταν να γρατζουνάς τρείς συγχορδίες, άντε να κάνεις και κανά αρπέτζιο και να τραγουδάς.. Ναι αμέ, πως. Ευτυχώς την πρώτη φορά που άνοιξα το στόμα μου να τραγουδήσω ήμουν μόνος μου. ΦΡΙΚΗ. Πανωλεθρία. Το θυμάμαι σαν τώρα, είχα πάει να παίξω Κατσιμιχαίους (τους θυμάστε? :P) το "Υπόγειο". (Καταπληκτικό κομμάτι). Φαντασιωνόμουν την ώρα και τη στιγμή που θα τραγούδαγα το "έχεις ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια" και θα κοίταγα με νόημα το τότε αντικείμενο του πόθου μου. Χμμ..μπα..δεν έπαιξε ποτέ αυτή η σκηνή. Έμεινε στα πεταμένα σενάρια. Παρ'όλα αυτά δεν πτοήθηκα . Συνέχισα να μαθαίνω τραγουδάκια (ζούσε τότε ακόμα ο δάσκαλός μου -άλλη ιστορία αυτή,για αυτό παράτησα κάποια χρόνια την κιθάρα,επειδή μας άφησε-) και είχα ένα αξιόλογο ρεπερτόριο κάποτε, από ρεμπέτικα,ψιλοέντεχνα,τότε δεν είχα σιχαθεί ακόμα τον Σιδηρόπουλο και ήξερα καναδυό,Ξυλούρη είχα μάθει, μεχρι και IDOLS και τέτοια.Πλήρες πρόγραμμα. Ε και στην πρώτη ευκαιρία, όταν μου πρωτοείπανε το "φέρε ρε την κιθάρα να παίξουμε και κανα τραγούδι", εγώ την έφερα. Και άρχισα να παίζω. "Τραγουδάτε ρε παιδιά".. Μούγκα. "Ρε μου είπατε να παίξω όχι να τραγουδήσω, ας τραγουδήσει κάποιος απο σας". Μούγκα. "Ρε εγώ δεν τραγουδάω, δεν μπορώ να τραγουδάω και να παίζω (καλή δικαιολογία)". Μούγκα εις την τρίτη. Ε άει σιχτίρ, είπαμε ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΩ. Δεν έχω φωνή. Και από τότε σταμάτησα να μαθαίνω τραγούδια. Μετά με την ηλεκτρική ήταν αλλιώς. Όταν φτιάξαμε το συγκρότημα (στην πρώτη Λυκείου, κράτησε μέχρι την τρίτη), ήμασταν ένα μείγμα από πανκογκοθικο μεταλ με κλασσικές επιρροές. Και εγώ και ο πληκτράς είχαμε χρόνια κλασσικής στην πλάτη μας και τις πετάγαμε τις πενιές μας στα κομμάτια. Τεσπα, εκεί γκαρίζαμε. Πραγματικά γκαρίζαμε. Πετάγαμε και ένα echo στο μικρόφωνο και έστρωνε λίγο η παραφωνία. Αλλά έτσι και αλλιώς του γκαρίσματος ήμασταν. Να με δείτε εμένα να κοπανάω χορδές σε ρυθμούς χμμ.. ramones θα έλεγα.. και να ξελαρυγγιάζομαι στην μεγάλη επιτυχία μας (την είχαμε ακούσει αποκλειστικά και μόνο τα 3 μέλη του συγκροτήματος και η γκόμενα του πληκτρά,οι άλλοι ήμασταν με το $@$!$! στο χέρι τότε) "Αν σε άγγιξε ποτέ σου κανείς" και να ανατριχιάσετε από τη συγκίνηση.. Και μετά τα χρόνια πέρασαν. Έφυγα εγώ για πανεπιστήμιο, ο πληκτράς είναι πλέον επαγγελματίας μουσικός με 18 πτυχία φούγκας,ενορχήστρωσης,πιάνου και ό,τι άλλο ναναι και παίζει παπάδες και παπαδιές μαζί. Ο ντράμερ δεν ξέρω τι κάνει ,τον έχω χάσει. Και εγώ αποφάσισα μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα να ξαναπιάσω τις κιθάρες μου τώρα που έχω χρονο. Και τις ξανάπιασα. Μελετάω μια-μιάμιση ώρα την ημέρα περίπου. Υπολογίζω πως θα είμαι σε πληρη επανένταξη σε κανα 2μηνο. Αλλά εξακολουθώ να μην έχω φωνή. Πρέπει να είναι κολλημένη σε ένα μι μινόρε και να μην αλλάζει με τίποτις. Χτες, έτσι για να χαλαρώσω λιγο γιατι προσπαθούσα ένα σόλο καμια ώρα και μυο ειχαν κοπεί τα δάχτυλα (δεν έχω κάνει κάλους ακομα), είπα να παίξω καμια γρατζουνάδα. Οποτε άρχισα να βαράω το boulevard of broken dreams. Ε και άνοιξα το στόμα μου. Ωρέ τι το θελα. Με έπιασαν τα γέλια αυτομάτως. Έλιωσα στο γέλιο λέμε. Γαμώτο, δεν έχω φωνή.Καθόλου. Μόνο για να ψιθυρίζω μπάσα σε τίποτα γκοθίλες.. ρε πως θα θελα να είχα λίγο καλύτερη φωνή.. ασχετο υ.γ : Τα χτεσινοβραδυνα λουκάνικα (στα κάρβουνα..μαζι με ένα μύριο αλλα πραματα) είχαν ΠΟΛΥ σκορδο..μα ΠΑΡΑ πολύ!

Friday, May 27, 2005

Sex and the city, σας *μπιπ* το σπίτι!

Προχτές νομίζω το βράδυ, σε μια κρίση αυπνίας κατά τις 2?2:30 έβλεπα τουβου. Και έπεσε το μάτι μου στην γνωστή παπαριά sex and the city. Δεν το παίζω "δεν το χω δει ποτέ,δεν βλέπω τέτοιες μαλακιες". Εχω δεί 5-6 επεισόδια οποτε και σχημάτισα γνώμη. Δεν θα συζητήσω την γνώμη μου γενικοτερα ,αλλα αυτό που είδα στο προχτεσινο : Σε κάποια φάση η αλογομούρα, στούμπος, άκωλη και γενικότερα μπάζο πρωταγωνίστρια (αυτη η ξανθιά που παίζει την δημοσιογράφα), έγραφε ένα άρθρο και μεταξύ άλλων έγραφε κάτι του στύλ "έτσι και εμείς οι γυναίκες πλάθουμε μύθους για τους άντρες όπως οι αρχαίοι έλληνες που για να δικαιολογήσουν την κενή και μίζερη ζωή τους έπλαθαν μύθους για να μην βαριούνται" Ένα έχω να πω για αυτό :*μπιπ* το σπίτι σας και *μπιπ* ό,τι ιερό και όσιο έχετε που βγάλατε και πόρισμα οτι τα τυπάκια με τις χλαμύδες ήταν μίζερα και κενά και δεν είχαν άλλη χαρά στη ζωή τους απο το να παραμυθιάζονται. ΟΥΣΤ ΡΕ! ΟΞΩΑΑΑ! Εμείς οι νέο-έλληνες, ναι χάλια μάυρα καμία σχέση με αυτούς κλπ κλπ. Αλλά άντε μωρή και *μπιπ* ή μάλλον ΜΗΝ *μπιπ* εις τον αιώνα τον άπαντα, που θα πιάσεις και στο στοματάκι σου τους αρχαίους. Ακου εκεί "κενή και μίζερη ζωή τους" ..έλεος πια. Αμα το λεγε αυτό για τους Ισραηλίτες θα είχαμε σκάνδαλο. Αντε τώρα μην ανοίξει ο στόμας μου..(και άλλο) Οχι θα ανοίξει : *μπιπ* το *μπιπ* που σε πέταγε *μπιπ* και *μπιπ* παλιο *μπιπ* και *μπιπ* που να σου *μπιπ* το *μπιπ* μεχρι να *μπιπ* *μπιπ* *μπιπ* και τον *μπιπ* και την *μπιπ* σου μέσα . (πωπω τοσα μπιπ.. ούτε στις 7 το πρωί στην Αλεξάνδρας δεν ακούς τόσα..)

Ιστορίες του μικρού Κθουλιάρη

Ο μικρός Κθουλιάρης ξύπνησε με ένα μιαρό προαίσθημα αρχαίας ανησυχίας να ταλανίζει το κεφάλι και τα πλοκάμια του. Γλίτσησε αργά προς το μπάνιο όπου και ικανοποιησε την πρωινή φυσική του ανάγκη ανάβοντας τσιγάρο με το ένα πλοκάμι,πλένοντας δόντια με το δεύτερο και τινάζοντας το εργαλείο με το τρίτο. Το τέταρτο πλοκάμι κρεμόταν πλαδαρό και γλιτσιασμένο στο πλευρό του. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και όπως κάθε πρωί, τρόμαξε. Κάθε μέρα τα ίδια. Σαν τα γελάδια που κάθε πρωί εκπλήσσονται που βλέπουν αυτό το κίτρινο ζεστό πράγμα στον ουρανό .(Εκτός απο τα γελάδια στην Αγγλία που δεν το βλέπουν ποτέ οπότε και δεν εκπλήσσονται). Ο μικρός Κθουλιάρης ήταν στεναχωρημένος. Οι θυσίες άσπιλων παρθένων είχαν λιγοστέψει τα τελευταία 200 χρόνια. Το ίδιο και οι ίδιες οι παρθένες. Έπρεπε να θυσιάζουν 11χρονα τώρα και οι γονείς είχαν γίνει πιο επιφυλακτικοί. Κανένα πιτσιρίκι δεν επρόκειτο να εμπιστευτεί έναν ξένο με πλοκάμια στο κεφάλι που του πρόσφερε καραμέλες με γεύση συκωταριάς μύκητα από τον Γιόγκοθ..(φήμες αναφέρουν πως το όνομα Γιόγκοθ δεν σημαίνει στην πραγματικότητα «Ο Αρχαίος Θεός που Μοιάζει Με Μεγάλη Μολυσμένη Πλαδαρή Τυρόπιτα από τον Αλντεμπαράν», αλλά απλή προσφώνηση των ράπερ του Bronx στους γκοθάδες γείτονές τους «Γιο! Γκοθ! Wazzup?”) Και επιστρέφουμε στο καυτό θέμα : Οι πιστοί του δεν χόρευαν πλέον εκστατικούς χορούς γύρω από φωτιές σε ομιχλιασμένα δάση, αλλά τσιροκοπάγανε και χοροπηδάγανε στην καλύτερη σαν κατσίκια σε τρεντομάγαζα του κώλου, οπου και αρκετοί από αυτούς επιδίδονταν αντί σε τελετές με σεξ,αίμα και έκσταση, σε καμάκι χωρίς σεξ και μονο με xtc. Κούνησε απεγνωσμένα το πλοκαμοφόρο κεφάλι του πέρα δώθε πέρα δώθε. Η ασχήμια του τον ενοχλούσε...Θυμήθηκε τα σοφά λόγια του Μεγάλου Κθούλου (πατέρα του) και του σοφού θείου Τσαθόγκουα : «Μην κλαίς μικρέ Κθουλιάρη. Η ομορφιά είναι επιφανειακή. Η ασχήμια όμως έχει βάθος." Βγήκε σέρνοντας απο το πολυτελές μπάνιο χτισμένο εξολοκλήρου από μαύρο βασάλτη και πέρασε στο σαλόνι , και αυτό σκαμμένο σε μαύρο βασάλτη. Αραξε τα πόδ..εε πλοκάμια του στο γρανίτινο τραπεζάκι- πρώην βωμό θυσιών και άνοιξε την τηλεοραση. αναψε το τσιγάρο ,έβαλε και ένα υπόπτου χρώματος και σύνθεση ποτό και έβαλε ειδήσεις. "Ο πατριάρχης Ειρηναίος ανεβαίνει στο Φανάρι για σύνοδο" .. "Κοίτα ρε που καταντήσαμε" σκέφτηκε ο μικρός Κθουλιάρης. "Αυτοί είναι χειρότερα καθάρματα απο μένα και έχουν περισσότερους πιστούς. Μα τι πρέπει να κάνω για να μου θυσιάσουν κανένα γκομενάκι? Ρε λες να πιάσω κολλητηλίκια με Γιωσάκη?" . Είδηση νούμερο 2 : "ε ε ε ο ο ο το πήραμε το πήραμε το Ευρωπαϊκό" . "Πιο ευρωπαϊκό πήραμε γαμώ τους Αρχαίους Θεούς μου μέσα?Πέρισυ δεν έγινε το Γιούρο? δεν έχουν τι να δείξουν και ξαναβάζουν τα περσινά? Α μια στιγμή..α άλλο ευρωπαϊκό αυτό. Καλή αυτή η Παπαρίζου. Λες να είναι παρθένα να παίξει καμιά θυσία στον Μεγάλο?" (γέλια υπόκωφα ,χθόνια και υποχθόνια ακούγονται από το τραπεζάκι-πρώην βωμό). "Καλά ρε, είπα μαλακία, μη βαράτε. Η άλλη δεξιά της, αυτή η Γερμανού? λέτε να είναι αυτή παρθένα?" . Εκεί δεν άντεξε ο βωμος, σχίστηκε στα 2, και αναγουλιαστικές αναθυμιάσεις ξεπήδησαν από τα μαύρα έγκατα της γής. Ο μικρός Κθουλιάρης δεν πρόλαβε να καταλάβει τι παίζει και πήρε γερή τζούρα. Την άκουσε dts, dolby digital ,7.1 ταυτόχρονα. Απο το χάσμα ακούσθη φωνή μεγάλη : Μαζί τους ασχολείσαι, ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ εισαι? Κοψε ρε το ξύσιμο των πλοκαμιών και άντε βγές για καμιά θυσία, να ψαρέψουμε καναν γκικ πιστό να βγάλουμε την παρθένα την επιούσια! ηλιθιε!χταποδοκέφαλε!μαλάκιο του κώλου! " ... ο μικρός Κθουλιάρης κατάλαβε αμέσως τη φωνή του Μεγάλου Αρχαίου, και το χταποδοσκατό έφτασε στις χταποδοκάλτσες του. Ηθελε να επαναστατήσει όμως. Αποφάσισε να δεί και το δελτίο κωφών. Η εκφωνήτρια ξεκίνησε : Και τώρα το δελτίο ειδήσεων για άτομα με προβλήματα ακοής :

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΊ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟ «THE HITCHHIKER’S GUIDE TO THE GALAXY ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ

..

Wednesday, May 25, 2005

%@%@ το ^&$$#@#@ μου

Χτες βράδυ κάθισα και έγραψα ένα κειμενάκι με πρόθεση να το βγάλω στη φόρα σήμερα. Όταν το διάβασα, ΄κατάλαβα πως δεν ήθελα να το δεί κανείς άλλος. Παραείναι προσωπικό. Για αυτό πάρτε τη γνωστή φωτογραφία σε μεγάλο μέγεθος απλά για να δείτε τη διάθεσή μου σήμερα.

Dissappear

In living with a fear of chance The chance of fears the only reason you`re awake We`ll decrease in size when burdened with your mind But you know escape is to run In a constant commotion When I speak it`s revulsion Maybe you`ll - disappear We call the past when you were strong Those distant days it seems are now forever gone You`ll increase desire to wander and retire But you know escape is to run

Tuesday, May 24, 2005

....

Το μυαλό παίζει μυστήρια παιχνίδια. Και η μνήμη μαζί με το παρόν φέρνουν στο προσκήνιο πράγματα που φαινόντουσαν πλέον θαμπά. Γαμώτο

Κομμάτια

Είμαι κομμάτια..πολύ κομμάτια όμως. Πάει, γέρασα και εγώ.. μπουχουυυ.. σε λίγο θα με αποσύρουν σε κανα γηροκομείο και θα περνάω τσι ώρες μου βουτώντας φρυγανιά σε φασκόμηλο και κοιτώντας έξω απο ένα παράθυρο τη βροχή στα λιβάδια. Ή χαζεύοντας με τις ώωωρες ταινίες με την Τζίντζερ Ρότζερς και τον Φρεντ Ασταίρ. Μην πω και Ροδόλφο Βαλεντίνο.. (Ξυπνα ρε μλκ, ξύπνα επιτέλους) (<== φωνή απο το δάσος) Χτες που λέτε πήγαμε στο Σκέντζο. Είναι ένα μαγαζάκι με ζωντανή μουσικούλα, κουτουκάκι κλπ. Και τα παιδιά που παίζουν είχαν οργανώσει βραδιά έντεχνου, και είχαν πάρει ως έξτρα μέλος τον γνωστό αοιδό (ενιοτε και αηδό)φίλο μου Πάνο :P, μου για τραγούδι και κιθάρα. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός οτι η λέξη και μόνο "έντεχνο" μου φέρνει μια τάση λιποθυμίας, τα παιδιά παίξαν πολύ καλά. Μπορεί κάθε τελευταίο κύτταρό μου να ταράζεται και να ανατριχιάζει οταν ακούγεται ο Μάλαμας, αλλα να πω την αλήθεια, δώσαν ρέστα. Και τελειώσανε κατά τις 4. Και τώρα εκτός του οτι είμαι κομμάτια έχω και πονοκέφαλο.. Ενα ντεπον ρεεεε.... υ.γ : Οι εν Πάτραις εντεχνόφιλοι, ας το τσεκάρουν το πρόγραμμα, παίζουν και σήμερα και μετά πάπαλα.. υ.γ 2 άσχετο : Σκέφτομαι να πάρω γατί όπως ο Φίλιππος αλλά φοβάμαι πως θα βρίσκει ιδιαίτερα διασκεδαστικό το να ξύνει τα νύχια του πάνω στις κιθάρες. Και έτσι και κάνει πως ακουμπάει την Alhambra, θα το κάνω φέτες. υ.γ 3 : Εγώ ένα ντόπερμαν ήθελα, αλλά που να το βάλεις στο διαμέρισμα :(

Monday, May 23, 2005

Τσουρέκια number one

Σάββατο απογευματoβραδάκι.Κατά τις 8,8 και.. Η τσουρεκοποίηση έχει ξεκινήσει ώωωρες. Στη γειτονιά ακούγεται από αριστερά-δεξιά-πάνω-κάτω "you re my loooover" . "Τσσσ..." σκέφτομαι "όλοι συνουσιάζονται σε αυτή τη γειτονιά εκτός απο μένα..καλή φάση". Μετά απο κανά 7ωρο πάνω στο pc στο οποίο ο lover μου ήταν το Matlab και με είχε κουράσει ιδιαίτερα, είπα ως γνήσιος μπουρζουάς εργένης, να πετάξω μια πίτσα στο φούρνο, να βάλω καναδυό μπύρες ζγκατάψυξ, και να απολιθωθώ στον καναπέ μπροστά το χαζοκούτι. Το χρειαζόμουν. Ο εγκέφαλός μου από το πρωί είχε καταναλώσει τα κέρατά του τα δίφορα σε φαιά ουσία,γλυκόζη και δεν ξέρω γω τι άλλο, και εκείνη τη στιγμή ένοιωθα ανίκανος να κάνω οτιδήποτε εξυπνότερο απο το να δώ τηλεόραση. Οπότε και ανοίγω την τηλεορασούλα μου. Πρώτη αντίδραση : χασμουρητό,γέρνουμε κεφάλι. Δεύτερη αντίδραση : Μαλάκα μην σε πάρει ο ύπνος θα καεί η πίτσα, οι μπύρες και οι κιθάρες!( για τα μούτρα μας ούτε υποψία ανησυχίας)! Τρίτη αντίδραση : ανοίγουμε μάτια τέντα και εστιάζουμε στην οθόνη. Και τιιιιι βλέπουμε στην οθόνη? Ναι, την Έλενα. (Από το Σάββατο και μετά δεν είναι η Έλενα Παπαρίζου, είναι απλά η Έλενα). Τραγούδαγε η Έλενα. Και πολύ καλά έκανε μεταξύ μας. Ωραία φωνή έχει η κοπέλα, τα άλλα δεν τα αναφέρω καν, αστέρι τρελλό. Οι άλλοι οι χυδαίοι όμως, είχαν βαλθεί να μας πουν μαλλον μέχρι και που έβαλε τα σφραγίσματα στα δόντια της, ποσες τρίχες απομένουν στο κεφάλι του Φωκά, ποση χοληστερίνη έχει ο Δάντης, και πόσα fellatio (δεν είμαι πολύ ευγενής και καθώς πρέπει?) την ώρα κάνει η Γερμανου. Καλά το τελευταίο δεν θα μας το λέγανε, απλά το υπονοούν. Οπότε ε γυρνάω κανάλι και εγώ να δω τιποτα άλλο. Ναι αμέ..γύρναγα, γύρναγα, γύρναγα τίποτα. Όλα το ίδιο. Κοίταξα ελαφρώς τρομαγμένος γύρω μου μπας και βρέθηκα ξαφνικά σε επεισόδιο από τη Ζώνη του Λυκόφωτος αλλά δυστυχώς όχι.Έπιασα τα τοπικά κανάλια.. Τζίφος. Μέχρι και το Αχελώος τιβι Έλενα έπαιζε. Το κανάλι της Εκκλησίας φυσικα δεν έπαιζε Έλενα, αλλα δεν έχει σημασία γιατί δεν το χω στη μνήμη. Οπότε έβαλα ένα dvdακι να χαζέψωωωω (το πρώτο Alien.Ταινιάρα).. Τεσπά.. σε κανά μισαωράκι είχε γίνει το πιτσόνι,πάγωσαν και οι μπύρες και έγινε η μάχη του Σκρα στο σαλόνι. Η πίτσα δεν πρόλαβε να πει ουτε βοήθεια.Έτρωγε κόσμο το Alien,μασούλαγα και εγώ για συμπαράσταση.Έριχνα και tabasco πανω στην πίτσα και είχε γίνει turbo.Στο τέλος το σκοτώσανε και πολύ στεναχωρήθηκα. Τεσπα, κάποια φάση,σιγή στην γειτονιά.Ώπα λέω κάτι έγινε. Γυρνάω κανάλια και είχε αρχίσει η Γιουροβίζιο. Εδώ είμαστε. Δεν θα σχολιάσω τα υπόλοιπα τραγούδια εκτός απο 3 που μου έκαναν εντύπωση : Ένα με κάτι τύπους που την είδαν εγγόνια των Twisted Sister (πλάκα πλακα καλό κομματάκι, εμένα μου άρεσε) , αυτό της Ουγγαρίας λόγω της μεσαιωνιζουσας μελωδίας και της μαυροντυμένης κάτασπρης ουγγαρέζας (έχω ένα κάτι με τις πολύ άσπρες γυναίκες..),και ένα με κάτι σλαβογενείς που βαράγαν κάτι νταούλια και είχαν μια γιαγιά στο σκηνικό. Και γαμώ τα παιδιά ήταν.Βγήκαν και κάτι χυδαίοι και χυδαίες, λέγαν κάτι παπαριές άλλο πράμα..Μάλλον στις περισσότερες χώρες δεν την παίρνουν και πολύ σοβαρά τη Γιουροβίζιο.Όπως εμείς τον παλιό καλό καιρό που στέλναμε την Μαριάννα Τόλη. Βγήκε και η Έλενα, ωραία τραγούδησε, άσχημα ντύθηκε, καλούτσικη η χορογραφία ,νταξ οκ, απλά σοβαρότερο τραγούδι από κάτι άλλα καραγκιοζιλίκια. Και αρχίζει η ψηφοφορία. Πίνω μπύρες, καπνίζω και βλέπω πως παίρνουμε τα 3 τα κοντύτερα και με πιάνει το χαιρέκακο. Σκέφτομαι τι πανηγύρι θα κάνει η Τατιάνα τη Δευτέρα και λυπάμαι που θα το χάσω. Τεσπα.. Ξαφνικά όμως αρχίζουν και πέφτουν τα 12αρια. Να ο ένας, να ο άλλος, να ο παράλλος. Ωρε τι γενναιοδωρία είναι αυτή! Μέχρι και τα Τούρκοι,τα Αλβανά, τα Σέρβα, όλοι ενθουσιάστηκαν με το τραγούδι μας. Μέχρι και οι ευλογημένοι Ισραηλινοί...(οχι δεν το ανοίγω..).Δεν θα προβώ σε εθνολογικού περιεχομένου σχόλια αν και θα το θελα. Ε δίνουν δίνουν δίνουν, χαίρεται η Πασχαλίδου (ωραία γυναίκα,αλλά πρέπει να παίξει λιγη σιλικονη).Βασικά έχει χάσει τη μπάλα η Πασχαλίδου, γιατί είμαστε καμιά 45ρια βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο, μένουν τρείς χώρες, και ακόμα δεν είναι σίγουρη για τη νίκη. Και κανένας αλήτης απο το control δεν της είπε "Τι λες καλή μου, 3x12=36,δεν μας φτάνει ο δεύτερος που να χτυπάει τον κώλο του στο μάρμαρο". Τεσπα το παραβλέπουμε. Και το παιρνουμε. Και γίνεται στην γειτονιά και γενικότερα στην Πάτρα ένας χαμός, ένα πανηγύρι.. Άλλοι πετάγανε οτι τους περίσσεψε απο την ανάσταση, άλλοι πυροβολάγανε, άλλοι ουρλιάζανε στα μπαλκόνια..Δεν υπερβάλλω, της Ποπης έγινε. Μέχρι τις 5 περίπου που κοιμήθηκα πρέπει να άκουσα το my number one γύρω στις 3500 φορές. Το βλεπα στον ύπνο μου μετά. Και το πρωί πάλι τα ίδια. Με αυτό ξύπνησα, και πάλι στις ειδήσεις,πάλι πάλι πάλι.. ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΡΕ, ΦΤΑΝΕΙ ΚΛΥΣΜΑ ΜΑΣ ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ. Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς (για αυτό το γύρισαν στο "σκύψον ευλογημένε"). ΕΛΕΟΣ! ΜΟΥ ΤΑ ΣΠΑΣΑΤΕ! Και ξεκολλάτε. Σιγά το γεγονός. Εντάξει χαρήκαμε, καλή φάση, διαφημίστηκε και έναν ψιλάκο το Ελλάντα, αλλά να έχουμε και ένα μέτρο. Βγήκαν στους δρόμους τα ζαβά και πιλαλάγαν σαν κατσίκια στον Ψηλορείτη. Τι να πω.. Για το μόνο που χάρηκα είναι για την Μπόκοτα, που θα σκάσει επιτέλους τώρα και θα σταματήσει να περιφέρνει τον γερασμένο και ξεπερασμένο εαυτό της σε όλα τα κανάλια λέγοντας την expert γνώμη της για το οτι η νέα παρουσιάστρια είναι άπειρη,χαζή και χωρίς κυτταρίτιδα και αυτό θα είναι μεγάλο πλήγμα και "μείον" που θα ζημιώσει την αποστολή μας η οποία και θα πατώσει. Και μετά θα κλαίγεται για τα 700 ευρώ που έπαιρνε στην ΕΡΤ. Α κυρία Μπόκοτά μας, ό,τι πληρώσεις παίρνεις. Όταν πληρώναμε 700 ευρά, παίρναμε ένα @ και ένα μύδι. Τώρα που τα σκάσαμε κανονικά, είδατε?βγήκαμε πρώτοι... ΙΙΙΚ..Κάποιος περνάει απο κάτω και το χει στην τσίτα!.. ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΡΕΕΕ!!

Thursday, May 19, 2005

19 ΜΑΪΟΥ - ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΠΟΝΤΙΩΝ


 Μπορεί να μην είμαι Πόντιος αλλά και τι έγινε? Σήμερα είναι μια μέρα μνήμης. Μια μέρα πικρής μνήμης για τον Ελληνισμό. Και όσο μερικοί επιμένουν να ξεχνάνε ή να θυμούνται επιλεκτικά, τόσο περισσότερο κάτι τέτοιες μνήμες θα καίνε μέσα μας. Δεν είμαι Πόντιος, το ξαναλέω, αλλά η γενοκτονία των Ποντίων πάντα ήταν κάτι που διάβαζα με δέος στα βιβλία..γενοκτονία .. Όλα άρχισαν το 1915. Όταν όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη έτρωγαν τα μουστάκια τους στον Α παγκόσμιο. Τότε οι Τούρκοι εκπόνησαν ένα σχέδιο για την εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Και ξεκινούν περνώντας απο λεπίδι τους Αρμένιους. Παράλληλα αρχίζουν να ενοχλούν και τους Πόντιους. Τον Δεκέμβριο του 1916 οι στρατηγοί Εμβέρ και Ταλαάτ κατέστρωσαν σχεδιάκι σύμφωνα με το οποίο ο άμαχος ελληνικός πληθυσμός του Πόντου θα κέρδιζε δωρεάν εκδοροσφαγή από τα πρωτοποαλλίκαρά τους και το΄οποίο προέβλεπε : "Αμεση εξόντωση μόνον των ανδρών των πόλεων από 16-60 ετών και γενική εξορία όλων των ανδρών και γυναικοπαίδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα σφαγής και εξόντωσης". Και επειδή οι Τούρκοι τότε ήταν οργανωμένοι και σωστοι επαγγελματίες, το ξεκίνησαν το προγραμματάκι τους μέσα σε 15 μέρες στη Σαμψούντα και την Πάφρα. Η Τραπεζούντα νομίζω την είχε γλυτώσει λόγω του ότι ήταν υπό Ρωσσική κατοχή. Νομίζω μέχρι το 1918 δεν είχαμε άλλα μεγάλα προβλήματα. Οι Πόντιοι είχαν αγχωθεί όμως και ζήταγαν από τον Βενιζέλο να μπουν στο ελληνικό κράτος,αλλά αυτός δεν τους έκανε τη χάρη. (Μέγα λάθος. Εδώ ήθελε να φτάσει μέχρι το Σαγγάριο, ο Πόντος του έπεφτε μακριά δηλαδή?).Οπότε και οι Πόντιοι έμειναν έρμαια των εκάστοτε Τουρκικών επιδρομών. Ο Βενιζέλος όμως ως γνωστόν κάθε άλλο παρά χαζός ήταν,και τους πρότεινε να γίνουν ομοσπονδία με τους Αρμένιους πράγμα που έγινε. Δυστυχώς όμως σε κάποια φάση ο Κεμάλ νίκησε τους Αρμενίους σε μια αποφασιστική μάχη, οπότε και αυτοί συνθηκολόγησαν και οι Πόντιοι έμειναν μόνοι. Και για μαντέψτε? Εμ βέβαια, τώρα που μείνανε μόνοι ήταν έυκολα θύματα για τον Κεμάλ (αντε μην ανοίξω το στόμα μου..). Και μόλις ο Κεμαλάκος (στην μνήμη της αγαστής συνεργασίας του με την Ελλάδα και της ιδιαίτερης φροντίδας του προς τους Έλληνες κάναμε και ημερίδες πριν μερικά χρονια γαμώ το σπίτι τους) ξεκαθάρισε τον Αύγουστο του 1922 με τα μέτωπα της Μικράς Ασίας είπε "Ωπ...μάγκα μου,έχουμε αφήσει και κάτι λογαριασμούς με τους Πόντιους,για πάμε να τους δώσουμε ένα σουλτάν μερεμέτ". Δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Δεν έμεινε τίποτα..Κάψαν, έσφαξαν, βίασαν, ατίμασαν. Και επειδή τώρα τελευταία έχουμε μια τάση να συγχωρούμε τα ξένα αλλά όχι τα δικά μας όχι δεν είχαν κανένα λόγο να την πέσουν έτσι στους Πόντιους. Άλλο το πεδίο της μάχης, άλλο η συστηματική και οργανωμένη σφαγή άμαχου πληθυσμού, γκέκε? Και οι Τούρκοι το είχαν και συνήθεια αυτό. Και δεν έγινε τυχαία απο 15 μαλάκες του στρατού. Ούτε είχε βγεί ο Κεμάλ με 2 υπασπιστές του και σφάζαν. Τέλος πάντων όλο το νταβαντούρι που είχε ξεκινήσει απο το 1916, τέλειωσε το 1922 όταν ο Κεμάλ μας επέτρεψε να μεταφερθούν οι Έλληνες του Πόντου στην Κωνσταντινούπολη και μετά στην Ελλάδα. Επέστρεψε και ένα μέρος αυτών που είχαν υπηρετήσει στα εξαίρετα τουριστικά θέρετρα με το όνομα "τάγματα εργασίας" (αμελε ταμπουρού) (Διαβάστε το ν.31328 του Βενέζη να δείτε τι καλά περνάγαν).Γύρω στο 1.200.000 Πόντιοι επέστρεψαν στην Πατρίδα. Η οποία από ό,τι έχω καταλάβει, δεν τους είχε και σε μεγάλη εκτίμηση.. Οι Πόντιοι είναι κομμάτι του Έθνους μας και μάλιστα σημαντικό. Είναι άνθρωποι δραστήριοι και έξυπνοι (ναι ξέρω πολλά ποντιακά ανέκδοτα,και περιστάτικά αληθινά αλλα δεν έχει καμία σχέση.). Στην πόλη μου υπάρχει ολόκληρη συνοικία στην οποία κατοικούν Πόντιοι, μια συνοικία που είναι κατάλοιπο της πρώτης που είχαν φτιάξει όταν είχαν πρωτοέρθει. Είναι άνθρωποι απλοί επι το πλείστον, αλλα νοικοκύρηδες και τίμιοι, εργατικοί. Και δεν ξεχνάνε την παράδοσή τους. Και καλά κάνουν. Έχουν περάσει τόσα πολλά που θα ήταν άξιοι για άλλα τόσα αν τα ξεχνούσαν. Τιμή και μνήμη λοιπόν...και ας μην είμαι "τεμόν"

Wednesday, May 18, 2005

OYYYY 666

Ρε πρωί πρωί, είχανε δεν είχανε πάλι μου βάλανε φυτιλιές οι κωλοδημοσιογράφοι. Γιατι ανοίγω εγώ τηλεοράσεις το πρωι, μου λέτε? Αλλά και τι να ανοίξω μέχρι να πιω την πρωινή περτικαλάδα μου? με το μάτι ακόμα θολό, πρέπει κάτι να χαζέψω για ένα 5λεπτο.. Και σκάω στον ΑΝΤ1 και έχει θέμα με Σατανιστέεεες...Ώπα λέω -και ανοίγει το μάτι με ενδιαφέρον. Ακολουθεί και χαρακτηριστικό σήκωμα αριστερού φρυδιού- . Και αποκαλύπτει με φρίκη ο κύριος Παπαδάκης που κάποτε ήταν και γείτονας το καλοκαίρι κακό χρόνο να χει, ότι οι σατανιστές συννενοούνται μέσω του ιντερνέτς και για να μπεις στην κλίκα τους πρέπει να "σπάσεις κωδικούς". Σκάει ο πρώτος ταμπλάς εδώ. Ναι ρε μαλάκα Παπαδάκη, για να γίνεις σατανιστής πρέπει να ξέρεις να σπάς κωδικούς. Να έχεις μεταπτυχιακό σε αλγόριθμους κωδικοποίησης, να έχεις δημοσιεύεσει τουλάχιστον ένα paper για εφαρμοσμένη κβαντική κωδικοποίηση, να ξέρεις Unix, Irix, Solaris, Psolaris, windows 3.1 και CPM (Το θυμάστε αυτό?ήταν το λειτουργικό στον Amstrad :D) . Άααααααααρα? ε? Άρα ρε ζώα όποιος είναι πληροφορικάριος ή έχει καλές σχέσεις με τους υπολογιστές έχει μεγάλες πιθανότητες να τον δεχτούν οι σατανιστές. Καλά λέω εγώ πως τα πισιά είναι τα μηχανήματα του διαβόλου.. Αφού έχει αρχίσει να τρέμει το χέρι μου και νοιώθω μια φλέβα που έχει αρχίσει να χτυπάει έντονα κάπου στον δεξί μου κρόταφο, σκάει μύτη και τράγος υπεύθυνος αιρέσεων. Και αρχίζουν και λένε πως οι σατανιστές θα συναντηθούν στο Κιάτο στις 21 Μαϊου. Εδώ ψιλιάζομαι παγκόσμια σατανιστική συνομοσία με επίκεντρο την Ελλάδα. Και εξηγούμαι, ως γνωστόν οι κακοί σατανιστές έχουν μια μανία με τα αντι- . Αντίχριστος, Αντίθεος, ΑΝΤΙ (το περιοδικό, ναι δικό τους είναι :P) , γενικά με τα αντίθετα (ΙΔΕΑ : Ρε το ΑΝΤ1 πολύ μοιάζει με αντί...λες...ρε λες...) . Και ψιλιάζομαι πως στον αντίποδα της Eurovision του Κιέβου, θα κάνουν την ΑντιEurovision του Κιάτου.Και η ελληνίδα υποψήφια θα πει το You re my number 666.. Ακου οι Σατανιστές στο Κιάτο. Τι έγινε η Σαμοθράκη και η Θάσος! Τόσος ξεπεσμός? Μα στο Κιάτο???!?!?.. Και είχαν και "πραγματική" συνομιλία μεταξύ σατανιστών στην οποία συνομιλία 2 ατόμων ακουγόταν μόνο ένας που μάλλον εντελώς τυχαία ήταν και σπουδαστής στη σχολή δημοσιογραφίας του ΑΝΤ1, και έλεγε "το πιο πολύτιμο δώρο που μπορείς να δώσεις σε κάποιον άνθρωπο είναι λίγο από το αίμα σου. Ούτε κοσμήματα ούτε λουλούδια. Είναι όλα όσα έχεις, άρα μια και μονο σταγόνα απο το αίμα σου είναι ένα υπέροχο δώρο" κάτι τέτοια. Πρώτον, δεν είδα τίποτα "σατανιστικό" σε αυτή την πρόταση, άντε μια κάπως εξεζητημένη άποψη μεταξύ ενός ψιλοπερίεργου ζεύγους. (Αν θυμάμαι καλά η Jolie και ο πρώην άντρας της πχ είχαν κρεμασμένα στο λαιμό τους μπουκαλάκια με 2ml αίμα ο ένας του άλλου. Ναι περίεργο, αλλά μην τρελλαθούμε κιόλας). Παρουσίαζαν ένα τίποτα και είχαν καταφέρει να φρίξουν. Και έρχεται και η δραματική στιγμή να βάλουν ένα video να παίζει. Ηθελα να ήξερα ποιος κατάπτυστος, ελεεινός και τρισάθλιος συντάκτης επιλέγει τα βίντεο που παίζουν σε τέτοιες φάσεις. Έβαλαν σκηνές απο το Excalibur οι άθλιοι.. μια απίστευτη ταινία. Και να κούναγαν με αποδοκιμασία τα κεφάλια τους ο Παπαδάκης, ο παπάς και ο ντετέκτιβ και στο τέταρτο παράθυρο ο Μέρλιν κοίταγε με βλέμμα απλανές. Και μετά ο Αρθούρος έδινε το σπαθί πίσω στην Κυρά της Λίμνης,και μετά πάλι ο Μέρλιν,και μετά ο Λανσελοτ με τη λαμπερή του πανοπλία.Είναι γνωστό το κακό που έκανε ο Μέρλιν στην ελληνορθόδοξη κοινότητα άλλωστε. Το ίδιο και ο Αρθούρος. Ναι ρε, ο σατανιστής Μέρλιν είναι πίσω απο τα αίσχη με τον Ειρηναίο στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Και μάλιστα ο Ειρηναίος δεν είναι ο Ειρηναίος αλλά ο Μέρλιν,που οι σκοτεινές δυνάμεις του τράγου του έδωσαν την δυνατότητα να μεταμορφωθεί σε Ειρηναίο.Και παπαδοπαίδι έχει την Μοργκάνα ΛεΦε. Προφανώς σατανιστική η ταινία, σατανιστής ο σκηνοθέτης, ο βοηθός παραγωγής, ο Μέρλιν, ο ηθοποιός που τον παίζει, ο ξάδερφός του, ο μπατζανάκης της ανηψιάς του γαλατά του και ούτω καθεξής. Στο πυρ το εξώτερο να καούν οι αμαρτωλοί και οι Σατανιστές του Κιάτου.. "Σατανάς στο Παρίσι, Σατανάς στο Λονδίνο, Σατανάς ΤΩΡΑ και στο Κιάτο" . Εντωμεταξύ πάω στοίχημα πως ουδείς τους δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το ποιοί είναι σατανιστές και τι είναι. Τους μπερδεύουν στάνταρ με τους κακομοίρηδες τους παγανιστές που μια χαρά παιδιά είναι αν θέλετε τη γνώμη μου, καλα όσο για τους δωδεκαθεϊστές και ΑΥΤΟΙ σατανιστές είναι, επίσης όσοι ακούνε Maiden, Metallica, gothic γενικότερα, όσοι έχουν μακριά μαλλιά, όσοι έχουν να κοινωνήσουν πάνω απο ένα χρόνο, όσοι έχουν αντιγράψει τον Δράκουλα του Coppola σε dvd, και όσοι μπήγουν τα κλάμματα στο τέλος του Εξορκιστή... Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη βασιλεία των Ουρανών. Δεν γίνεται ρε Θεέ υμών να τους πάρεις όλους κοντά σου να την κληρονομήσουν μια ώρα αρχύτερα, να ξεφρακάρει ο κόσμος από τόσους ηλίθιους??

Tuesday, May 17, 2005

Γαστρονομικά εγκλήματα

Τα τελευταία χρόνια που ανθεί το φαινόμενο του νεοπλουτισμού και του μεγαλοπιασίματος σεβαστής μερίδας των συμπατριωτών μας, έχει παρατηρηθεί και μια εξίσου σημαντική άνθιση των "καλών" εστιατορίων -επίτηδες σε εισαγωγικά-. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Τα περισσότερα από αυτά είτε δεν είναι "καλά" εστιατόρια παρά μόνο στις τιμές τους, άντε και στην ακριβή διακόσμηση με σοβαρό βλαχομπαρόκ ή ρετροσκυλοπόπ ή αρτντεκονταντά ύφος. Για την ταμπακέρα όμως ούτε λόγος. Η πολυτέλεια ενός χώρου δεν εγγυάται την ποιότητα και την απόλαυση ενός ΚΑΛΟΥ φαγητού. Και το να έχει ένα φαγητό μέσα αστακό, ή τρούφα ή πορτσίνι ή χαβιάρι μπελούγκα, όχι δεν το κάνει κατ ανάγκη καλό. Το να βαφτίζουν υψηλή γαστρονομία μια άσπρη μακαρονάδα που ο προφανώς ατάλαντος και άνευ φαντασίας σεφ απλά γαρνίρισε με τρούφα είναι αν μη τι άλλο γελοιότητα. Βέβαια σερβιρίστηκε σε πιάτο βαρύτιμο, χρυσοποίκιλτο, γεμάτο λιλιά και παράσημα, σαν Ρώσος πλωτάρχης στον πόλεμο της Κριμαίας. Και ο σερβιτόρος είχε το ύφος 100 καρδιναλίων και "χάρη σου κάνω που σε σερβίρω χλιμίντζουρα ταπεινέ" .Και υπομειδίασε ειρωνικά όταν είδε την επιλογή του κρασιού. Ώπα ρε που θα σε ρωτήσω και τι κρασί θα πάρω για να συνοδεύσω την άθλια μερίδα που μου σέρβιρες και που δεν χορταίνει ούτε ζεύγος σπουργιτιών. Που μέχρι πριν 2 χρόνια έπινες ρετσίνα χύμα Αμαλιάδας απο γκαζοτενεκέ και τώρα μου το παίζεις connoiseur. Στα διάλα με το ύφος και το δήθεν τους πια. Έχουν χαλάσει και το φαϊ . Είναι δυνατόν να μη θεωρείται μαγαζί υψηλής γαστρονομίας το Ούζου Μέλαθρο πχ στη Θεσσαλονίκη? (α ρε μάσες που χουν πέσει εκεί....ααααααααααχ...) Α ναι βέβαια, δεν έχει την κατάλληλη ατμόσφαιρα και δεν βάζει τρούφα στα φαγητά του. Η τρούφα έχει γίνει η κορωνίς της ψευτοψαγμένης κουζίνας. Την βάζουν όπου ναναι..μπαλαντέρ ένα πράμα. ΟΥΣΤ ΡΕ ΛΑΜΟΓΙΑ, ΕΙΧΑΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΑΣ ΤΡΟΥΦΑ!ΠΟΥ ΜΑΣΟΥΛΑΓΑΤΕ ΑΓΡΙΟΡΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΤΖΟΧΟΥΣ..Γαστρονομικά εγκλήματα διαπράττονται από τα περισσότερα "καλά" εστιατόρια, και δεί στην Αθήνα. Ωρέ τι πράμα είναι αυτό? Εδώ έχουμε φρίξει εμείς που δεν ξέρουμε και πολλά πολλά, φαντάζομαι κάτι ψαγμένοι όπως ο "Επίκουρος" ας πούμε..θα κοντεύει να κόψει φλέβες ο άνθρωπας... Ο χώρος δεν κάνει το φαγητό. Το φαγητό μιλάει μόνο του. Ένας Ρέμπραντ δεν χρειάζεται καλή κορνίζα, και η Αφροδίτη της Μήλου δεν χρειάζεται ωραίο βάθρο. Ένα καλό φαγητό,μεστό,καλομαγειρεμένο, με τις γεύσεις να κρύβονται και να αποκαλύπτονται ξαφνικά,με τους χυμούς να παίζουν το παιχνίδι των αντιθέσεων , με τα χρώματα να πειράζουν το μάτι, και τις μυρωδιές να σκανταλίζουν, δεν χρειάζεται ούτε πορσελάνινο πιάτο τύπου "Γοδεφρείδος ντε ΄Μπουγιόν" ούτε φανταχτερές καρέκλες "Λουι κενζ,κατορζ,κλπ" ούτε καν ακριβά υλικά,παπάρια κάστορα γουινέας μαριναρισμένα σε χυμούς πάσσιον φρουτ,αγριάδας απο τη Ζιμπάμπουε,αίμα βατράχου και σκατά με φράουλες Ινδονησίας. Το οτι ο χώρος ή τα υλικά θα είναι ακριβά δεν έχει την παραμικρή σημασία. Ο ΝταΒιντσι φαντάζομαι οτι δεν ζωγράφιζε αναγκαία με χρυσά πινέλα.. Το καλό φαγητό χρειάζεται απλά αγάπη, φαντασία, μεράκι και πάθος. Και όχι μαλακοπίτουρες που πάνε να κάνουν αρπαχτές από τις κυράτσες με τα αρκουδοτόμαρα και τους προγουλάτορες σύζυγούς τους, που ακόμα κρατούν την εσάνς της στρούγκας που δούλευαν μικροι. Αλλά έτσι είναι, άμα έχεις φράγκα πρέπει να τα σκάσεις στο εξευτελιστικά και παράλογα ακριβό εστιατόριο για να σε δουν και ας φάς απλά ένα μπιφτέκι με μαρούλια. Α συγνώμη.. μπιστέκα πριμαβέρα ήθελα να πω...(και σε μέγεθος 20 cent . "Πως βρήκατε το μπιφτέκι μας?" "Κατά τύχη κάτω απο έναν αρακά")

Tuesday, May 10, 2005

Η λεπτή ομορφιά της μοναξιάς

Θα έπρεπε να σταματήσω να εκπλήσσομαι όποτε μου κάνουν αυτή την ερώτηση, αλλά δεν μπορώ : "Πώς μπορείς τόσες ώρες μόνος σου στο σπίτι?" Μπορώ και παραμπορώ. Γιατί θα έπρεπε να μην μπορώ δηλαδή? Δεν ανήκω σε εκείνα τα υπερφίαλα πλάσματα που ισχυρίζονται σχίζοντας τα εσώρουχά τους πως μπορούν να ζήσουν μακριά από κάθε ίχνος έμβιου πλάσματος και πως δεν έχουν ανάγκη κανέναν. Αντίθετα, γουστάρω πολύ και αποζητώ να βρίσκομαι κοντά σε κόσμο (συγκεκριμένο κόσμο, όχι ό,τι ναναι) . Παρ όλα αυτά, η ηρεμία και η νιρβάνα των μοναχικών ωρών στο σπίτι προσφέρουν μια ισορροπία στην όλη φάση. Ίσως τελικά είμαι πολύ εγωιστής και δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Θεωρητικά πάντα οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόβλημα να μένουν μόνοι, είναι αυτοί που τα χουν βρεί με τον εαυτό τους, που δεν φοβούνται όυσιαστικά τίποτα, που είναι γενικά και ειδικά εντάξει. Και δεν ξέρω αν είμαι τέτοιος. Αλλά τι να κάνω που δεν έχω πρόβλημα με το να είμαι μέσα σε 4 τοίχους με τον εαυτό μου παρέα? Όχι δεν φρικάρω, δεν με πιάνει κλειστοφοβία ούτε σκέφτομαι όπως μια γνωστή μου πως θα καταλήξω να ειμαι "ο τρελλός κύριος με τα πολλά σκυλιά" (τι αμερικανιά και αυτό..) Πολλές φορές οι ήρωες στα βιβλία μου μου κάνουν καλύτερη παρέα από τους χ άσχετους που θα βρεθούμε μαζί και θα μου ζαλίσουν τον έρωτα με τη γκρίνια τους (βλέπε προηγούμενο ποστ). Τα φιλαράκια είναι άλλο προφανώς. Και μαλακίες να λέμε, και την πιο ανούσια συζήτηση να κάνουμε, καλά είναι. Ναι, μερικά χρονάκια πρίν όταν ήμουν νέος,ωραίος και ανεξάρτητος (ώπα μάγκα πάρτο αλλιώς, θα σκίσεις το καλτσόν και ειναι και Μπελίντα,αυτό που ανεβάζει τους γλουτούς), με ενοχλούσε η μοναξιά.Και γκρίνιαζα ασύστολα στους κολλητούς. Μετά άλλαξα. Γιατί είδα πολύ συμβιβασμό γύρω μου και πολλούς ανθρώπους να κάνουν παραχωρήσεις απο τον εαυτό τους, ΣΟΒΑΡΕΣ παραχωρήσεις, γιατί φοβόντουσαν να είναι μονοι στο σπίτι τους. Και είπα οχι παίδες,εγώ ΕΤΣΙ δεν θα γίνω. Στα 4 τοιχαλάκια μπορείς να κάνεις άπειρα πράγματα : Να διαβάσεις, να αράξεις, να παίξεις την κιθαριά σου, να γράψεις, να συγκεντρωθείς, να κάνεις τα σχέδιά σου και να προγραμματίσεις την πορεία σου.Να ακούσεις τις μουσικάρες σου,να αράξεις στην καναπεδιά αρχοντικά και να πιείς την κρασάρα σου χαζεύοντας τελείως κοιτώντας την φλόγα απο κανα κερί.Να αδειάσεις την ψυχή σου και το μυαλό σου από όλη την κούραση της μέρας/του μήνα κλπ. Να σκεφτείς τι σε ενοχλεί για να το αλλάξεις και τι σε φτιάχνει για να το κρατήσεις. Ακόμα και το να μην κάνεις απολύτως τίποτα και να πιάσεις τα ταβάνια να τα χαζεύεις, χαλαρωτικό είναι..(εκτός άμα το κάνεις όλη μέρα,οπότε έχουμε πρόβλημα,γιατι τοτε εισαι βόδι όχι άνθρωπος)..Μπορείς να γίνεις δημιουργικός με ένα εκατομμύριο τρόπους,να αυτοψυχολογηθείς και να αυτοχαρείς,να αυτολυπηθείς,να ψαχτείς .Αρκεί να μην το φοβάσαι.Και γιατί να το φοβάσαι άλλωστε. Ναι οι ανασφάλειές σου θα σου την πέσουν χοντρά όταν είσαι μόνος σου,αλλά άμα δεν στην πέσουν πως θα τις αντιμετωπίσεις?με ευχολόγια?..Αφού μόνο να κερδίσεις έχεις. Μάλλον δηλαδή... Έτσι και αλλιώς όπως φημολογείται, την μοναξιά τη νοιώθουν οι περισσότεροι όταν βρίσκονται με κόσμο.. Ναι μένω μόνος μου πολλές ώρες, αλλα μοναχός μου δεν είμαι ποτέ :) Όταν κάποια φορά είχα μια αντίστοιχη κουβέντα με μια πρώην γκόμενα ενός πρωην φίλου που σπούδαζε ψυχολογία και την είχε δει κάπως απο το 4ο εξάμηνο, άρχισε να μου λέει πως είμαι αγοραφοβικός, πως φοβάμαι την επαφή με κόσμο, την οποιαδήποτε δέσμευση, είτε φιλική, είτε ερωτική και κάτι τέτοια. Πάλι καλά που δεν με ρώτησε αν με βίασε κανας έβδομος θείος στο χωράφι με τα μούσμουλα οταν ήμουν 5 χρονών..Μετά όταν με είδε πως λειτουργούσα μέσα στον πολύ κόσμο άλλαξε γνώμη. Και δεν ήξερε τι συμπέρασμα να βγάλει. Οχι καλή μου, αγοραφοβικός δεν είμαι. Αλλά δεν είμαι ούτε και "μοναχοφοβικός" (τςς έβγαλα και δικό μου όρο). Αυτό είναι όλο. :)

Monday, May 09, 2005

Πωπω γκρίνιααα

Έχω βαρεθεί να βλέπω γύρω μου ανθρώπους να γκρινιάζουν. Μιλάμε για πολύ γκρίνια. Είτε απροκάλυπτη, είτε καλυμένη από ένα ή περισσότερα στρώματα φιλοσοφίας, ψευτοφιλοσοφίας και αμπελοφιλοσοφίας. Όταν αφαιρέσεις όμως τα περιτυλίγματα, πάλι σε γκρίνια καταλήγεις. ΟΛΟΙ γκρινιάζουν. Ακόμα και εγώ, με αυτό το θέμα, γκρινιάζω για αυτούς που γκρινιάζουν :) Ο ένας για τα λεφτά που είναι λίγα, ο άλλος για τα λάδια που καίει το αυτοκίνητο, η άλλη για τον γκόμενο που της βγήκε σκάρτος και ο άλλος για την γκόμενα που του βγήκε ξεκωλιάρα. Γκρίνια για τη δουλειά, γκρίνια για τον έρωτα, γκρίνια για το σπίτι, γκρίνια για την έξοδο, γκρίνια για τη μοναξιά ,γκρίνια για την γκρίνια. Η γκρίνια πρέπει να έχει πάρει μορφή επιδημίας πλέον. Δεν τολμάω να ρωτήσω κάποιον τι κάνει γιατι ξέρω οτι στο 80% των περιπτώσεων θα με κοιτάξει με βλέμα τεθλιμμένο-κηδεία-μνημόσυνο και θα αρχίσει να μου αραδιάζει τα άπειρα προβλήματά του, τα περισσότερα από τα οποία ανάγονται στη σφαίρα της αυτοϊκανοποίησης. Και ειδικά πολύ νέα άτομα. Τα απίστευτα μίζερα πράγματα τα έχω ακούσει από ανθρώπους που πρέπει να είναι εξ ορισμού καραισιόδοξοι και μέσα στην τρελλή χαρά. Κάτι 20 χρονα που τα πνίγουν τα σκατά της κοινωνίας, η αποξένωση και η μοναξιά του ανθρώπου, η μακαρονάδα που λάσπωσε και το απαυτό της Χάϊδως.. ΞΕΚΟΛΛΑΤΕ ΡΕ! Ναι, μπορεί να σας φανεί περίεργο, αλλά όλοι έχουν τα προβλήματά τους. Και σε όλους τα δικά τους προβλήματα φαίνονται τα σημαντικότερα, τα πλέον ανυπέρβλητα και τα χρήζοντα άμεσης και σοβαρής αντιμετώπισης από όλο τον κόσμο, ακόμα και απο τον χ τυχάρπαστο συνδαιτημόνα/συνομιλητή σε κάποιο Σαββατιάτικο τραπέζωμα. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που βγαίνουν έξω για ούζα και κρασιά κάτω από έναν υπέροχο ήλιο, δίπλα σε μια μυρωδάτη θάλασσα (μυρωδάτη λέμε..όχι Σαρωνικό..ούτε Θερμαϊκό) και αρχίζουν τη μίρλα! ΕΛΕΟΣ. Μπορεί να μην είμαι ο πλέον αισιόδοξος άνθρωπος (κυνικό θα με χαρακτήριζα κυρίως ,αλλά μπορεί να λέω και μαλακίες..) αλλά το έχω αρχή, όταν στο τραπέζι παίζει κρασί να μην γκρινιάζω! Ειδικά για γκομενοαισθηματικοερωτικά. Παπαπαπα τι πρήξιμο είναι αυτό. Έχω γνωρίσει άτομα που μάλλον έχουν μάστερ, μην πω και διδακτορικό στον κατακερματισμό γεννητικών οργάνων. Ατέλειωτες δακρύβρεχτες ιστορίες για τον χ γκόμενο ή την ψ γκόμενα που έκανε αυτό και κείνο και το άλλο, και στο τέλος "Εσύ τι νομίζεις?τι εννοεί,τι θέλει?" ..Η απάντηση είναι σαφής, άμεση και ειλικρινής : "Σε κοροϊδεύει" . Και ενώ μια ώρα μου τα έχουν κάνει μετεωρολογικά μπαλόνια ιστορώντας τραγικές καταστάσεις ερωτικού εξευτελισμού, μόλις το ακούνε εκπλήσσονται και από πάνω. Γουρλώνουν κάτι μάτια νααααα σαν πιατάκια του καφέ και ξεροκαταπίνουν. "Γιατί είσαι τόσο σκληρός?" .. "ΕΓΩ ρε είμαι σκληρός?Αυτός/αυτή που σε έχει βάλει κάτω και σου έχει αλλάξει τον αδόξαστο στο δούλεμα, και μετά έρχεσαι εσύ και μας %$$#@ την ψυχολογία με τη μίρλα σου, δεν είναι σκληρός?" " Ναι αλλά ,έτσι χύμα μου το λες?" ........ Όχι το χω και συσκευασμένο αλλά το χύμα είναι πιο φτηνό. Θέατρο του παραλόγου εντελώς. Περιμένοντας τον Γκοντό και την Φαλακρή τραγουδίστρια ,γκρινιάζουμε στην αιωνιότητα, απλά για να γκρινιάζουμε, χωρίς να έχουμε προφανή σκοπό να ξεφύγουμε απο την κατάσταση που μας προκαλεί το παραλήρημα γκρίνιας. Ολοι ψάχνουν το τέλειο. Σε όλες τις καταστάσεις. Και εκεί διαφωνώ σε δύο καίρια σημεία : α.Ποιος σου είπε ρε ζωντόβολο (ζουντούβουλου) ότι αξίζεις το τέλειο ,να σου χ.. την τελειότητά σου δηλαδή, και β. Τί ακριβώς είναι το τέλειο και αν υπάρχει να μου το πείτε και μενα να δω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Το τέλειο για τους γκρινιάρηδες απο ό,τι έχω καταλάβει είναι μια ιδεατή κατάσταση σε οποιαδήποτε έκφανση της ζωής τους , την οποία δεν μπορούν με τίποτα να φτάσουν, ούτε πρόκειται, και ενώ το γνωρίζουν ,προσποιούνται τεράστια έκπληξη όταν τους λες οτι δεν υπάρχει τέλειο, τουλάχιστον αντικειμενικά (αν και τι είναι αντικειμενικό, παρά η υποκειμενικότητα των περισσότερων-κλεμμένο αυτό,κάπου το διάβασα), πέφτουν από τα ροζ σύννεφα της πνευματικής ραστώνης τους. Ουαου ένα πράμα.. αλλά μετά πάλι πέρα βρέχει και γκρίνια στη γκρίνια. Σε όλη αυτή τη γκρίνια εγώ ένα έχω να πω : Μη μου τους κύκλους τάραττε, βαριέμαι να αντιμετωπίζω καθημερινή μίρλα. Πηγαίντε γκρινιάχτε παραπέρα που μπορεί και να ακούσετε πράγματα που σας αρέσουν . Πάλι με έπιασε η γκρίνια.. σταματάω..

Friday, May 06, 2005

Politicaly correct προστυχιά

Το πα χτες, δεν το πα? Ποιό? Τι ποιό? Ότι θα δημοσιεύσω πολιτικά ορθές εκδόσεις των προστυχιών που λέτε άνδρες και γυναίκες όταν βγάζετε τα μάτια σας, αλλά και πρίν και μετά. Αφορμή ήταν ο Ζαμπούνης, ναι αυτός ο κρυόκωλος bon-viveur ψευτοαριστοκράτης που κάθε φορά που τον βλέπουμε στην τηλεόραση με το ζόρι μας κρατάνε για να μην τη σπάσουμε. Δεν θα γράψω τίποτα άλλο για τον Ζαμπούνη, σε αυτόν πρέπει να αφιερώσουμε ολόκληρο θέμα. Και περνάμε στο ψητό ,χωρίς πολλές πολλές σάλτσες, για να μας διαβάζει και ο vague και να μην μας γκρινιάζει για τα μάτια του (Τόσα λεφτά βγάζεις, πάρε ένα ζευγάρι γυαλιά!) Πολιτικά Ορθές Εκφράσεις πρίν,μετά και κατά τη διάρκεια του σεξ (απο τούδε και στο εξής : συνουσία) Πριν: Μάνα μου, τι κωλάρα είναι αυτή! Έλα να σου δείξω τι εστί βερύκοκο (ίσα ρε αγρότη) Μετά : Ω καλλίπυγε μήτερ! Έλθετε προς εμέ ,ίνα σας επιδείξω την μεστή γεύση του καρπού της βερυκοκιάς Πρίν : Α στο διάολο ρε μαλάκα ,που θα μου πείς εμένα για τον κώλο μου (αλλά ευχαριστώ) Μετά : Ερυθριώ ωραίε μου νέε, δεν νομίζω πως αξίζω τέτοιους επαίνους γαρ. Πρίν : Έλα μωρό μου να σε βάλω κάτω να αναστενάξουν οι σωμιέδες λέμε (εσύ και ο Ηρακλής λέμε) Μετά : Ω ! ωραιοτάτη νεαρά, όνειρο ανοιξιάτικο, επιθυμώ σφόδρα όπως πλαγιάσωμεν μαζί Πρίν: Εγώ σου κάθομαι, εσύ έχεις τα κότσια να τα βγάλεις πέρα μαζί μου?(τςς να και η Ζήνα) Μετά: Σεμνό μου παλλικάρι, και εγώ επιθυμώ το αυτό, μα ξέρεις είμαι άβγαλτη και ανέγγιχτη Πρίν: Έλα και γλύψε το ερωτικό μου ματσούκι (τι να πει κανεις..) Μετά: Δεσποινίς παρακαλώ όπως περιποιηθείτε μετά της γλώσσης σας την ευαίσθητη περιοχή του φαλλού μου. Πρίν: Πιάσε τοίχο θα σπρώξω (ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑ) Μετά: Στήριξον εαυτόν επί του τοιχίου, ίνα ωθήσω επιθυμώ Πρίν: Πάρτα μωρή άρρωστη (Γιατρέ μου..) Μετά: Λαβέ ταύτα ανεγκέφαλη νοσούσα Πρίν: Σκίσε με άντρακλά μου,τσολιά μου (40 παλλικάρια απο τη Λε..) Μετά: Διέρρηξόν με αρρενωπέ μου εύζωνα Πρίν: Τί σου κάνω μάνα μου? (έλα τωρα που δεν ξέρεις..) Μετά: Τι ποιώ εις σε μήτερ? Πρίν: Τι μου κάνεις παίδαρε? (ούτε συ ξέρεις? άιντε καλά..) Μετά: Τι ποιείς εις εμέ τέκνον μέγιστον? Πρίν: Πέσε στα 4 και κάνε την προσευχή σου (ποιος είσαι ρε μεγάλε,ο παπάς της ενορίας?) Μετά: Παρακαλώ όπως εις στάσην επί των τεσσάρων εβολέψου και παράλληλα ψάλλε το πάτερη ημών Πρίν: Αυτός ο κώλος είναι δικός σου! Πάρτον Αντρούτσο μου (και που να τον πάω?) Μετά: Τα οπίσθιά μου σου ανήκουν όμορφο παλλικάρι . Σε παρακαλώ, να εισαι ευγενικός μαζί τους Πρίν: Τί είσαι? Είσαι το πουτανάκι μου? ε?ε? πες μου τι είσαι... (τι να ναι η κακομοίρα ρε που άνοιξες και κουβέντα) Μετά: Αναρωτιέμαι νεράιδα μου, τι ει? εί η προσωπική μου εταίρα ή μάλλον κάτι άλλο?πες μου παρακαλώ πολύ (εδώ ήθελα να βάλω την προστακτική του αρχαίου φημί,αλλά ρε διάολε δεν τη θυμάμαι...) (φω φης φη,..πως διαολο..) Πρίν: Στα φέρνω μωρή ξεκωλιάρα !!! (καλά, αλλά μην αργείς γιατι περιμένουν και άλλοι) Μετά: Γκουχ, συγνώμη αλλά έχω την εντύπωση πως επίκειται ο οργασμός μου Πρίν: Και εγώ αγόραρε, πάρτα πάρτα πάρτα (φέρτα φέρτα φέρτα) Μετά: Αχ ντρέπομαι μόνο και στη σκέψη πως μάλλον κα ιεγώ φτάνω εις οργασμόν Πρίν: Πωπω τι πήδουλος ήταν αυτός, φέρε τσιγάρο μωρή χαμούρα(αυτός ο ρομαντισμός με τσακίζει,αλήθεια) Μετά: Δεσποινίς σας αγαπώ. Η συνουσία μαζί σας ήτο ένα όνειρο. Παρακαλώ όπως μου προσφέρετε σιγαρέτον Πρίν: Καλά ,μας έχουν πηδήξει και καλύτερα, αλλά τέσπα,για μια φορά καλός ήσουν, τοσοδούλη..χιχιχι πάρε και τα βρωμοτσιγάρα σου Μετά: Και εγώ γυμνασμένε εραστή μου. Επιθυμώ όπως ξυπνώ κάθε μέρα μέσα στην θερμή σου αγκαλιά. Πιες από το μέλι των χειλιών μου.. Λαβέ και τούτο το σιγαρέττο Αυτά προς το παρόν. Άμα σκεφτώ και άλλα θα συμπληρώσω.Προτάσεις δεκτές