Kαι αν δε μπείς στη βουλή;

Άλλο είχα σκοπό να γράψω σήμερα, άλλο θα γράψω.

Να κράξω μια χιπστεράτσα ήθελα (δική μου λέξη: χιπστερ+κυράτσα) αλλά θα το κάνω εν ευθέτω γιατί δεν έχω βρει ακόμα αρκετές προσβολές για την πάρτη της. Έχω γίνει πολύ ευγενικός με τον κόσμο έξω και αναγκάζομαι να τα γράφω όλα εδώ μέσα. Αίσχος. Πρέπει να αλλάξει αυτό το τροπάρι γιατί πολύ καβαλάνε καλάμια και δε μπορώ.

Εκεί λοιπόν που σχεδίαζα το μπινελίκωμα της αρκούδας για την καλοβαλμένη 45αρα με το φουλάρι και το σκισμένο τζιν που έχει σπουδάσει μάρκετινγκ και πάμπλικ ριλέσιονς και τώρα δηλώνει επάγγελμα "μαμά και μπλόγκερ" (μαζί με πώληση πλαστικών ποτηριών) είπα ωπ. Αστην αυτήν τώρα, μετά. 

Γιατί με κάποιο περίεργο τρόπο μου έσκασε ένας συνειρμός και είπα να κάνω λίστα, όπως αυτές που κάνουν αυτά τα βρωμοσάϊτ που πάτε και είναι πολύ δημοφιλή και τους ακούτε και τους κάνετε citations στον καθημερινό σας λόγο και βγάζουν λεφτά και εγώ δε βγάζω και ζηλεύω και θέλετε να ζηλεύω αλήτες; Δε θέλετε, γιατί είμαι και σε ευαίσθητη ηλικία και όπως έχω ξαναπεί περίπου 10000000 φορές παντού όπου βρίσκομαι "έκοψα το κάπνισμα πριν ενα μήνα και προσέχτε γιατί είμαι στα όρια του να σφάξω κάποιον έτσι απλά για να δω τι χρώμα έχουν τα νεφρά του".

Το σημερινό μας θέμα λοιπόν αντί χιπστεράτσας είναι "τι δουλειά θα έκαναν αν δε μπαίναν στη βουλή". Όπου ως γνήσιος συμπεριφοριστής/φυσιογνωμιστής/ξερόλας θα προσπαθήσω να αναθέσω επαγγέλματα σε πολιτικά πρόσωπα, ως εναλλακτικές αν την επόμενη φορά βάλουμε μυαλό ως ψηφοφόροι και δεν τους βάλουμε στη βουλή. Η σειρά είναι κατά σειρά πολιτικής δύναμης και εξουσίας, μια και χτυπάμε πρώτα το δυνατό, όχι αυτόν που ναι πεσμένος κάτω. (Και αυτόν τον χτυπάμε, μη μπερδεύεσαι, δεν κάνουμε διακρίσεις απλά τον χτυπάμε λίγο πιο μετά)

Ο Αλέξης : Ο Αλέξης είναι ο πρώτος πρώτος στη λίστα και αλήθεια, πολύ δυσκολεύτηκα. Γιατί είναι άνθρωπος φαντομάς. Χαμελαίων. Σαν τον Πρωτέα που άλλαζε συνέχεια μορφές (υγράνθηκε βρακάκι τώρα που έδειξα βαθιές μυθολογικές γνώσεις ε;). Αλλά το βρήκα. Βρήκα ένα επάγγελμα που συνδυάζει και σκληρό καπιταλισμό και οικολογική/κοινωνική ευαισθησία. Ιδρυτής/ιδιοκτήτης οικολογικού/βιολογικού/fair practice/vegan/vegetarian σουπερμάρκετ με γεύσεις (και αρώματα) του κόσμου. Πώς είναι αυτή η χιψτερίδα στην Αμερική; Κάτι τέτοιο. Στα ράφια του καινούριου urban bakaliko του Αλέξη, φυσικά στα Πετράλωνα ή πίσω από τη Μαβίλη, ή ακόμα καλύτερα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης θα βρίσκατε καφέ ορθής πρακτικής από την επαρχία Τσιάπας (ε μαλάκα, απο το '95 συνέλευση παρά συνέλευση μας έλεγαν για αυτόν το γαμωκαφέ), αβοκάντο από την Πουέμπλα, organic teas of the world απο την Κίνα και τα υψίπεδα του Βόρνεο. Αρωματικά μπαχαρικά που θα σας ταξίδευαν από το Μαρόκο στις στέπες της Μογγολίας και από τα σοκάκια της Βηρυττού στις φαβέλες της Βραζιλίας με μια στάση στην Πορτογαλία για fado και μπακαλιάρο (μη γελάτε ρε μαλάκες, τον τσακάνε το μπακαλιάρο στην Πορτογαλία). Φρέσκα λαχανικά καλλιεργημένα με αγάπη και φροντίδα από γιατρούς και βιολόγους που δεν την πάλεψαν να κάνουν αυτό που σπούδαζαν και γύρισαν στο χωριό να γίνουν αγρότες, ξεκινώντας από το 0, έχοντας μόνο ως βοήθεια τα 400 στρέμματα του πατέρα τους και 4 εκατομμύρια ευρώ. Στο urban bakaliko δεν υπάρχει κρεάς καθότι είμαστε εναντίον της βίας, αλλά μπορείτε να βρείτε σε εξωπραγματικές τιμές εναλλακτικές τροφές όπως τόφου, φασόλια σόγιας και κινόα καθώς και φύκια από την Ιαπωνία μαζί με άλλα δυσκολοπρόφερτα πράγματα που κάνουν κακό στην τσέπη σας αλλά καλό στην υγεία σας. Μπροστά στις προθήκες έχουμε πάντα φρέσκο γκοτζι μπέρι από το Βόλο, αλάτι Ιμαλαϊων από τη Σπάρτη (τα καλλιεργούν η Μαρία και ο Ορέστης που τώρα είναι 60ρηδες αντρεπρενούρς, μαζι με τα παιδιά τους), Σπιρουλίνα και Υγρό κολλαγόνο. Έχει και μια ειδική σειρά από οικολογικές κρέμες με βιταμίνες και βότανα που κάνουν θαύματα για το πρόσωπο και την επιδερμίδα, με μια μόνο εφαρμογή.Το Urban Bakaliko (U.B για τους φανς) έχει τιμές x4 απο ο,τι όλα τα άλλα, αλλά η ορθή πρακτική πληρώνεται ακριβά, όπως και οι ενας σκασμός γραφίστες μαρκετίστες και διαφημιστές που φτιάχνουν την εικόνα του μαγαζιού. Καλώς ήρθατε στο UB. O Αλέξης σας περιμένει. Kαλώς ήρθατε σπίτι. (Ναι είδα το τελευταίο επεισόδιο south park, μη μου τα κάνετε τσουρέκια με πραλίνα)

Ο Βαγγέλης : Έλα οκ αυτό είναι εύκολο. Πολύ εύκολο. Στην οικογενειακή του ταβέρνα "Ο Λέλας"  στη Χασιά (ή στην Περαία για τους εδώ, ή στα Βραχνέϊκα για τους Πατρινοί ή στο Βάμο στα Χανιά για τους κάτω) θα φάτε με την ψυχή σας και δε θα σας πάρουμε τα σώβρακα. Ο πάντα χαμογελαστός και χωρατατζής ταβερνιάρης Βαγγέλης είναι εκεί για να σας καλωσορίσει, να σας φιλέψει και αν δεν έχει δουλειά, να κάτσει στο τραπέζι σας να σας πει ιστορίες από τη Βόλβη. Τα αρνίσια παϊδάκια του είναι λουκούμι. Η μοσχαρίσια του λιώνει στο στόμα -και μια συμβουλή, μην του πείτε ποτέ "σενιάν, μίντιουμ ρέαρ, μπλε" και τέτοια, θα σας κοιτάξει με τα πάντα χαμογελαστά του μάτια και θα σς πει "στη Χασιά είσαι ρε αδερφέ, όχι στα Σανζελυζές". Για τις γαρδούμπες του έπιανε λιγούρα τον Ανδρέα Παπανδρέου κάθε τρεις και λίγο και όποτε πήγαινε στο εξωτερικό έπαιρνε μαζί του ταπεράκι με 2 κιλάκια να τρώει στο αεροπλάνο. Για τα μαγειρευτά του έχουν κλάψει μανούλες και μανούλες καθότι ο όρος "μαμαδίστικο παστίτσιο" πρέπει να αλλάξει σε "μεϊμαράκικο παστίτσιο" και ο πατσάς και η γιδόσουπά του είναι καλύτερα φάρμακα για το κρύο απο το τσαι του βουνού και τις μαλακίες με τα γκοτζι μπέρι και τα αφεψήματα απο γκινκο μπιλόμπα και  ενεργειακούς κρυστάλλους που πουλάνε οι χιψτερ στο κεντρο. Κάθε Κυριακή μεσημέρι στις σούβλες μπαίνει και μια γουρνοπούλα, ενώ τα Κατσαμπάκια γρατζουνάνε γλυκά τις κιθάρες τους, δίπλα από μια κανατούλα κοκκινέλι-κεχριμπάρι από τα Σπάτα. Στην αυλή το παραδοσιακό ψιλό γαρμπίλι, 2 κούνιες και τα υποχρεωτικά φωτιστικά-μανιτάρια που είναι εκεί απο το 1982.

Ο Πάνος : Δύσκολος και αυτός, μια και ο ταβερνιάρης είναι πιασμένος από τον προηγούμενο. Αλλά νομίζω, νομίζω οτι το έχω. Ταρίφας. Μέσα σε ένα τρισάθλιο ασκόνα του 1980, που κάθε γκαζιά του καταστρέφει και 7.6 κυβικά χιλιόμετρα πάγου στην Ανταρκτική. Το ταμπλώ είνια σαν είσοδος σε παλαιοημερολογίτικο μοναστήρι. Εικόνες, θυμιατά, κεριά, μανουάλια, λιβάνια, εικονίτσες πιο μικρές, πιο μεγάλες, τέμπλο σκαλιστό το ταμπλό. Απο τον καθρέφτη κρέμονται κομποσκοίνια, σταυροί , μεγαλόσταυροι, εθνόσημα, ένα αγιαστήρι μαζί με το βασιλικό, δύο δάχτυλα αγίου και μια νεκροκεφαλή των αμερικάνων πεζοναυτών με το σύνθημα "Semper Fidelis". Στο ραδιόφωνο παίζει πάντα ή κλαρίνα ή το σταθμό της εκκλησίας. Μπαίνεις μέσα και σε παίρνει η μπόχα από το  κάθισμα που φιλοξενεί τον ιδρωμένο πισινό του για 30 χρόνια καθώς και από το πουκάμισο που έχει την ιδια ακριβώς χημική σύσταση με το υπέδαφος της Φουκουσίμα. Με το που του πεις που πάτε κατ'αρχήν σε ρωτάει αν μπορεί να καπνίσει, βγάζει τη ζώνη γιατί διάβασε στο ιντερνετ οτι κανει κακό στα νεφρά και ακολούθως παίρνει μια γριά που πάει Πετράλωνα, εναν τύπο που πάει Πειραιά και μια μανούλα που πάει Περιστέρι, ενώ είστε στο Χίλτον και πας Μαρούσι. Σε όλη την τρίωρη διαδρομή το ταξί βογγάει φτύνει θάνατο από την εξάτμιση ενώ αυτός αναλύει κάτι από τα αγαπημένα του θέματα όπως: Θεωρίες συνωμοσίας (ψεκασμοί, πράκτορες, τούρκοι πράκτορες, αλβανοί πράκτορες, άραβες πράκτορες, αμερικάνοι πράκτορες, εβραίοι πράκτορες, παρακολουθήσεις, μυστικοί δορυφόροι, κοίλη γη, υπερόπλα ελλήνων, σείριος και άλφα κενταύρου, τι μας κρύβουν ενώ εγώ τα ξέρω κλπ), έθνικά θέματα και θρησκευτικά (αφού εξηγήσει πώς πάνε να μας αφελληνίσουν αφαιρόντας την πίστη μας και την γλώσσα μας απαντάει στο τηλέφωνο στη γκόμενά του και αφού της κατεβάσει 3 γαμωσταυρίδια της λέει "θα σε πάρω από την οδός Τάδε να πάμε για κανα κινηματόγραφο και μετά στα γρήγορα ξενοδοχείο"). Μετά πιάνει τα ποδοσφαιρικά και όταν μείνετε μόνοι σας σε ρωτάει αν γαμάς κανα καλό τεμάχιο και αν θες να γαμήσεις να σου πει αυτός που να πας γιατί ξέρει τις καλές καβάτζες.

Η Φώφη: Υπάλληλος σε εφορία. Από αυτές που πληκτρολογούν το ΑΦΜ σου με τον ένα δείκτη φορώντας γυαλιά πρεσβυωπίας. Αφού πρώτα έχεις περιμένει 1 1/2 ώρα να σε εξυπηρετήσει καθώς μιλάει σε μια φίλη της στο τηλέφωνο εξηγώντας τη συνταγή της για γίγαντες (προσοχή μην κάψεις το σκόρδο στο τσιγάρισμα). Έχει μονίμως το ύφος κομμένου αυγολέμονου και ως υπάλληλος είναι πιο άχρηστη και από τοίχο σε νεκροταφείο. Παρένθεση. Ελπίζω να καταλάβετε γιατί είναι άχρηστοι οι τοίχοι σε νεκροταφείο*. Φοράει το υποχρεωτικό μωβ ταγιερ με χρυσά παπούτσια (αυτό κάνει και για φιλόλογο. Όχι τυχαία, είχαμε τέτοια φιλόλογο), το μάτι ειναι βαμμένο λες και μετά τη δουλειά θα πάει σε κάστινγκ για το ρόλο του Τζόκερ και η ταχύτητα εξυπηρέτησής της είναι μικρότερη και από τη δικιά μου όταν η σύντροψ μου λέει "έχω να πάω κέντρο για κάτι ψώνια, θα έρθεις;". Μια μέρα ο διευθυντής της της ανακοινώνει οτι μεταφέρεται από πόστο που έχει επαφή με κόσμο (γιατί οι κατάρες των πελατών πια έχουν αρχίσει και πιάνουν και έχουν γεννηθεί ήδη 4 παιδια με 3 κεφάλια ανάμεσα στους συναδέλφους) και τη μετακινεί στο αρχείο στο υπόγειο, όπου γκρινιάζει για την αδικία, αλλά αφού σε 6 μήνες που θα κλείσει τα 40 θα πάρει σύνταξη, δεν την ενοχλεί, έτσι και αλλιώς δεν θα ξαναπάει αφού ποτέ κανείς δεν κατεβαίνει στο αρχείο στο υπόγειο γιατί έχει ποντίκια. Για το γαμώτο όμως κάνει και μια διαμαρτυρία στο συνδικαλιστικό της όργανο που οργανώνει μια εξαιρετική καθιστική διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο, συμπαραστεκόμενο στο γολγοθά της συναδέλφου της.

Κουτσούμπας: Αυτός δε θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο. Εκεί. Στο Κόμμα. Τέλος.

Σταύρος: Για το Σταύρο έχω μεγάλα όνειρα. Τον βλέπω με δίσκο. Φρόντμαν στο ασιντ εξπεριμένταλ τζαζ συγκρότημα "The Ungrateful Not-quite-Dead-yet". O Σταύρος παίζει φαγκότο, φλάουτο, όμποε και κλαρινέτο και συνοδεύεται από μια πληθώρα σέσσιον βιρτουόζων που δίνουν σε κάθε συναυλία κάτι το ξεχωριστό, το άπιαστο, το απροσδιόριστο. Οι μουσικές του σε ταξιδεύουν απο τα σοκάκια της Νέας Ορλεάνης στα σοκάκια του Μπρονξ και από τα σοκάκια της Λίμα στα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης. Γενικά, σε κεντρικό δρόμο δε βγαίνουν. Ξεκίνησαν τα λαϊβ τους από ένα μπαρ-κουρείο-οπορωπωλείο στο Σόχο και μετά όταν έγιναν γνωστοί από το γιουτιούμπ επειδή όλοι έβγαζαν βιντεάκια τον κουρέα-μπαρμαν-μανάβη και αυτοί παίζαν δίπλα του, υπέγραψαν και το πρώτο τους συμβόλαιο για δίσκο με την "HahahaNotAVirgin" records. Το πρώτο χιτάκι τους "boat on the river" δεν άρεσε ούτε στους ίδιους και απο κει και πέρα  πήραν την Κατιούσα. Της έκαναν μια μπριτ ποπ αλτέρνατιβ τζαζ μιξόλοτζι ούρμπαν διασκευή αλλά ούτε αυτή έπιασε. Τελικά το μόνο που κατάφεραν είναι να προσληφθούν για να γράφουν τζινγκλάκια για τα διαφημιστικά του Ούρμπαν Μπακάλικου του Αλέξη και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Βαριέμαι να γράψω άλλα.

ΟΚ το Λεβέντη τον είχα για λυκειάρχη. Βρείτε τα υπόλοιπα μόνοι σας.

Update άσχετο μόνο κ μόνο γιατί τρόμαξα: Πριν λίγο πήγα σουπερμάρκετ. Πλήρωσα με την κάρτα μου, τη χρεωστική. Πιστωτική δεν έχω. Και άκουσα από 2-3 άτομα απο πίσω μουρμούρα. ΑΚΡΙΒΕΙΣ εκφράσεις: "Να έτσι μας κάναν, ο,τι μας λένε το κάνουμε" "δε γίνεται να υπακούμε σε όλα πρέπει να τους ρίξουμε" "θα αντισταθούμε στις κάρτες". Δε γύρισα καν να κοιτάξω προς τα πίσω. Τρόμαξα σου λέω. Τροχάδην και δρόμο.

*Γιατί ο τοίχος σε νεκροταφείο είναι άχρηστος; Γιατί κανείς δε θέλει να μπει με το ζόρι. Και αυτοί που ναι μέσα, δεν πρόκειται να βγουν. Οριστε. Όλα εγώ πια