100 μέρες και κάτι ψιλά

Πιστός στο ραντεβού μου για πολιτικές αναλύσεις και με τη γνωστή μου οξυδέρκεια και ανεπάρκεια, έρχομαι μετά από ώριμη κλήρωση να πω τις απόψεις μου περί των πρώτων 100 ημερώνε του ΠΑΣΟΚ ως γκουβέρνο.
Και επειδή έχω καλλιτεχνική φλέβα, πολιτικές και πολιτιστικές ανησυχίες, ζάχαρο και προστάτη, είπα να το γράψω σε τραγούδι, σε ένα εντελώς πρωτότυπο και νεωτερίστικό στυλ, καρακλεμμένο από τον Γιώργο Δημητριάδη, ναι αυτόν που τρώει βρώμικα στη Μαβίλη και χαζεύει την πρώην του που τη μπαλαμουτιάζει ένας χλιμίτζουρας.

Τους είδα ξανά, ήταν στα μαύρα ντυμένοι
 σε κάποιο δελτίο, 12 παρά.
Με έντονο βλέμμα κοιτούν τον πολίτη
μασάνε τα λόγια, θολή ματιά

Περίμενα λίγο μπας κι ακούσω μια φράση
φοβόμουνα βλέπεις, μην απολυθείς
γιατί είσαι μικρή, συμβασιούχα
με μια σύμβαση, εξάμηνήηηηη

Ένοιωσα κρίση πανικού,
σα να μην πέρασε μια μέρα
από το ναι της κάλπης μου
σα να μην πέρασε μια μέρα

Τους είδα ξανά, να σου ρίχνουν χαμόγελα λαμπρά
και όμως μοιάζουμε να ξέρουμε πως θα μας τα φαν
θυμήθηκα τότε που μου λέγαν πως υπάρχουν λεφτά
και τους έλεγα "δώσε μου και μένα μπάρμπα, αν μπορείς"

Και ξέρω αυτοί, προσπάθησαν , ξέρω
Να μου δώσουν και μένα να τα αγγίξω και εγώ
Μα τρόμαξαν τόσο που το χρέος μεγαλώνει
και έτρεξαν γρήγορα να τα αρπάξουν

Περίμενα ακόμα στου επαίτη τη στάση
μου φάνηκαν χρόνια αλλά θα ναι για πάντα
δεν έχω τσιγάρα, ούτε σύνταξης πλάνο
Θεέ μου έχουν μια λάμψη, τραγική

Ένοιωσα κρίση πανικού,
σα να μην πέρασε μια μέρα
που τα ευρώ μου φεύγανεεεεε
σα να μην πέρασε μια μέραααα

δε βλέπω το φώς του γύρισμούυυυυυυ

τα ρα ρα ρα τα τα ρα, ρα τα ταρα ρα ραααααα