Ποιός Ανέστης;

Φέτος οι γιορτές ήταν περίεργες. Με το θάνατο της γιαγιάς δεν είχαμε και μεγάλο κέφι για πανηγύρια. Προσπαθούσα όπως είναι προφανές να κρατήσω μερικές ισορροπίες με τον πατέρα μου, για να μη μας πάρει όλους τελείως από κάτω και έχουμε άλλα. Η ατμόσφαιρα βέβαια στα οικογενειακά τραπεζώματα ήταν ελαφρώς παγωμένη. Τι να κάνουμε..
Για αυτό το λόγο ακριβώς, της πένθιμης ατμόσφαιρας και της παγωμάρας, με ενόχλησαν όσο ποτέ άλλοτε τα πανηγύρια και οι υποκρισίες των πιστών τριγύρω μου. Όχι γιατί είχα εγώ τη δικιά μου μαυρίλα και την πίκρα μου – που ακόμα δε μου χει βγει κανονικά και κάποια στιγμή πρέπει να ξεσπάσω...- αλλά γιατι πάντα τέτοιες μέρες έχω διάφορες ενδιαφέρουσες κουβέντες με “πιστούς” που νηστεύουν και κρατάνε και καλά τα ήθη και τα έθιμα.
Ναι εμένα μου λες..Κατ αρχήν να πιάσουμε το θέμα της νηστείας. Όχι το θεολογικό και το ιδεολογικό υπόβαθρο, αυτά είναι περσινά σταφύλια ξινισμένα. Το πρακτικό υπόβαθρο εννοώ. Εγώ πχ οκ δε νηστεύω. Μεγάλη Πέμπτη έφαγα κρέας, και θα έτρωγα και μεγάλη Παρασκευή αν δεν το ρίχναμε στα θαλασσινά και τα ούζα. Βγήκα λοιπόν μεγάλη Παρασκευή το μεσημέρι για ένα ουζάκι με τον πατέρα μου. Σύσσωμο το πενθόν χριστεπώνυμο πλήθος τσάκιζε γαρίδες, καραβίδες, αστακούς, χταπόδια, καλαμάρια και ένα κάρο πράματα. Ωραία νηστεύετε ρε παλικάρια. Ρε τα τραπέζια αγκομαχάγανε κάτω από το βάρος των αφροδισιακώνε. Της γαρίδας το κάγκελο γινόταν. Άσε που οι μισοί φεύγανε μπουσουλώντας από το ουζάδικο, και δεν ήταν καν ακόμα 3 το μεσημέρι. Ωραία νηστεία, εγκράτεια, ευλάβεια και ταπεινοφροσύνη. Ρε εγώ τις κανονικές μέρες δεν τρώω έτσι...Μιλάμε για ένα λιμασμένο λεφούσι που είχε πέσει σαν τις ακρίδες στα σπαρτά. Πεινάσανε οι κακομοιρέοι γιατί όλη την εβδομάδα έτρωγαν τα ίδια κάθε μέρα. Ε και πως να το κάνουμε, με θαλασσινά δε χορταίνεις, χορταίνεις; Ούτε ξεδιψάς με το ούζο. Μόνο παραπατάς. Με ενάμιση τόνο φαϊ στο τραπέζι ξέρω και γω να νηστεύω αλάνια. Κατοχικό σύνδρομο 100% μιλάμε. Άσε που για άλλη μια φορά άκουγα τριγύρω συζητήσεις του στυλ “δεν έχουμε λεφτά, δε βγαίνουμε, δε ζούμε” κλπ. Ναι σε βλέπω πως ψωμολυσσάς κακομοίρη. Που έχεις στο τραπέζι σου δυο κοπάδια γαρίδες και ένα σόι αστακούς...Αυτό που έλεγε ο Χάρρυ κάποτε “το κρασί παλιό, το χαβιάρι μαύρο, ο αστακός ψόφιος”.. φτώχεια καταραμένη σου λέω..
Δεύτερη φρίκη έφαγα στον νεκροταφείο μετά, καθότι μεγάλη Παρασκευή ήταν και τα 9μερα της γιαγιάς, οπότε είχαμε δέηση, τρισάγιο πως το λένε δεν ξέρω. Είχε μαζευτεί πάλι το πλήθος των πιστών να τιμήσει ευλαβικά τους νεκρούς του. Αν ηχογραφούσα τις κουβέντες και δεν έλεγα στον ακροατή ότι βρισκόμαστε σε νεκροταφείο, θα νόμιζε οτι βρισκόμαστε σε καφενείο.. Δεν ξέρω αν είναι δικό μου κόλλημα, αλλά εμένα τα νεκροταφεία μου ρίχνουν τη διάθεση. Δε μπορώ ρε αδερφέ να γελάσω εκεί μέσα. Είχα βέβαια και τα δικά μου και ήμουν x10 μέσα στην πίκρα, αλλά όταν είδα τις κυράτσες με τα κολλάν, το νύχι κάγκελο και το ματοτσίνορο καγκελόφραξη μου ρθε μια σκοτοδίνη. Αφήστε τι έγινε μόλις βγήκε ο παπάς για να ευλογήσει τους τάφους. Μάχη. Σε ποιον θα πάει πρώτος. Βασικά ευτυχώς ήρθε σε μας πρώτος, καθότι ήμασταν και οι πλέον φρέσκοι πενθούντες και γλυτώσαμε νωρίς. Αλλά να βλεπες όλους τους χαροκαμένους που δε μπορούν να πάρουν τα πόδια τους να πιλαλάνε πάνω από τις ταφόπλακες για να αρπάξουν τον παπά να ξεμπερδεύουν νωρίς να πάνε για δεύτερο γύρο γαριδομασαμπούκας, θα σου γυρνάγαν τα άντερα ανάποδα.
Το βράδυ δε βγήκα άραξα στον κουμπάρο μου και τσακίσαμε παστά, μύδια , ούζα κλπ, αλλά ξέρω τι γίνεται. Πάνε πρώτα όλοι με ευλάβεια και κατάνυξη στον Επιτάφιο, φορώντας τα καλά τους, τα οποία ενίοτε είναι και υπερβολικά αποκαλυπτικά και αχεμ, αταίριαστα με το κλίμα μιας κηδείας, αλλά τεσπα, δε θα γίνω και πουριτανός. Άνοιξη είναι, έρχεται ο Υμέναιος και οι κορασίδες βλεφαριάζουν τα παλικάρια και γίνεται το νυφοπάζαρο. Ε ώπα. Στάκα. Αυτό γινόταν τελευταία φορά όταν η γιαγιά μου ήταν κορασίδα και βγαίναν απο το σπίτι μόνο στον Επιτάφιο και άμα γινόταν σεισμός. Τώρα μωρή λυσσάρα στον Επιτάφιο πας να βρεις γκόμενο; Είσαι πόσες φορές την εβδομάδα στα μπαρ, φορώντας από τίποτα έως κάτι, χορεύεις τσιφτετέλια με την κωλάρα σου έξω και πίνεις σα νεροχύτης σε ταβέρνα. Και στην περιφορά θυμήθηκες να βρεις άντρα; Που γαμώ το κέρατό σου, πόσοι σοβαροί γαμπροί (έχουμε και αυτό το κόλλημα, θέλουμε να βγάζουμε τα μάτια μας με τους νταγλαράδες οικοδόμους με το φτιαγμένο 106 που είναι γκαζιά και 10% μεγαλύτερη η τρύπα του όζοντος, αλλά όταν είναι για γαμπρό τον θέμε επιστήμονα, έξυπνο, με χιούμορ, με το σπίτι του, τη δουλειά του, και λίγο μαλακάκο για να τον έχουμε του χεριού μας..Χμμ σα να πρέπει να φυλάγομαι μου φαίνεται :P ) θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν σοβαρά έτσι όπως πήγες στον επιτάφιο σαν ξεβράκωτη λατέρνα.; Που η Καρέζη σου λείπει από την πλάτη και η μανιβέλα από πίσω να τη γυρνάει ο Αυλωνίτης.. Τέλος πάντων, πάει λοιπόν όλος αυτός ο συρφετός /νυφοπάζαρο βόλτα τριγύρω τον επιτάφιο να προσκυνήσουνε. Αντε να δεχτώ ότι ανάμεσά τους υπάρχουν και αγνοί πιστοί που πονάνε το θέμα και το νοιώθουν. Έστω για χάρη της αληθοφάνειας. Κάτσε όμως γιατι σου χω και συνέχεια.
Σε μας λοιπόν, μέχρι πριν μερικά χρόνια τουλάχιστον, οι τρείς επιτάφιοι της πόλης συναντιόντουσαν στην πλατεία. Στην πλατεία όπως καταλαβαίνετε υπάρχουν ουζάδικα. Και τριγύρω απο την πλατεία σε απόσταση 100 μέτρων. Είναι, μισό λεπτό να τα μετρήσω, 8 μαγαζιά. Με το που σκάγαν λοιπόν οι επιτάφιοι στην πλατεία και σταματάγαν , γινόταν ένα ΜΠΡΑΦ, και όλοι οι πιστοί γινόντουσαν μπουχός. Βάζαν όλοι τα πόδια στον ώμο και τρέχαν προς τα ουζάδικα να πιάσουν θέση, και ενδεχομένως τις τελευταίες γαρίδες. Ποια νηστεία και ευλάβεια και ποια πίστη μου λέτε. Κοράκια και νυχτερίδες και ακρίδες . Ο Αττίλας και οι Ούννο του μάλλον δεν είχαν τόση ορμή και αποφασιστικότητα στις επιδρομές τους. Μόνο που δεν αλαλάζουν οι δικοί μας, μάλλον λόγω του πένθιμου πνεύματος της μέρας. Σε 37 δευτερόλεπτα έχουν μείνει οι επιτάφιοι μόνο με τα παπαδάκια και τους παπάδες, και τα ουζάδικα έχουν γεμίσει μέχρι τα μπούνια.
Παρεπιπτόντως, ακόμα νηστεία λέμε ε, όχι αστεία. Για κάποιο περίεργο λόγο όμως που δεν έχω μάθει ακόμα, μάλλον με το που προσκυνήσεις τον επιτάφιο επιτρέπεται και καλά να φας και λάδι. Και πως κάνουν τα σκασμένααααααααααααα... σαν ισλανδοί τουρίστες στη Σαντορίνη μιλάμε. Που βλέπουν την ψωμάρα με το λάδι να γυαλίζει στην παπάρα και βαράνε 17 οργασμούς. Βλέπεις την αντανάκλαση της τηγανητής γαρίδας στο μάτι τους και τρομάζεις. Μιλάμε για ματιά Τζακ Νίκολσον στη Λάμψη, στη σκηνή που σπάει την πόρτα. Είμαι πεπεισμένος ότι σε εκείνες τις φάσεις ο έλληνας θα πολεμήσει με αυταπάρνηση και λύσσα για το τελευταίο πλοκάμι χταποδιού αν του το απειλήσει ο οποιοσδήποτε. Έτσι λοιπόν το πλήθος των πιστών γιορτάζει την απελευθέρωσή του από τη νηστεία, πέφτωντας ως κοπάδι όρνεων και λύκων στα απομεινάρια της κατεψυγμένης μάχης και της φρεσκότατης γαρίδας τούρμπο από Μαρόκο που προχτές της κάναμε τα 40. ΜΕΤΑ από την ουζοκατάνυξη, οι παλαιότεροι πάνε να ψοφονταρέψουν νωρίς νωρίς στα σπίτια τους γιατί το Σάββατο το πρωί έχουν να πάνε και να κοινωνήσουν κιόλας, α και να ξαναδείξουν την ανύπαντρη κόρη τους με τα καλά της πρωί πλέον στην εκκλησία, με το φώς του ήλιου. Μή τυχόν και την΄εχασε κανείς το βράδυ και δεν την είδε καλά.. Που κακώς ανησυχούν γιατί μια χαρά την είδαν και το βράδυ, αφού όταν ο μπαμπάς πήγε για τούφες, η κόρη έσκασε μύτη στα ελληνάδικα και του δωσε και κατάλαβε μέχρι τις 7 το πρωί. Μιλάμε θρήνοοοοοοοοοοοοοος στα κλαμπ μετά τον επιτάφιο. Μιλάμε για γκόμενα που με τρόμο και φόβο μου την έλεγε που δε νηστεύω και δεν ακολουθώ τις παραδόσεις. Να τη βλέπατε πως σπάραζε το κορμί της από πόνο όταν χόρευε το βρέχει φωτιά στη στράτα μου μετά τον επιτάφιο. Πως γυάλιζε το στριγκ της στο τσιφτετέλι που είχε ανέβει λιάρδα πάνω στον πάγκο και είχε σηκώσει το φόρεμα μη χάσουμε καμιά λεπτομέρεια..
Μπορεί να ήταν,είναι και να είναι εσαεί χαζοβιόλα και ξέκωλο, αλλά δε μπορώ να πω, κορμάρα η άτιμη, η αλήθεια να λέγεται. Ο θρήνος θρήνος, ο επιτάφιος επιτάφιος, η πίστη πίστη, αλλά και η Δημητρίου Δημητρίου. Όλα και όλα..
Κλείνει η παρένθεση με τον εξαιρετικό κώλο του ξέκωλου. Έτσι λοιπόν και το πιστό πλήθος της πολλά υποσχόμενης νεολαίας θρηνεί εν κατανύξει το βράδυ της μεγάλης Παρασκευής και γίνονται και κουνουπίδια. Και πάνε κατευθείαν το πρωί να κοινωνήσουν και βρωμάνε πετρελαιοτεκίλες και ντιζελοουίσκια και μαζί με την κοινωνία παραγγέλνουν στον παπά και κανα φυστικάκι και κανα καροτάκι με ξύδι μην πιούν το γλυκό κρασί ξεροσφύρι και τους βαρέσει...
Τέτοια βαθειά κατάνυξη και πίστη κάθε χρόνο μιλάμε.
Νηστεύουν όλοι, μερικοί και 40 μέρες κιόλας. Αλλά και τα καντήλια τους κατεβάζουν, και πηδάνε μια χαρά –και όχι μόνο τη νόμιμη- και τρώνε διπλάσια από όταν δε νηστεύουν (είπαμε, για να χορτάσεις θες δυο αστακούς. Ενώ με μια μπριζολίτσα είσαι οκ..), και κάνουν και τις παγαποντιές τους στη δουλειά, στην εφορία, κλέβουν στο ζύγι, κλέβουν το γείτονα, καταπατάνε κανα οικοπεδάκι, βάζουν καναν ώροφο παραπάνω στο αυθαίρετο κλπ κλπ. Αλλά μετά, όταν βάλουν την κοστουμιά και πάνε στην εκκλησία, όλα μέλι γάλα. Και ξέρουν να κουτσομπολεύουν κάτι αχρείους αλήτες που κάποτε είχαν μαλλιά κιόλας, και δεν πατάνε ποτέ στην εκκλησία οι άπιστοι που θα τους κάψει πατίκορφα ο καλός Θεούλης και ο Άη Γιώργης μεγάλη η χάρη του.
Πείνασα τώρα. Και δε μπορεί και κανείς σήμερα γαμώτο, γούσταρα να πάω μια Πλάκα να χτυπήσω καμιά μπυρίτσα..