Σαββατιάτικη μαυρίλα

(Δανεικό πρότυπο ξεκινήματος απο Zaphod)
Ποτά: Αψέντι (μούφα, δεν πίνεται) , Τεκίλα, Καφές (φραπές με 17 ζάχαρες)
Μουσική υπόκρουση: Paradise Lost - Walk away (διασκευή απο Sisters of Mercy), Yngwie Malmsteen - Fuguetta
Υποβόσκουσα Μουσική Υπόκρουση: Βρέχει φωτιά στη στράτα μου, Μην του μιλάτε του παιδιού, As I die
Διάθεση : βλ. τίτλο ποστ
Τι πράμα είναι αυτό ρε διάολε. Πάνω που έχεις κέφια, ορέξεις, διάθεση και ορμή, σε περιμένει μια μαυρίλα σε κάποια σκοτεινή γωνιά (τρελλο καμουφλάζ.. Μαύρο σε μαύρο, δε φαίνεται Χριστός) και μόλις περάσεις, κεντράρει, σημαδεύει και φααααααααπ σου βαράει μια ροπαλιά και σε ξαπλώνει στα παρτέρια.
Μιλάμε για επικές καταστάσεις. Δεν προλαβαίνεις ούτε βοήθεια να πείς. Μετά καθώς είσαι ξαπλωμένος στο χώμα και μετράς αστεράκια αναρωτιέσαι και "γιατί ρε διάολε;". Και προφανώς απάντηση δεν έρχεται από πουθενά, διότι ως γνωστόν όποιος ακούει φωνές χύμα έχει πρόβλημα Ζαν ντ'Αρκ, οπότε διατρέχει και μεγάλο κίνδυνο να τον κάψουν σε καμιά πυρά. (Μπορεί να μην καίμε σε πραγματική πυρά τώρα, αλλά έχουμε την τηλεοπτική πυρά που τσούζει και διαρκεί περισσότερο)
Η μαυρίλα είναι προνόμιο όλων. Είναι η τελευταία ζώσα Ερινύα που γουστάρει να σε ροπαλιάζει στις πιο ανυποψίαστες στιγμές άνευ λόγου και αιτίας. Είναι η σοδομιστική συνουσία με το υποσυνείδητό σου και για αυτό σε πιάνει κυριολεκτικά στον ύπνο. Κοινώς, τον τρώς από το πουθενά και δεν παίρνεις χαμπάρι ποιος σε φυστίκωσε, γιατί σε φυστίκωσε και γιατί εν τέλει είχε ανάγκη να φυστικώσει εσένα και όχι κανα πιπινάκι που στο κάτω κάτω είναι απείρως πιο ενδιαφέρον και διασκεδαστικό.
Η μαυρίλα κάνει την εμφάνισή της ύπουλα και πισωκολλητά, κάτι φάσεις που είσαι μόνος (κυρίως) σπίτι και είτε κωλοβαράς στο pc, είτε δουλεύεις στο pc, είτε χλωρινιάζεις το μπάνιο, είτε κόβεις κρεμμύδια, είτε ξύνεις ηδονικά τη βουβωνική σου χώρα μετά από μια οικογενειακή πίτσα με σουτζούκι και μπολικο ταμπάσκο. Πράγμα που συνέβει και χτες βράδυ, σε πρωτογενές στάδιο. Εκεί που άραζα και ξυνόμανε, φαπ. Τσουυυπ! Ααααα!! Ένοιωσα μια παρέα δίπλα μου. "Ενδιαφέρον" , σκέφτηκα. Ήθελα παρέα και ήρθε. Το ότι εκείνη την ώρα έπαιζε το "Lady in black" δεν με προϊδέασε ποσώς και κακώς, έπρεπε να είμαι πιο υποψιασμένος. Να το κλείσω απευθείας, να βάλω τα καινούρια της Πάνια (Ladies and gentlemen, meine Damen und Herren, ΤΟΪ ΤΟΪ ΤΟΪ, ich bin ein griechischer Mann! Βας βας βας ο Παρασκευααας βας βας) μπας και στρώσω. Αλλά όοοχι εγώ. Ηθελα ρομαντισμούς και σκοτάδια και αρωματικά λάδια στο burner. Ηθελα Lady in black, ήθελα With or without you, ήθελα Sleeping sun, ήθελα Concerto Aranjuez και τέτοια ανεβαστικά. Που πα ρε Καραμήτρο ξεβράκωτος στο λάκκο με τους αραπάδες;
Άρχισε που λέτε να μου την πέφτει η Μαυρίλα (απο δώ και πέρα θα τη θεωρούμε πρόσωπο.Μια μυστηριακή και χθόνια θεότητα)(γιατί, οι αρχαίοι που είχαν θεούς για τα πάντα χαζοί ήταν;). Στην αρχή κάθισε δίπλα μου. Μου χαμογέλασε διακριτικά. Ήταν ντυμένη με ένα (μαύρο προφανώς) κολλητό φόρεμα που άφηνε να φαίνονται τα ζουμερά της στήθη μέσα από ένα διακριτικά αβυσσαλέο ντεκολτέ. Εγώ αλλοιθώρισα. Φαντάρος γαρ. Κάθισα πιο άνετα στον καναπέ και της έσκασα το πατενταρισμένο χαμόγελο του Zaphod με τίτλο "πως να ρίξετε νεαρά και αθώα προκαλώντας της ταυτόχρονα σεξουαλική υπερδιέγερση, τρόμο και περιέργεια). Εκείνη δε μίλησε. Χαμογέλασε ξανά και έκανε αυτή την χαρακτηριστική κίνηση που σύμφωνα με το body language σημαίνει ότι το γκομενάκι σε γουστάρει. (Δε λέω ποια κίνηση, μην διαρρέουν μυστικά αιώνων). Πάνω που άρχισα να γέρνω προς το μέρος της, κάρφωσε τα μάτια της κάπου πίσω μου και τα γούρλωσε. Ε τι ήθελα να γυρίσω. Έπεσα μέσα στην παλαιότερη παγίδα του κόσμου. Με το που γύρισα, ΓΚΝΤΑΟΥ! Έφαγα μια ροπαλιά, άλλο πράμα..
Είδα ίσα με ενάμιση εκατομμύριο εφιάλτες το βράδυ. Ξύπνησα κάθετα στον άξονα του κρεβατιού, με το χέρι να ακουμπάει πάτωμα και το κεφάλι σχεδόν απ έξω. Και προφανώς πιτα στον ιδρώτα. Ξύπνησα με τη διάθεση που πρέπει να είχε ο Ξέρξης τη δεύτερη μέρα στις Θερμοπύλες, ο Χίτλερ όταν του είπαν "Die Amerikaner sind hier!", ο Καίσαρας όταν γύρισε πίσω και είδε το Βρούτο, ο φίλος μου ο Χ όταν άκουσε το "είμαι έγγυος" και ο Γεράσιμος όταν ήπιε το σφηνάκι-Βότκα-χειροβομβίδα πριν κάποια χρόνια στη "Βαγδάτη".
Είμαι μέσα στη μίρλα, στη γκρίνια και στην Μαυρίλα. Στραβοξύπνησα και έχω άπειρη διάθεση να γκρινιάξω, να γκαρίξω και να δείρω κάποιον. Ευτυχώς όλοι βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας και θα μου ξεφύγουν. Ευτυχώς για αυτούς. Οπότε γκρινιάζω εδώ μέσα. Με ενοχλούν τα πάντα σήμερα. Από τον πιστό μου Holborn και την οθόνη του pc, μέχρι την περιορισμένη παραγωγή ζαχαροκαλάμου στη Βραζιλία.
Μάλλον θέλω διακοπές...
Καλημέρα..
γαμώ τα τρακτέρια που οργώνανε τους αγίους τόπους και δεν τους αφήσανε χύμα να πνιγούν στην τσουκνίδα ο Άννας και ο Καϊάφας..