Η επιστροφή του ασώτου

Σε αντίθεση με τα όσα κακεντρεχή και αηθέστατα που ισχυρίζεται αυτός ο κακοπληρωμένος κονδυλοφόρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ο ασαφής τουρίστας, όχι καλοί μου φίλοι δεν είμαι ακόμα αναίσθητος σε κάποιο μπαρουτοκαπνισμένο μπαρ, ούτε κοιμόμουν στο παγκάκι στη στάση στη Μαβίλη με μουστάρδες και λαχανοκαρότο μαγιονέζα (με ταμπάσκο) να μου λεκιάζουν το πουκάμισο. Στις γιορτές κυρίως φρόντισα την μπυροκοιλιά μου. Την περιποιήθηκα. Την κανάκεψα, την έθρεψα και την μεγάλωσα. Πρέπει να έπεσε μέσα, ίσα με μισό κοπάδι γουρούνια, και μια πλαγιά πρόβατα. Και δεν είμαι σίγουρος, αλλά μάλλον πρασινάδα δεν ακούμπησα καν. Ίσως και νερό.. Ευτυχώς που φέτος δεν το ριξα πολύ στα γλυκά γιατί θα είχα πάει καμια 90αρα κιλά χωρίς το ΦΠΑ. Επίσης αφού επιτέλους πληρώθηκα, είχα κέφια για έξοδα. (κυρίες και κύριοι, ο μαλάκας). Τώρα τα μετράω πάλι, αλλά καλά περάσαμε, να πάει να απαυτωθεί με ζώα ελευθέρας βοσκής. Αντίθετα με ό,τι πιστεύει ο κακοήθης τουρίστας έχω αναστηθεί από τις 6 του μηνού. Μετά τις γιορτές ξεκουραζόμουν από την κούραση των γιορτών. Το τι περπάτημα και πήγαινε έλα έριξα δεν λέγεται. Έιδικά μέσα στους Χόντους.... Ναι ρε, μπήκα. Εγώ. Μέσα. Στο. Χόντο. (Θα τα διαβάσει τώρα η άλλη και θα παίξει παντόφλα, αλλά ήρθε η ώρα να ξεσπαθώσουμε εμείς οι ελεύθεροι πολιορκημένοι του Χόντος Σέντερ!) Έχω την αίσθηση πως πέρασα τις γιορτές εκεί μέσα. Και το χειρότερο είναι πως τις περισσότερες φορές πήγα μόνος μου. Ναι ρε μόνος μου. Αλλά είχα λόγο. Εντάξει οταν έχεις φίλες, αδερφές, μανάδες, κουμπάρες, κλπ κλπ + την δικιά σου, που δεν είναι όλες του τρίπτυχου cd/dvd/βιβλίο, ε ποιο είναι το σιγουράκι για γυναίκα; κανα καλλυντικό. Οπότε παίρνεις βαθιά ανάσα και μπουκάρεις. Την πρώτη φορά που πήγε μόνος του ο τολμηρός Κθουλιάρης (εγώ) (αλλάζουμε πρόσωπο για δραματοποίηση), ένοιωθε ένα ρίγος να του διαπερνάει τη ραχοκοκαλιά του. Τα πλοκάμια του κινούνταν ανήσυχα. Στο δρόμο είχε γαμωσταυρίσει ένα εκατομμύριο φορές την απόφασή του να κατεβει Γλυφάδα μεσημεριάτικα, αλλά το είχε πάρει απόφαση. Θα έπαιρνε στην Κθουλιάρα του κανα μπόντι κάτι, μπόντι έτσι, ντεμακιγιάζ, πασπαλιψάζ, αρωματιζάζ γενικότερα. Στο Χόντο γινόταν και ας μου συγχωρήσουν οι κυρίες και οι φλούφληδες την έκφραση, της ΠΟΥΤΑΝΑΣ. Και κατά τόπους κυριολεκτικά, της πουτάνας. Η μία απάνω στην άλλη. Ώρες επί ωρών κοιτάζοντας κάποιο ραφάκι με χρωματιστά μπιχλιμπιδάκια (σαν τους Ινδιάνους με τις χάντρες ένα πράμα) και προσπαθώντας να βρούν την σωστή απόχρωση. Διάσπαρτα ζευγάρια που συνήθως τσακώνονται και κάνουν και τον συνηθισμένο διάλογο που κάνει ενίοτε και ο Κθουλιάρης με την Κθουλιάρα του. (Άντε τελείωνε/ μισό λεπτό ακόμα/ κοντεύουμε μισό αιώνα εδώ μέσα/ μη με εκνευρίζεις είπες οτι δεν θα γκρινιάξεις/ είπα ότι δεν θα γκρινιάξω φέτος, τώρα έχει αλλάξει η χρονιά/ μα εγώ θέλω να γίνομαι όμορφη για σένα, και πρέπει να προσέχω τι παίρνω/ αν συνεχίσεις να καθυστερείς τόσο πολύ για να βρείς τι χρώμα γαμοκραγιόν θα φορέσεις, θα κλείσουμε τα 80 και θα έχω πολύ καταρράκτη ή πολύ άνοια για να με νοιαζει αν είσαι όμορφη/ γκρουμφ αντρες) Ο μικρός Κθουλιάρης ένοιωσε μια δύσπνοια ένα κατιτίς. Ο αήρ ήτο μολυσμένος από ένα εκατομμύριο πατσουλιά, ένα αποπνικτικό σύννεφο αποφοράς και δυσωδίας για τα ευαίσθητα ρουθούνια του. Έπρεπε να κάνει γρήγορα και θα το κατάφερνε. Μέσα σε 10 λεπτά είχε πατήσει τρείς πωλήτριες, και αρκετές πελάτισες, αλλά πήρε αυτά που ήθελε, έκανε θεαματικό πλονζόν πρός τα ταμεία όπου και απλά χρειάστηκε να χαμογελάσει διακριτικά στην πωλήτρια για να την τρομοκρατήσει αρκετά ώστε να του κάνει το λογαριασμό και να την κάνει απο κει μέσα. Βγήκε από τον σιχαμερό ναό με τα πλοκάμια του να ανεμίζουν πίσω του και τις κορες διεσταλμένες από τρόμο. Γονάτισε και έστειλε τις ευχαριστίες στου στον Τσαθόγκουα και τον Άζαθοθ και ορκίστηκε να μην ξαναπατήσει το πόδι του στο κτίριο αυτό... Εκείνη τη στιγμή χτύπησε όμως το κινητό του. Ήτο η Κθουλιάρα του.. "Το απόγευμα πρέπει να περάσουμε 5 λεπτάκια από τον Χόντο ,έχω κάτι να πάρω. Ε...5 λεπτάκια, ....νταξ..δεν θα είμαστε και με το ρολόι" Ο μικρός Κθουλιάρης ούρλιαξε.. υ.γ : Και μπορεί η Κθουλιάρα να είναι πολύ διαβαστερή και μουσικόφιλος, αλλά ευτυχώς είναι και εντελώς γυναίκα, και όποτε μπαίνει εκεί μέσα, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.. θα σας πω στο επόμενο τι τράβηξα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς