Πάλι θα φάμε...

Έρχονται γιορτές.. Ευτυχία. Αφθονία. Χοληστερίνη και ζάχαρο. Μπρίο και κέφι σε ντο ματζόρε (η δικιά μου φωνή μάλλον είναι κλειδωμένη σε ένα μόνιμο Em οπότε λογω πένθους δεν με αφήνουν ποτέ να τραγουδήσω στις γιορτές. Εδώ που τα λέμε, δεν με αφήνουν ποτέ να τραγουδάω. Βασικά, σταμάτησα να τραγουδάω και στο μπάνιο, γιατί τα πλακάκια μου αποκτούσαν πολύ απειλητικές διαθέσεις όποτε ερμήνευα μεγάλες επιτυχίες του Σταμάτη Γονίδη στο τηλέφωνο του ντους. Και στο καπάκι Celtic Frost) . Έρχονται γιορτές και εκτός από τους συνταξιούχους, τους συμβασιούχους, και εμένα, όλοι οι αλλοι θα φάνε και θα πιούνε με την ψυχάρα τους. Στις γειτονιές θα μοσχομυρίζει το μαχλέπι, το ξύσμα πορτοκάλι και το κανελογαρύφαλλο (αυτά άχρηστες νεοελληνίδες είναι μερικά από τα μυρωδικά που βάζουν στα τσουρέκια, στα μελομακάρονα κλπ κλπ :P) . Μέσα στα σπίτια οργασμός εργατικότητας. Στο δικό μου σπίτι οργασμός ούτε για πλάκα. Εκτός άμα τελικά βάλουμε Filmnet στην πολυκατοικία, οπότε όλο και κάτι θα κάνουμε.. Μανάδες βουτηγμένες μέσα σε λεκάνες με αλεύρια, αυγά, ζάχαρες κλπ. Σαν το φάντασμα του Κάντερβιλ με ποδιά. Πατεράδες που ζυμώνουν τα τσουρέκια (αφού φουσκώσει καλά η ζύμη) γιατί είναι πιο δυνατοί . Παιδάκια να τσακίζουν ο,τιδήποτε έχει μέσα ζάχαρη και να ουρλιάζουν ευτυχισμένα πασαλειμμένα με άχνη. (Ναι και εγώ θέλω να τα πετάξω από το μπαλκόνι, αλλά δεν έχω καμία όρεξη να κάνω πρωτοχρονιά με τον Μπάμπη τον Σουγιά στην υπόγα του αστυνομικού τμήματος). Φέρτε μου μελομακάρονα. Μελομακάρονα όμως. Όχι σκέτα -μακάρονα. Να είναι καλά μελωμένα. Να είναι υγρά, όχι ξερά. Και να έχουν πολύ πορτοκάλι και κανέλα. Νταξ; Και για αυτούς που απορούν γιατί τα λένε μελομακάρονα αφού δεν έχουν σχέση με μακαρόνια, άντε να κάνω την καλή μου πράξη και να απαντήσω πως η κατάληξη δεν έχει σχέση με τα μακαρόνια αλλά με τα γαλλικά macarons, που σε ελεύθερη μετάφραση είναι κάτι σαν τα δικά μας αμυγδαλωτά-ζαχαρωτά, με μορφή όμως κωκ. Σας μπέρδεψα; ε... πηγαίντε εδώ να δείτε μια συνταγή να καταλάβετε για τι πράμα λέμε και γιατί λέμε και τα δικά μας μελομακάρονα. Τέλος πάντων. Και άντε να ξεφύγουμε από τα γλυκά. ΦΑΙ .. πολύ φαϊ. Και κυρίως κρέας. Απο όλα τα είδη, γιατί είμαστε και μερακλήδες και γουστάρουμε ποικιλία. Προσωπικά είμαι αντίθετος στην μόδα της γαλοπούλας, που λόγω χαμηλών λιπαρών και θερμίδων προτιμάται από τις νοικοκυρές που πάντα σκέφτονται και το οτί θα φάνε έναν σκασμό πράγματα τα Χριστούγεννα, οπότε προσπαθούν να βάλουν και ένα μέτρο όσο γίνεται. Δεν μου αρέσει η γαλοπούλα ιδιαίτερα. Όπως και να είναι μαγειρεμένη.. Την έχω φάει με ένα εκατομμύριο τρόπους. Δεν.. Όταν στο τραπέζι σκάει το τρυφερό και ζουμερό γουρουνοπουλάκι, με την πετσούλα του καλά ξεροψημένη, περιχυμένη με τους χυμούς του και λεμονάκι, και από πάνω μπόλικο φρεσκοτριμμένο πιπέρι, εγώ παραδίνομαι. Εκεί χάνονται όλες οι αντιστάσεις και δεν μασάω μία. Πιστεύω πως για ένα τέτοιο θεϊκό γουρουνόπουλο θα άντεχα και ίσα με 2 λεπτά πάλης με τον Κόναν τον βάρβαρο. (Πωπω με έπιασε μια λιγούραααααα... και που να τρέχω στην Καλαμάτα ή στην Δημητσάνα για γουρουνοπούλα. Είναι μακριά..) Στα χριστουγεννιάτικα τραπέζια γενικά γίνεται το έλα να δείς. Έχω ακούσει από παραδοσιακά τραπέζια ανάλογα με την περιοχή, μέχρι "εκκεντρικά" χριστουγεννιάτικα τραπέζια που τους την κάρφωσε με τις γαλοπούλες και τα γουρουνόπουλα και αντί αυτών έφτιαξαν κινέζικο, ταϋλανδέζικο, μέχρι και μεξικάνικο. Το κύριο είναι πως στο 90% των σπιτιών μαζεύεται ένα μέρος του σογιού (το άλλο μέρος του σογιού σε άλλο σπίτι γιατί είναι τσακωμένοι με τους άλλους επειδή τους έφαγαν μια στάνη στα Τζουμέρκα που κανείς ποτέ δεν έχει δεί) και αρχίζουν : "αααααααααααα γεια στα χέρια σου Μαρίκα, αυτό τί είναι;" "Γαλοπούλα με σως από δαμάσκηνα, 3 πιπέρια και κράνμπερρυ" "Είχατε και στον Μελιγαλά σως και κράνμπερρυ;" "Ναι ρε, μας κυνήγαγε η μάνα μας το πρωί με το κράνμπερρυ στο χέρι" "Ναι και εγώ άμα δεν επινα μια Moet et Chanton και δεν κάπνιζα ένα Μontechristo, δεν με άφηναν να πάω στο δημοτικό" "Μήτσο μην τρώς πολύ" "Έτσι λίγο για το καλό".. μετά από λίγο "Ελένη, σοοδεεεεεεεεεες" "Αχ στα λεγα εγώ, μην φας πολύ θα φουσκώσεις" "Δεν έφαγα πολύ, με πειράζει το μοσχοκάρυδο στη μπεσαμέλ" "Το ένα ταψί πατάτες και μισό γουρούνι που εφαγες δεν σε πειράξαν δηλαδή;" Η υπεραττάκα που θέλω να πέσω κάτω κλαίγοντας από τα γέλια όποτε ακούω είναι η Αχ καλή μου εγώ κάνω δίαιτα και δεν θα φάω πολύ, θα δοκιμάσω ίσα-ίσα. Αυτή ακούγεται κυριως σε πάρτυ και όχι οικογενειακές συγκεντρώσεις. Η αττάκα αυτή μεταφράζεται σε "Θα ξεκωλιαστώ στο φαϊ αλλά στα κρυφά για να μην νομίζουν πως δεν προσπαθώ,άλλωστε πρέπει να κρατήσουμε και τα προσχήματα." Μετά γίνεται του Σπίθα το κάγκελο. (Οι της γενιάς μου και πίσω αν έχουν διαβάσει μικρό Ήρωα θα θυμούνται τι κατέβαζε ο Σπίθας). Συμβουλή : Αυτοί που το λένε αυτό, είναι συνήθως αυτοί που θα δείτε να τρώνε με μούρη στον τοίχο και πλάτη στον κόσμο. Και μετά σκάνε και τα γλυκά. Εκτός από τα πατροπαράδοτα, κάτι μελομακάρονα, κάτι κουραμπιέδες, κάτι δίπλες, κάτι ξεροτήγανα κλπ κλπ, έχει φέρει και ο κάθε καλεσμένος και το κατιτίς του. Αυτός που θυμάται να φέρει τούρτα σοκολάτας, γίνεται και ο αγαπημένος συγγενής του έτους για μένα. Αφού ο κόσμος τσακίσει όλη αυτή την απίστευτη ποσότητα (που σέ ένα σχετικά μεγάλο σόι, σίγουρα επαρκεί για να ταϊσει μια χώρα όπως η Μποτσουάνα για έξι μήνες) πάνε και ξεραίνονται σαν τα πτώματα όπου βρουν. Σε καναπέδες, σε κρεβάτια, σε φλοκάτες, όπου έχει χώρο ρε παιδί μου. Λύσιμο ζώνης, ξεκούμπωμα πουκαμίσου κλπ. Και ζωώδεις αναστεναγμοί "ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωχ" "αααααααααααααααααααααχχ" "να χαμε ένα καφεδάκι τώρα. ΜΙΜΙΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΚΑΦΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ" (σταμάτα ρε θείο, άσε μας να νταγκλιάσουμε).. ααααααααχ... που θα πάει, δεν θα έρθουν οι γιορτές.. Από τώρα δίαιτα κάνω για να έχω χώρο.. (καλά μην ψαρώνετε, που θα κάνει ο κοιλιόδουλος δίαιτα...) Στο επόμενο θα παίξει και περιγραφή της βραδυνής εξόδου μετά τη μάσα..