Αυτό δεν είναι ανώδυνο..

Κάθε χρόνο τα ίδια. Το παιδί πονάει. Δεν ξέρω αν αυτό που παθαίνω έχει επιστημονική ονομασία ή αν το έχουν κατατάξει κάπου οι ψυχολόγοι, αλλά εγώ θα το ονόμαζα σύνδρομο μετα-διακοπικής κατάθλιψης. Κάθε χρόνο τα ίδια. Την τελευταία μέρα των διακοπών κομματιάζομαι. Και μετά είμαι έτσι για καμιά βδομάδα ή και βάλε, εξαρτάται από το πόσο καλά πέρασα. Και πως να μην είμαι. Όταν από τον Μυλοπότα και τις ξαπλώστρες μου, την Caroline και τα παγωμένα Breezer, βρίσκομαι ξαφνικά σε ένα χώρο με πισιά, πληκτρολόγια και χαρτούρα με προτάσεις για τα ευρωπαϊκά project του Σεπτέμβρη. Που "project" να κάνει ο απαυτός τους και να έχουν φάει και tabasco! Είμαι σε κατάσταση πνευματικής αποχαύνωσης και ψυχολογικής άρνησης. Αρνούμαι να αντιμετωπίσω την σκληρή πραγματικότητα γύρω μου και αρνούμαι να δεχτώ ότι έτσι είναι τα πράγματα, σκάσε και δούλευε, μην είσαι μαλάκας. ΟΟΟΟΟΧΙ, είμαι μαλάκας και θα αντισταθώ. Ο αγώνας μου ενάντια στην πραγματικότητα θα είναι ανηλεής. Δεν θα με καταπιέσετε εμένα μέχρι να στρώσω χαρακτήρα. Μην πλησιάζετε, το παλλικάρι δαγκάνει! Δεν μπορώ να κοιτάω γύρω μου. Μου είπαν να βγώ χτες βράδυ και μου ήταν αδύνατο. Να βγώ να πάω ΠΟΥ? Στην Όλγας στον Κυρ-Μάκη? Στην άλλη την πλατεία που πάντα ξεχνάω το όνομά της αλλά έχει δροσιά το βράδυ? Δεν πάω πουθενά ρε. Σπίτι μου μόνος μου μαζί με τον πόνο μου. Με κρασάκι, τσιγαράκι και χαζοκούτι, να χαζέψω και άλλο να ηρεμήσω. Θέλω διακοπές μετά τις διακοπές. Διακοπές για να ξεχάσω τις διακοπές και να επανενταχτώ κανονικά στο χαμαλίκι που χαϊδευτικά αποκαλούμε "η δουλειά μου". Θέλω πρόγραμμα αποτοξίνωσης από τα ποτά, τα ξενύχτια, τα ωραία μπαράκια, το πανέμορφο νησί, όλες τις γνωριμίες που κάναμε, και τα απίστευτα βρωμόγελα που ρίξαμε. Πρέπει να βγάλω αυτό το ξύλινο χαϊμαλί που φόραγα στο λαιμό τοσες μέρες, και πρέπει να ξε-μαυρίσω επειγόντως. Είμαι κοντά στο να πάθω κρίση πανικού τώρα. Οι τοίχοι του γραφείου σαν να με κοιτάνε απειλητικά. Το νοιώθω σε λίγο θα αρχίσουν να πλησιάζουν... Οξωααααααααααααααα (Ξύπνα μλκ έχεις κόψει αλυσίδα και είσαι έτοιμος να σαλπάρεις για λιμάνια ξένα) (το ξέρω, άσε με. Καλύτερα σαλπαρισμένος παρά αγκυροβολημένος μπροστά στην 17αρα) (ναι αλλά η δουλειά σου, οι συνεργάτες σου, οι ευθύνες σου?) (σκατά στα μούτρα σου ρε, είναι πολύ πιο ωραία όταν δεν έχω τίποτα απο αυτά να μου σκοτίζει τα αποτέτοια) (σκάσε, βούτα και κολύμπα, γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή) (επιλογή έχω, κανα μύριο ευρά στην τράπεζα δεν έχω) Θα μου περάσει, που θα πάει.. Σε καμιά βδομάδα θα είμαι πάλι οκ. Κουρδισμένος και προγραμματισμένος να αντέξω μέχρι του χρόνου τον Αύγουστο.. Δουβλίνο rulez πάρτε και ωραίο κομματάκι που πάει με τη διάθεσή μου : If I walk down this hallway Tonight it's too quiet So I pat through the dark And call you on the phone Push your old nummer And let your house ring Till I wake your ghost Let him walk down your hallway It's not this quiet Slide down your receiver Stand across the wire Follow my number Slide into my hand It's the blaze across my nightgown It's the phone's ring I think last night you were driving circles around me I can't drink this coffee Till I put you in my closet Let him shoot me down Let him call me off I take it from his whisper You're not that tough It's the blaze across my nightgown It's the phone's ring You were in my dream (It think last night) You were driving circles around me