Ο μικρός Κθουλιάρης και ο ήλιος

Ο μικρός Κθουλιάρης ξύπνησε από τον λήθαργό του και ανασηκώθηκε πάνω στο αναπαυτικό πέτρινο κρεβάτι του. Η ευχάριστη υγρασία της σκοτεινής σπηλιάς του ,γεμάτης λειχήνες και ασπριδερά φωσφορίζοντα ζωϋφια πάντα έκανε καλό στον κατά τα άλλα ταραγμένο ύπνο του. Εκείνο το βράδυ είχε δεί πολύ ωραία όνειρα. Οτι λέει είχε πάρει προαγωγή σε Θεό των Αζτέκων γιατί είχε πεθάνει ο Χουτζιλοποχότλι (και γαμώ τα ονόματα) και είχε μείνει η θεση κενή. Οπότε λέει και για να γιορτάσουν την άνοδό του, είχαν κάνει ένα τρελλο τσιμπούσι (τσιμπου-"ΣΙ" !! ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ) στην πυραμίδα του Ήλιου και του είχαν θυσιάσει καμια 20αρια χιλιάδες κόσμο, μεταξύ των οποίων και παρθένες! είχε φχαριστηθεί τζιέρια στα κάρβουνα.. Ο μικρός Κθουλιάρης τίναξε από πάνω του τα τελευταία απομεινάρια του ύπνου και έμεινε για λίγο ακίνητος. Τα πλοκάμια του κινούνταν αργά αργά, σαν θαλάσσιες ανεμώνες σε ελαφρύ ρεύμα. Κάτι χτύπησε το πρόσωπο του μικρού Κθουλιάρη. Κάτι ζεστό και απαλό. Ξαφνιάστηκε. Ανοιξε με προσοχή το ένα μάτι και κατάλαβε πως ακόμα και εδώ, στα έγκατα της σπηλιάς του στην R'Lyeh είχε φτάσει ο καλοκαιρινός ήλιος. Τον είχαν προειδοποιήσει οι μεγάλοι για τον ήλιο. Είναι λέει ένα μεγάλο κίτρινο πράγμα στον ουρανό που καίει τις φτερούγες και στεγνώνει τα πλοκάμια. Είναι λέει ένα πράγμα που κάνει τα κοπάδια των ανθρώπων πιο χαρούμενα και χαμογελαστά ,άρα είναι φίλος μας εν μέρει, γιατί άμα οι άνθρωποι ειναι πιο χαρούμενοι, είναι και πιο νόστιμοι, και ψήνονται καλύτερα, με όλες τις βιταμίνες τους! Αλλά όταν είσα ένας χθόνιος αρχαίος θεός της καταστροφής και του θανάτου, πρασινογάλαζος ,με πλοκάμια και ατροφικά φτερά νυχτερίδας, έχεις προηγούμενα με τον ήλιο, πως να το κάνουμε.Οι σχέσεις σας είναι στην καλύτερη τεταμένες Ο μικρός Κθουλιάρης είχε μάθει να φοβάται τον ήλιο, αλλά τώρα άρχιζε να αισθάνεται πολύ περίεργα. Ήταν αρκετά ευχάριστη η αίσθηση αυτής της ζεστασιάς.. Αποφάσισε να βγεί έξω να τον δεί απο πιο κοντά. Μετά απο 6 ώρες περπάτημα στα λαγούμια της R'Lyeh βγήκε έξω απο μια είσοδο στην πλαγιά των βουνών. Μολις έσκασε μύτη όξω, πήρε μια βαθιά ανάσα και σταμάτησε μαγεμενος. Από κάτω του απλωνόταν μια καταπράσινη πεδιάδα, στην οποία οι αχτίδες του ήλιου αντανακλώνταν σε αμέτρητες δροσοσταλιδες που στραφτάλιζαν σαν μικρά διαμάντια. Μια παλλόμενη θάλασσα απο διαμάντια. Πέρα η θάλασσα έδινε τη μυρωδιά της στον αέρα που έφτανε στα ρουθούνια του γεμάτος ζωή και φρεσκάδα. Τα αισθήματά του τον έκαναν να φοβηθεί πως οι αρχαίοι θα τον αποβάλλουν από το Πάνθεον των Σατανικών και Χθόνιων Θεών και πως θα τον διαολοστείλουν σε τίποτα σιχαμερά μέρη όπως ο Όλυμπος, η Valhalla ή το Arvandor. Αλλά μετά σκέφτηκε "Ρε δεν πα να γα, στα 27 κυβικά @@ μου".Ο μικρός Κθουλιάρης αναθάρρησε και θυμήθηκε.. και ντράπηκε..και χάρηκε.. και αποφάσισε..και έπραξε.. και άπλωσε τα μαύρα φτερά του, σαν φτερά νυχτερίδας, και πέταξε ανατολικά.. Ο ήλιος έπεσε όταν έφτασε αλλά ο μικρός Κθουλιάρης έτσι και αλλιώς, ήτάν πλάσμα της νύχτας.. Και χτύπησε μια πόρτα κρατώντας στα χέρια του ένα μικρό κθουλομπουκέτο απο μαραμένα λουλούδια και ένα αγαπημένο βιβλίο στο άλλο.. :D--- Η συνέχεια αυτολογοκρίθηκε --